Είπα απόψε να γράψω δυο λόγια για σένα, για σένα που με είδες να γελάω αλλά και να κλαίω κάποια μεσημέρια του καλοκαιριού, όταν έβρισκες μέσα στα τόσα και τόσα που πέρναγαν από τα χέρια σου λίγες στιγμές να με ακούσεις.

Σε ήξερα χρόνια, πολύ καιρό, αλλά σε γνώρισα μόλις πριν ένα χρόνο.

Ήσουν εκείνη η όμορφη γυναίκα που πάντα γελούσε, ήσουν εκείνη η καταπληκτική γυναίκα που έκανες τα πάντα να μοιάζουν απλά, που έδινες μικρές καθημερινές λύσεις, που δημιουργούσες μαγεία από το τίποτα. Ήσουν εκείνος ο άξιος άνθρωπος που ξέρει να ορίζει μαζί με τη δική του μοίρα και τις μοίρες των άλλων γύρων του και να τους οδηγεί εκεί, που στο  τέλος θα υπάρχει πάντα φως.

Στην οθόνη, εκεί που σε πρωτοείδα,  πάντα έλαμπες, όταν με ένα άλλο χαμογελαστό κορίτσι έκανες αυτό που αγαπούσες και ήξερες καλά ... μας ταξίδευες γευστικά, με χιούμορ και χαμόγελα  στο νησί μας. Με την πείρα σου, σε συνδυασμό με τις γνώσεις που απέκτησες από κείνες τις παλαιές γυναίκες που είχες την τύχη να γνωρίσεις στα νεανικά σου χρόνια, αλλά και η ευχάριστα "διαστροφική" (!!!)  σχεδόν δημιουργικότητα σου απογείωνε κάθε τι που περνούσε από τα χέρια σου, κάθε απλό υλικό της πατρίδας σου και μας ξάφνιαζε πάντα ευχάριστα ... και νόστιμα!

Μα μετά από όλα αυτά,  εγώ δεν αγάπησα την Όλγα της οθόνης. Εγώ αγάπησα τη δική μου Όλγα, τη γυναίκα Όλγα, τη μητέρα  Όλγα, τη φίλη Όλγα, εκείνη που θα ήθελα να είχα κοντά μου χρόνια πριν, για να προλάβαινα ίσως, να σώσω κάποια λάθη, πιθανόν  και να ευθυγράμμιζα και  την πορεία της ζωής μου, ίσως και  να μην έμπαινα σε δρόμους κακοτράχαλους, πιθανόν να προλάβαινα να ζήσω κάτι από αυτά που δεν έζησα,  όταν έπρεπε να τα ζήσω.

Η ακριβή μου  Όλγα, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό ορεινό χωριό από όπου μπορούσε να σηκώσει το βλέμμα της και με αυτό να ταξιδέψει μέχρι τα απέναντι βουνά, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε έναν όμορφο τόπο, σε ένα τόπο που ο χρόνος κυλούσε τόσο όσο έπρεπε και όταν έπρεπε. Σε ένα τόπο που η γη του πρόσφερε, σε όσους την αγαπούσαν και τη φρόντιζαν, τα αγαθά της, τα δώρα της. Και σε μια εποχή, όχι πολύ μακριά από τη δική μας, αλλά που σε συνδυασμό ίσως με τον τόπο, οι άνθρωποι ήξεραν να σέβονται και να εκτιμούν αυτό που έχουν, το λίγο, αλλά καλό, το ελάχιστο, αλλά με ιδρώτα γλυκό κερδισμένο και γι΄ αυτό τόσο μα τόσο πολύτιμο.

Η ακριβή μου Όλγα, ως παιδί,  δεν μεγάλωσε εύκολα. Είχε να αντιμετωπίσει  όλες εκείνες τις δυσκολίες των παιδιών της επαρχίας  και μάλιστα των χωριών της επαρχίας  που πολλαπλασιάζονταν αν ήσουν κορίτσι. Στο νησί μας ξέρετε λένε οι μεγαλύτεροι: " δεν έκαμα  παιδιά παρά μόνο κοπέλες". Φράση που με δυσκόλεψε μέχρι να την κατανοήσω, αλλά όταν την κατανόησα άρχισα να λυπάμαι τον πατέρα μου που είχε μόνο κοπέλες.   Από  αυτή τη φράση και μόνο καταλαβαίνουμε ότι η ζωή τους,  των "κοπελώνε",  φαντάζει λίγο πιο δυσβάσταχτη από των "παιδιών", των αγοριών δηλαδή. Όμως τα κορίτσια, σαν την Όλγα μου, είχαν και έχουν μεγάλες αντοχές. Ξέρουν και μπορούν  να επιβιώνουν σε δύσκολες  συνθήκες και να βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά μπροστά, υπερνικώντας με πίστη και θέληση τα όποια εμπόδια και δυσκολίες φανούν μπροστά τους είτε φυσικά είτε ανθρώπινα. Γιατί αυτά,  τα τελευταία, τα εμπόδια με ζωή και ανάσα είναι και τα πιο δύσκολα και αυτά που σου αφήνουν και τις μεγαλύτερες πληγές. Αυτά τα κορίτσια, σαν το δικό μου κορίτσι και ξέρουν και μπορούν να σταθούν απέναντι σε κάθε εμπόδιο, απέναντι σε άνθρωπο αλλά και απέναντι στο θεό τον ίδιο καλύτερα και από άντρες.

Το γλυκό κορίτσι μεγάλωσε και έφτασε η ώρα να κάνει τη δική της οικογένεια της και να αποδείξει ότι όλες οι δυσκολίες που ξεπερνούσε έως τώρα, έχτισαν έναν άνθρωπο δυνατό, ικανό και άξιο να οδηγήσει και να οδηγηθεί. Και το απέδειξε από τις πρώτες στιγμές, από τις πρώτες δυσκολίες, από τις πρώτες  χαρές,  από τις πρώτες  λύπες. Μέσα από κάθε γέλιο που πρόσφερε απλόχερα και μέσα από κάθε δάκρυ που πότιζε εκτός από τα μάγουλα και την ψυχή της. Την πότιζε να θεριέψει, να γίνει ψυχή ήρωα, ψυχή πολεμιστή μεγάλου και τρανού και που δε φοβάται να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης και μάχεται με πάθος για τα πιστεύω του, για το χώρο και το χρόνο που του αναλογούν, για την ανάσα ζωής που παλεύει να δώσει στον εαυτό του και τους συμπολεμιστές του.  

Και αν τις αξίζει ένας τίτλος, είναι αυτός του στρατηγού που δίνει το παράδειγμα στους στρατιώτες του. Κι εγώ σαν άμαθη από μάχες την ακολούθησα τυφλά στα λόγια και στο βλέμμα της και κέρδισα! Μια καλή πολύ καλή φίλη.