Στη Μαρία με αγάπη!

Πρέπει λέει να γράψω, να γράψω κάτι! Είναι μια υποχρέωση που έχω αναλάβει. Και η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο πρέπει, αλλά και θέλω να γράψω κάτι ... Το χρειάζομαι, το έχω ανάγκη. Το θέμα όμως είναι τι να γράψω ...

Ένα παραμύθι; Μια αλήθεια; Τι;

Τι να γράψω τώρα, απόψε, που μετά από πολύ πολύ καιρό, έχω φτάσει μέσα σε λίγες ώρες σε αυτό που πάσχισα τόσο να αφήσω πίσω μου.

Σε αυτήν την αποπνικτική αίσθηση του να μη σε χωράει ο τόπος.

Σε αυτή την αίσθηση ότι οι τοίχοι στο σπίτι σου, κλείνουν αργά αργά προς τα μέσα και θα σε λιώσουν, θα σε κομματιάσουν μιας και καθώς πλησιάζουν απειλητικά, βγάζουν δόντια κοφτερά και γεμίζουν με χιλιάδες στόματα που ανοίγουν ...

Θα σε κομματιάσουν, θα σε καταπιούν, θα σε φάνε ζωντανή!

Και εσύ απλά θέλεις να φύγεις, να βγεις στο δρόμο και να προχωράς, να προχωράς ώρες και ώρες και να εύχεσαι να μην τελειώσει ο δρόμος, να μη βρεις προορισμό.

Κι όταν θα έχεις φτάσει να γονατίσεις από την κούραση και να ακουμπήσεις εκεί, στο χώμα ή την άσφαλτο το κεφάλι σου το μόνο που θα θες είναι να κοιμηθείς ώρες, ώρες πολλές.

Να πέσεις στην αγκαλιά του Μορφέα και να τον νιώσεις μόνο, γυμνό, χωρίς όνειρα, χωρίς τίποτα άλλο πέρα από το κενό. Πέρα από την άδεια σκέψη.

Γιατί δεν μπορείς να σκέφτεσαι άλλο.

Δεν αντέχεις να πιπιλάει το μυαλό σου κάτι που γνωρίζεις καλά ότι δεν το ζεις εσύ, ότι είναι το θέμα κάποιου άλλου, κάποιου αγαπημένου ... ναι πολύ αγαπημένου άλλου, αλλά άλλου!

Δεν είσαι εσύ αυτός που υποφέρει, αυτός που πονά, αυτός που σκέφτεται πώς θα περάσει η νύχτα.

Δεν είσαι εσύ αυτός που αύριο θα πρέπει να περάσει πάλι μια από τα ίδια από πόνο και φόβο, από απελπισία και απόγνωση.

Δεν είσαι εσύ αυτός που δεν ξέρει πότε ή αν θα ξανανιώσει κάτι σε αυτό που τώρα του φαίνεται και ναι ... ίσως και να είναι νεκρό. Στο σώμα του!

Γι΄ αυτό σταμάτα να νιώθεις έτσι και πρόσταξε τους τοίχους να γυρίσουν στη θέση τους. Σπρώξε τους με δύναμη να γυρίσουν πίσω. Και βούλωσε τα στόματά τους, κλείσε τα με αποφασιστικότητα, ρίχνοντας τους για φαγητό το φόβο και την ένταση που σε έχει τρελάνει.

Κι αντί να φύγεις, να πάρεις τους δρόμους και να περπατάς σε μονοπάτια και λεωφόρους, άνοιξε μόνο λίγο την πόρτα σου διάπλατα να μπει το αεράκι της νύχτας να σε δροσίσει, να σε κάνει να ανασάνεις. Τι στο καλό, ας είναι καλοκαίρι, δίπλα στη θάλασσα είσαι, έχει δροσιά, άστη να σε αγγίξει!

Και γράψε, κάνε αυτό που σε πνίγει λέξεις, προτάσεις, παραγράφους κι άστο να ξεγυμνωθεί εκεί μπροστά σου, να χάσει την φοβερή αίγλη που νομίζει ότι έχει, που εσύ το έχεις αφήσει να πιστέψει ότι έχει, τη δύναμη που τάχα κατέχει και μάλιστα θεωρεί ότι είναι απέραντη και ανίκητη.

Ένα τίποτα είναι, να, θα δεις, ... θα εμφανιστεί γυμνό μπροστά σου, σαν ένα τόσο δα κοκαλιάρικο πλάσμα, άσχημο και κακιασμένο που όμως δεν θα μπορεί πια να σε επηρεάσει, να σε αγγίξει. Μόνο θα σε κοιτάει τάχα έτοιμο να κλάψει και καλά για να το λυπηθείς, μα εσύ θα το κοιτάς χωρίς συναίσθημα, και θα μικραίνει, θα μικραίνει μέχρι που θα γίνει μια μικρή μαύρη κουκίδα που θα αποτελέσει μέρος ενός γράμματος ίσως μιας λέξης που θα έχει νόημα.

Πάρε επιτέλους απόφαση ότι πέρα από το να είσαι κάπου εκεί, κοντά (ακόμα κι αν είσαι χιλιόμετρα μακριά), και αυτός ο άλλος, η άλλη, η αγαπημένη σου, η φίλη σου, που ξέρεις πως πονά και υποφέρει να αποφασίσει να σε καλέσει κοντά του, να αποφασίσει ότι μπορείς να είσαι δίπλα της, έστω για να της κρατάς το χέρι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μόνο να ξέρει ότι είσαι εκεί για όταν θα σε θελήσει! Όταν θα είναι σε θέση να ζητήσει την συντροφιά, το λόγο, το άγγιγμά σου.

Πάρε επιτέλους απόφαση, ή μάλλον θυμήσου, γιατί έχεις περάσει από καταστάσεις δύσκολες, ότι ο φόβος και η απελπισία είναι κάποιες φορές εχθροί που αντιμετωπίζονται με μονομαχία. Που θα έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους μόνη σου! Χωρίς στρατό να σε συνοδεύει. Εσύ και εκείνοι. Μόνη, γυμνή, χωρίς πανοπλία, χωρίς όπλα, χωρίς ρούχα ... χωρίς δύναμη....

Και αυτό γράψε ... για να το δει, να το διαβάσει ....

Χωρίς δύναμη;

Αυτό θα σε ρωτήσει .... ναι χωρίς δύναμη γιατί έτσι θα νομίζει ναι, ότι είναι ανήμπορη, ότι δεν έχει δύναμη, θάρρος, κότσια, πυγμή ότι είναι ένα μικρό μυρμήγκι, μπροστά σε έναν ελέφαντα, αλλά γράψε το με έντονα γράμματα για να το δει ... με το που θα σηκώσει και μόνο το βλέμμα της να τον αντικρίσει, ξαφνικά θα νιώσει ότι τα έχει όλα αυτά, και το θάρρος, και τη δύναμη.

Δεν μπορεί να φανταστεί πόση και πόση δύναμη κρύβει το σώμα της. Το σώμα που τώρα την ταλαιπωρεί, την πονά, και το μισεί. Αυτό το σώμα λέω, αυτό που νομίζει τώρα ότι είναι άχρηστο, ότι είναι μισό.

Την ψυχή την αφήνω για λίγο, θα έρθει μετά, θα δει μετά τη δύναμη της.

Τώρα πρέπει να ανακαλύψει τη δύναμη που κρύβει το σώμα της. Κοίτα στα μάτια τον εχθρό, άπλωσε τα χέρια και σπρώξε. Σπρώξε!

Μη σταματάς!

Στην αρχή, (ακούς;) θα νιώσεις ότι δεν κάνεις τίποτα, ότι σπρώχνεις ένα τοίχο, όμως αν επιμείνεις θα δεις σύντομα την πρώτη ρωγμή, στο χρώμα του την αρχή, θα το δεις να ξεφτίζει λίγο και θα τότε θα γελάσεις και θα συνεχίσεις να σπρώχνεις, και θα συνεχίσεις να γελάς, από νεύρα, από πείσμα, από χαρά, από πόνο, αλλά θα γελάς και θα αρχίζεις να ορίζεις εσύ το σώμα σου, γιατί είναι δικό σου, μόνο δικό σου, εσύ θα το κινήσεις, εσύ θα το βάλεις σε λειτουργία. Ακούς; Εσύ!

Μόνη σου!

Μη με κοιτάς, έτσι! Θα το κάνεις! Τέρμα!

Θα το κάνεις! Μην τολμήσεις να μη το κάνεις! Θα σε τιμωρήσει αν δεν το κάνεις! Περισσότερο από ότι σε τιμωρεί τώρα!

Αγάπησε το!

Νιώσε το!

Μπορείς!





Στη Μαρία ...