Ιστορίες της Φυλλάδας.
Ιστορίες που μοιράστηκα κάποτε για δύο ολόκληρα χρόνια με τους αναγνώστες της Φυλλάδας, ένα όμορφο blog που γεννήθηκε από το μεράκι ενός ονειροπόλου ανθρώπου του Σ.Α. Δυστυχώς για λόγους που δεν έχουν νόημα να εξηγήσω, το blog δεν βρίσκεται πια στον διαδυκτιακό "άερα". Σκέφτηκα όμως ότι θα ήθελα τα κείμενά μου αυτά, αν και δεν αφορούν τα περισσότερα τουλάχιστον, στο νησί μου να βρίσκονται στο "Λευκάδα η πατρίδα μου".

 

Χριστούγεννα ήρθαν πάλι

Χαρείτε μικροί μεγάλοι .... λέει το παιδικό τραγουδάκι κι όλες οι χαρούμενες φατσούλες στην τάξη μου χοροπηδάνε και τραγουδάνε. Και μαζί τους και εγώ!!

Εντάξει δεν ήρθαν στην ουσία ακόμα, σε καμιά εικοσαριά μέρες θα έρθουν, αλλά εγώ έχω αρχίσει ήδη να τα βιώνω από αρχές Νοέμβρη. Κάτι να βρούμε χριστουγεννιάτικη γιορτή, μουσικές να την "ντύσουμε", να βρούμε πρωτότυπες κατασκευές από ανακυκλώσιμα υλικά που να μπορούν να γίνουν από παιδιά, και άλλες τόσες λεπτομέρειες που μια δασκάλα ή νηπιαγωγός γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι πρέπει να τα έχει έτοιμα στην ώρα τους.

Και να που όσο πλησιάζουν ακούω και για το πνεύμα των Χριστουγέννων που σε λίγο θα μας αγκαλιάσει κι όλοι θα νιώσουμε ζεστασιά και αγάπη. Κι όλους, έτσι λένε τουλάχιστον, τους αγκαλιάζει, εκτός από μένα.

Ψάχνω κάθε φορά, πολλά χρόνια πίσω να εντοπίσω τι συνέβη, τι το συνταρακτικό είχε γίνει και έπαψε αυτή η γιορτή να αγκαλιάζει κι εμένα με το πνεύμα της. Δεν έχω εντοπίσει κάτι συγκεκριμένο, αλλά υποθέτω ότι όλο αυτό που πρέπει με το ζόρι να "μπω στο πνεύμα" σχεδόν δυο μήνες πριν, με μπουχτίζει τόσο μα τόσο πολύ που απλά, όταν αρχίζει να αγκαλιάζει τους άλλους, εγώ το πετάω από πάνω μου και μένω εκτός τόπου και χρόνου, να γκρινιάζω. Αλλά από την άλλη αρκεί μόνο η κούραση να το διώξει μακριά;

Δεν ξέρω, μπορεί απλά να είμαι ένας παράξενος άνθρωπος. Είμαι, είμαι, έχουν πολλοί να το λένε, με ύφος μοχθηρό και σατανικό!

Αλλά για σταθείτε και αναλογιστείτε, αυτό το περιβόητο πνεύμα των Χριστουγέννων τι ακριβώς είναι και τι κάνει, τι προκαλεί;

Μην είναι η αγάπη που ξαφνικά κατακλύζει τα πλάτη και τα μήκη της γης, την οποία ωστόσο, δεν μπορώ να διακρίνω πίσω από τα μαύροκόκκινα σύννεφα των πολέμων και των τρομακτικών επιθέσεων; Που έχει τσαλαπατηθεί και λιώσει πίσω από τα σκούρα πέπλα των δολοπλοκιών, του μίσους και της φαγωμάρας;

Πιθανόν ... Μια αγάπη που σαν μικρό αγριολούλουδο του χειμώνα παλεύει με τις άσχημες συνθήκες να αναδειχτεί , να ανθίσει τα πεταλάκια του να ομορφύνει το γκρίζο.

Μην είναι η ελπίδα ότι όλα θα είναι καλά και ανθηρά για τον κόσμο που πονά και υποφέρει αλλά και για κάθε άνθρωπο πάνω στη γη;

Πιθανόν .... μα τελικά η ελπίδα, εκείνο το τόσο δα πραγματάκι που απέμεινε στο κουτί της Πανδώρας, τότε ...στον αρχαίο ελληνικό μύθο, αποδεικνύεται πολύ αδύναμη να δράσει και να αποκτήσει νόημα και λίγο αργότερα, ωσάν ένα μεγάλο μπαλόνι σκάει με εκκωφαντικό θόρυβο, σκορπίζοντας εκτός από κομματάκια λάστιχο και χρυσόσκονες αφού λόγω εορτών ήταν πασπαλισμένο με δαύτες. Άλλωστε κάπου είδα πρόσφατα σε ένα ποστ ότι ένα λάθος κλικ κάνει την ελπίδα ... λεπίδα!

Μην είναι που όλοι γελάμε και λέμε "χρόνια πολλά" και ξεχνιόμαστε για λίγο από τη μιζέρια και την ρουτινιάρικη ζωή μας;

Πιθανό .... μα αν είναι κάθε φορά να περιμένουνε τα Χριστούγεννα να μας βγάλουν από τη μιζέρια μας και να γελάσουμε κάτω από το στολισμένο δέντρο, τότε έχουμε χάσει το πλοίο που οδηγεί στην έξοδο για μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ζωή. Τι πιο απλό από ένα τηλεφώνημα για να μαζέψουμε τους φίλους μας και να παίξουμε στο χαλί του σαλονιού ένα επιτραπέζιο ή να πούμε τα νέα μας και να γελάσουμε όσο θέλουμε. Γιατί να περιμένουμε να Χριστούγεννα σώνει και καλά;

Αλλά μπορεί να είναι το εορταστικό mood με τα χλιδάτα στολίδια, τα χιλιάδες πολύχρωμα λαμπιόνια, οι κιτς χιονάνθρωποι και άγιοι Βασίληδες που κατακλύζουν μαγαζιά, σπίτια και δρόμους, τα στολισμένα με τρούφες σε σχήμα χριστουγεννιάτικου έλατου κεκάκια, και ένα σωρό άλλα που μας βάζουν σε ένα εντελώς ξενόφερτο για την πατρίδα μας εορταστικό πνεύμα ... εορταστικό, όχι Χριστουγεννιάτικο, γιατί αν τελικά πρόκειται για αυτό το πνεύμα που τόσος ντόρος γίνεται, τότε καλώς δεν το αφήνω να με πλησιάσει. Από την άλλη μέσα στη τόση εσωτερική και εξωτερική μουνταμάρα, μπορεί αυτό ακριβώς να αναζητά ο κόσμος, την λάμψη και το χρώμα.

Ίσως όμως τελικά να είναι αυτή η ξαφνική φιλανθρωπία που μας πιάνει όλους τέτοιες μέρες να βοηθήσουμε τον κόσμο όλο, να στηρίξουμε συλλόγους για άπορα, άρρωστα και ορφανά παιδιά, για πρόσφυγες, για κακοποιημένες γυναίκες .... που δικαίως βρίσκουν αφορμή το γεγονός ότι λόγω εορτών θα κινηθεί κόσμος στην αγορά και κάτι θα κερδίσουν και αυτοί για να μπορέσουν να συντηρήσουν το έργο και τον αγώνα τους όλο τον υπόλοιπο χρόνο που η φιλανθρωπία μας μπαίνει στη ναφθαλίνη. Μπορεί να γίνομαι λίγο άδικη εδώ γιατί κάθε μέρα αυξάνεται τόσο η ανάγκη να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο, ανεξαρτήτου φυλής και θρησκείας, που πονάει και υποφέρει, που η φιλανθρωπία είναι πια σε ένα ράφι προσιτό στο σπίτι και βγαίνει από την αφάνεια όλο και περισσότερο.

Μπορεί να είναι η θύμηση ότι κάπου, κάποτε γεννήθηκε ένα μικρό αγόρι, σε μια φάτνη ταπεινή κάτω από ένα λαμπερό αστέρι, που θα γινόταν βασιλιάς στις ψυχές των ανθρώπων;

Μα ποιος αλήθεια ξέρει τι είπε το αγόρι αυτό μεγαλώνοντας και πόσες μα πόσες αλλαγές υπέστη η όποια διδασκαλία του μέχρι να χωθεί στα πλαίσια των εκάστοτε θνητών (και όχι αγίων) που θεώρησαν ότι τάχα μπορούν να φέρουν το θείο λόγο στα μέτρα και σταθμά τους; Βέβαια αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, κι εμείς τα πρόβατα τρέχουμε πίσω τους με το σταυρό στο χέρι, να σώσουμε τάχα μου την ψυχή μας! Την χαμένη ψυχή μας!

Μπορεί να είναι πολλά, μα πάρα πολλά άλλα, όμως ήδη έχω πνιγεί στην χρυσόσκονη και δεν μπορώ να πάρω ανάσα!

Κι απ΄ την άλλη απλά μπορεί να είμαι μια γκρινιάρα. (ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ).

Αναρωτιέμαι ... υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα; (Ξέρω ότι υπάρχουν!)