C' est la vie....


Ιστορίες της Φυλλάδας.
Ιστορίες που μοιράστηκα κάποτε για δύο ολόκληρα χρόνια με τους αναγνώστες της Φυλλάδας, ένα όμορφο blog που γεννήθηκε από το μεράκι ενός ονειροπόλου ανθρώπου του Σ.Α. Δυστυχώς για λόγους που δεν έχουν νόημα να εξηγήσω, το blog δεν βρίσκεται πια στον διαδυκτιακό "άερα".  Σκέφτηκα όμως ότι θα ήθελα τα κείμενά μου αυτά, αν και δεν αφορούν τα περισσότερα τουλάχιστον, στο νησί μου να βρίσκονται στο "Λευκάδα η πατρίδα μου".

C' est la vie....


Είναι κάτι μέρες που ξημερώνουν, που τις λες και χαρά Θεού!

Σπάνια βέβαια, αλλά ίσως γι΄ αυτό να έχουν τόση αξία και να μένουν στη μνήμη μας σαν κάτι πολύτιμο.

Ξημερώνει λοιπόν μια υπέροχη μέρα που ο ήλιος βγαίνει μετά από μια μεγάλη περίοδο συννεφιάς, μουνταμάρας και βροχής. 

Και εσύ ξυπνάς και χαμογελάς, έτσι απλά χαμογελάς. Ανοίγεις διάπλατα το παράθυρο σου, που πρόσεξε ... καλό θα είναι να "κοιτάζει" ανατολή, και αφήνεις τη ζεστασιά και το χρυσό φως του ήλιου να πλημμυρίσει το χώρο σου. Και έτσι λουσμένα στη λάμψη του φαίνονται τόσο όμορφα όλα.

Τότε ξεκινάς τις πρωινές ετοιμασίες σου, να ντυθείς, να ξυπνήσεις παιδιά, σύντροφο, να ετοιμάσεις πρωινά, να πετάξεις τα σεντόνια στον αέρα ή να τα παρατήσεις έτσι ένα κουβάρι στο κρεβάτι γιατί σου θύμισαν δίχτυα μαζεμένα δίπλα σε μια ψαρόβαρκα, και σου φάνηκε τόσο αληθινό που σχεδόν το δωμάτιο μύρισε θάλασσα.

Και μετά πας στη δουλειά με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο και το αγαπημένο σου τραγούδι να βγαίνει φάλτσα συνήθως από το στόμα σου. Σιγά που θα ασχοληθείς με τους συναδέρφους που μιλούν για την "ηχορύπανση" που αφήνεις πίσω σου, γελώντας, αφού στο τέλος ξέρεις θα παρασυρθούν κι εκείνοι και θα τραγουδήσουν μαζί σου έτσι για να πνιγεί αμέσως μετά η "ηχορύπανση" ...στα γέλια!

Και έτσι θα περάσουν οι ώρες σου εκεί, σα νεράκι στο αυλάκι, και τίποτα δεν θα σου χαλάσει το κέφι και τη διάθεση σου αφού όλα διορθώνονται, ακόμα και αυτά που μόλις χτες σου φαίνονταν ότι είναι κορυφή απάτητη. Μα είδες τι αλλαγή; Η απάτητη κορφή χτες έγινε απλά ένα λοφάκι που ....τσουπ, το ανέβηκες, το κατέκτησες. Μόνο και μόνο γιατί ξύπνησες το πρωί και είδες τον κόσμο μέσα από άλλο πρίσμα, είδες τον κόσμο όμορφο!

Το απόγευμα πάλι στα πέρα δώθε των υποχρεώσεων, στα διαβάσματα, την προετοιμασία της επόμενης ημέρας, περιέργως, δεν ξεχνάς να βάλεις δυνατά το ραδιόφωνο, όταν παίζει εκείνα τα κλασικά ροκ κομμάτια που κάποτε σε ξεσήκωναν και χόρευες ώρες ατελείωτες. Καθώς εκείνες οι ώρες έρχονται και σφηνώνονται στη μνήμη σου, το "Μαμά με φρικάρεις" του γιου σου σε βρίσκει να ΄χεις κάνει την κουτάλα κιθάρα και να κουνάς το κεφάλι σου πάνω κάτω, μιμούμενη τις κινήσεις του εκάστοτε ροκ σταρ των εφηβικών και νεανικών σου χρόνων.

Τη νύχτα πια, αφού η μέρα σου έχει περάσει με γέλιο, χορό και τραγούδι, και εκεί που οι υπόλοιποι κοιμούνται βολεύεσαι στον καναπέ και τρως την αγαπημένη σου σοκολάτα, αυτή με τα ολόκληρα αμύγδαλα, χωρίς καθόλου τύψεις και μετά με μια κούπα τσάι με άρωμα κανέλα, τυλίγεσαι με το κουβερτάκι σου να δεις την αγαπημένη σου ασπρόμαυρη ταινία και σιγοψιθυρίζεις τις ατάκες της είτε στην αγκαλιά του αγαπημένου σου, αν διαθέτεις... (δεν είναι και πάντα απαραίτητος...), είτε στον εαυτό σου που θα τον αγκαλιάσεις σφιχτά με τα δυο σου χέρια και με το ύφος της ασπρόμαυρης ντίβας μπορεί και να σε πάρει ο ύπνος εκεί, αφού η γλυκιά κούραση της όμορφης και δημιουργικής μέρας θα σε τυλίξει. Και θα κοιμηθείς ήρεμα, ζεστά, με χρωματιστά όνειρα και μελωδίες να σε ταξιδεύουν μέχρι το επόμενο πρωί.

Όμορφες μέρες που κλείνουν με όμορφες νύχτες.

Αν μέρες σαν κι αυτές μας συναντούσαν καθημερινά ξέρετε, ίσως και να έχαναν το νόημα τους.

Αυτό βέβαια δεν θα γίνονταν σύντομα, γιατί αν σκεφτείς ότι η πλειοψηφία των ημερών μας χαρακτηρίζονται μάλλον αδιάφορες, βαρετές έως και "καλύτερα να μην ξημέρωναν", μια σειρά από τέτοιου είδους, φωτεινές, και αισιόδοξες ημέρες θα μας έκαναν καλό. Πολύ καλό! Απλά στην πορεία, μετά από ... κάνα χρόνο, ας πούμε, συνεχόμενης "χαρά Θεού" εμπειρίας, κάθε μια από αυτές θα περνούσε σαν μια ακόμα μέρα.

Είναι θέμα συνήθειας.

Είναι θέμα αυτής της ανόητης και ανήσυχης ανθρώπινης φύσης μας, που δεν ξέρω πώς και γιατί, αποζητά λίγο αυτό το "δράμα" στη ζωή της. Το θέλει ο οργανισμός της! Πολύ θα ήθελε φυσικά να το έχει με την δοσολογία που επιθυμεί, με τους δικούς της όρους και κανόνες. Έλα όμως που εκεί ακριβώς είναι που χαλάει και η συνταγή, γιατί το "δράμα", αγαπητοί μου, έρχεται και συνήθως κάθεται όσο θέλει, με τη δοσολογία που εκείνο επιθυμεί, με την ένταση που εκείνο επιλέγει. Σιγά μη σε ρωτήσει πώς το θες και σε τι ποσότητα! .....

Και έτσι όταν έρθει, το λουζόμαστε, παίρνουμε το κατάλληλο ύφος, γινόμαστε απόλυτοι πρωταγωνιστές του και το ζούμε σε όλο το μεγαλείο που του αρμόζει!

Δεν είμαι υπερβολική.

Η ζωή είναι όμορφη, πολύ όμορφη, όλοι το ξέρουμε, όλοι το λέμε, όλοι θέλουμε να το ζούμε. Είμαστε ευγνώμονες που ζούμε και συχνά βλέπουμε ανθρώπους που ζουν πραγματικά δράματα γύρω μας και χαμογελούν και προχωρούν και ζουν και δημιουργούν, και αισθανόμαστε άσχημα με τα δικά μας, εκείνα τα μικρά, που τα μεγαλοποιούμε και τα θεοποιούμε κάποιες φορές!

Η ζωή είναι όμορφη και σαν τέτοια θα πρέπει να τη βλέπουμε για να μας χαμογελά και εκείνη συχνότερα!

Κανείς ποτέ δε μπορεί να ζήσει μόνο με ευχάριστες ή μόνο με δραματικές στιγμές. Σε όλα η φύση έχει ορίσει ισορροπίες, γιατί και το ένα χρειάζεται και το άλλο.

Το δραματικό χρειάζεται για δίνει αξία στο όμορφο και το όμορφο για να μας δίνει ελπίδα όταν ζούμε το δραματικό. Εναλλαγές που δίνουν νόημα και ενδιαφέρον!

Γιατί .... "c' est la vie" που λένε και οι Γάλλοι.


Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου