Ήταν από εκείνα τα βραδάκια που είχα αποφασίσει ότι απλά θα είμαι καθισμένη με τα πόδια απλωμένα στο τοιχάκι της βεράντας και θα ατενίζω τη θάλασσα χωρίς να θέσω στο μυαλό μου κανένα απολύτως προβληματισμό. Άδειασμα μυαλού, το είχα ανάγκη.

Αλλά δεν ήταν γραφτό να γίνει .....

"Και τι δηλαδή, δεν σου αρέσει που είμαι τρελός;", με ρώτησε απορημένος, κάνοντας θρύψαλα την ηρεμία της στιγμής.

Και μπαίνω τώρα εγώ σε κατάσταση σκέψης και απάντησης.

Αχ ... φυσικά και μου αρέσει φίλε μου, άλλωστε δεν τα ΄χα ποτέ καλά με τους λογικούς. Αναγκάστηκα βέβαια να ζήσω σχεδόν όλη τη μέχρι τώρα ζωή μου μαζί τους, όμως ποτέ δεν τους κατάλαβα. Αυτή η λογική που διέπει το σύμπαν, που διέπει τη ζωή, που χωρίς αυτή λέει, τίποτα δε γίνεται, τίποτα δεν πάει μπροστά, που είναι το Α και το Ω της επιστήμης, είναι για μένα κάτι δυσνόητο.

Φυσικά και μου αρέσει που είσαι τρελός, μόνο που.... ξέρεις .... είναι και το πιο απλό πράγμα να πεις ..."είμαι τρελός" ... Σου δίνει άλλοθι για κάθε "στραβή" που θα κάνεις, για κάθε ανόητη κίνηση, για κάθε πράξη που θα πληγώσει, που θα πονέσει, που θα σπάσει πολύτιμες στιγμές. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις φίλε μου δεν είσαι τρελός, είσαι κάτι άλλο, δεν θα σχολιάσω τι ... , δεν είναι και του παρόντος, πάντως τρελός δεν είσαι και αυτό στο υπογράφω.

Ο τρελός ξέρεις , δεν διατυμπανίζει την ιδιότητα του. Δεν την φωνάζει με λόγια. Δεν τη γράφει σε δελτία τύπου.

Την γράφει σε τοίχους κρυφά τα βράδια. Τη ζωγραφίζει πάνω στα βότσαλα της παραλίας, την χαράζει με ένα θαλασσόξυλο στην άμμο, εκεί που σκάει στο κύμα για να σβήνει πριν προλάβει κάποιος να τη δει. Αυτός που έχει την τρέλα στο πετσί του, που την νιώθει να κυλά στο αίμα του, απλά την δείχνει ... με έργα.

Η ιδιότητα του αυτή είναι η ίδια η ζωή του, είναι η παντιέρα του τρόπου που ζει, του τρόπου που εργάζεται, που διασκεδάζει, που ερωτεύεται, που πονά .... που πεθαίνει. Γιατί κι αυτό το τελευταίο, κομμάτι της ζωής είναι, το κομμάτι που θα συμπληρώσει το παζλ, πριν μπει σε μια κορνίζα και στολίσει ένα τοίχο, εις ανάμνηση ...

Θα πρέπει επίσης να ξέρεις ότι θα ήταν πολύ απλό να σου πω και εγώ ... ναι μου αρέσει που είσαι τρελός. Θα μπορούσα να στο πω έτσι απλά, χωρίς αναλύσεις και περαιτέρω λόγια. Και μετά να ξαναβουλιάξω στη νιρβάνα μου, σύμφωνα με το αρχικό μου σχέδιο.

Αλλά η λέξη αυτή είναι η αδυναμία μου. Λάθος, όχι η λέξη, η έννοια της. Η τρέλα. Η ωραία, η μεγάλη, η δημιουργική, η ελπιδοφόρα, η ταξιδιάρικη. Έννοια αγαπημένη, σχεδόν λατρεμένη, που την αποζητώ σε κάθε πτυχή του είναι μου και του (ευ)ζην μου.

Έτσι όσο κι αν αυτό χαλάει την ώρα της χαλάρωσης μου, όφειλα να προβληματιστώ και να σου απαντήσω όπως θεωρώ ότι πρέπει, προκειμένου να δεις και εσύ αν αυτή σου η δήλωση τελικά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή είναι λόγια του ανέμου, που τα λες τώρα εδώ και αύριο θα τα βρεις παρακάτω, αφημένα στα κλαδιά των δέντρων, ή σκαλωμένα στα καλώδια της ΔΕΗ, μιας και ο άνεμος παίρνει τα λόγια του και τα σηκώνει ψηλά και μετά τα αφήνει να προσγειωθούν άτσαλα και αυθαίρετα όπου λάχει.

Δεν ξέρω φυσικά αν τελικά θα ψάξεις να δεις τι από τα δυο ήταν για σένα αυτός ο αυτοπροσδιορισμός. Από κει και πέρα σε αυτό το πεδίο αναλαμβάνεις εσύ.

Εγώ απλά θα προλάβω την επόμενη ίσως φράση σου, ένα προβληματισμό που δικαίως θα περάσει από το μυαλό σου, αυτή τη φορά με επίκεντρο εμένα. Αν τελικά εγώ, που κάθομαι και τσαμπουνάω τόση ώρα όλες αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες, διαθέτω την ιδιότητα αυτή, αν εγώ τελικά είμαι τρελή, έτσι όπως το περιγράφω παραπάνω.

Χρόνια τώρα το επεξεργάζομαι στο μυαλό μου. Ζούσα και ας μη γελιέμαι ακόμα ζω μέσα σε ένα κόσμο "λογικό", όπως όλοι μας άλλωστε. Βέβαια τη λογική του κόσμου αυτού, την αποφασίζουν και την πλασάρουν εξωγενείς παράγοντες που συχνά είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους ελέγξεις ή έστω να τους ταρακουνήσεις λίγο. Οι πραγματικά τρελοί, έχουν καταφέρει και έχουν φέρει τη κοινή κατά τα άλλα λογική στα δικά τους όρια, στα δικά τους πλαίσια και την χειρίζονται πριν τους χειριστεί αυτή.

Λυπάμαι πολύ για τον εαυτό μου, αλλά δεν είμαι τρελή. Πολύ θα το ΄θελα να ανήκω σε αυτήν την ιδιαίτερη κατηγορία, θα ήταν τιμή μεγάλη για μένα, αλλά είμαι έξω από το φράχτη και κοιτάω δειλά, μέσα από τα κενά με την ελπίδα ότι έτσι θα ρουφήξω λίγη από την αύρα που αφήνεται να ξεφύγει προς τα έξω.

Μπορώ να την αναγνωρίσω όμως, μπορώ να τη διακρίνω στα λίγα εκλεκτά άτομα που τη διαθέτουν και που ίσως κάποτε περάσουν από δίπλα μου και μου αφήσουν σαν δώρο μια λέξη, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, μια ανάσα.

Δυστυχώς είμαι στην πίστα εκείνη της ζωής που παλεύω να αποκτήσω μερικά ψίχουλα τρέλας. Πάω καλά βέβαια, και χαμογελώ γι΄ αυτό και ελπίζω η ζωή να μου επιτρέψει αν όχι να περάσω το φράχτη, τουλάχιστον να σταθώ στην είσοδο του και να κοιτώ πια από την πόρτα και όχι από τις χαραμάδες.

Άσε με τώρα στην ησυχία μου!