"Αγάπη θέλω, πόσο την πουλάτε;"

Ιστορίες της Φυλλάδας.

Ιστορίες που μοιράστηκα κάποτε για δύο ολόκληρα χρόνια με τους αναγνώστες της Φυλλάδας, ένα όμορφο blog που γεννήθηκε από το μεράκι ενός ονειροπόλου ανθρώπου του Σ.Α. Δυστυχώς για λόγους που δεν έχουν νόημα να εξηγήσω, το blog δεν βρίσκεται πια στον διαδυκτιακό "άερα". Σκέφτηκα όμως ότι θα ήθελα τα κείμενά μου αυτά, αν και δεν αφορούν τα περισσότερα τουλάχιστον, στο νησί μου να βρίσκονται στο "Λευκάδα η πατρίδα μου".


Αγάπη θέλω, πόσο την πουλάτε;


Κάθε μεσημέρι τα ίδια και τα ίδια.

Τηλέφωνα διαρκώς, (μα που βρίσκουν τον αριθμό μου; Θεωρητικά είναι απόρρητος!) για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Μα κάθε μεσημέρι όμως, εκεί κάπου μεταξύ τρεις και πέντε που θα μπορούσα να κοιμάμαι βρε αδερφέ, άλλο αν δεν προλαβαίνω, ώρες κοινής ησυχίας είναι, θα λάβω δυο με τρία τηλεφωνήματα σίγουρα. Άλλος θέλει να πουλήσει προγράμματα κινητής τηλεφωνίας, άλλος συνδρομητική τηλεόραση (μα ποιος αγοράζει πρόγραμμα συνδρομητικής, όταν με το ζόρι μπορείς και πληρώνεις το ρεύμα;), άλλος να πουλήσει μαχαίρια, (μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμα, δε λέω, αν σου γυρίσει το μάτι με κανέναν), άλλος μίξερ, άλλος καλλυντικά, άλλος κατσαρόλες, άλλος ζύμες για πίτες (!!!), ό,τι μπορείς να φανταστείς!

Δεν λέω, άμοιροι εργαζόμενοι είναι που παλεύουν για ένα μεροκάματο, και μάλιστα λειψό. Σίγουρα η επιλογή τους αυτή, ήταν λύση ανάγκης, αλλά είναι εκνευριστικό και όχι μόνο για μένα, δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να το βρίσκει διασκεδαστικό να τον ενοχλούν άσχετοι μεσημεριάτικα.

Βέβαια να πω την αλήθεια εκνευριστικό είναι γιατί το τηλέφωνο πια χτυπά μόνο για αυτό το λόγο, και για κανέναν άλλο. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που με ενοχλεί η τηλεφωνική παρουσία όλων αυτών.

Γι αυτό κάθε φορά που χτυπάει και απαντώ ακούγοντας το χαρακτηριστικό "η κυρία ...τάδε;", (χρησιμοποιώντας πάντα το επίθετο του πρώην συζύγου μιας και στο όνομα του ανήκε το τηλέφωνο μέχρι πρόσφατα, άλλο εκνευριστικό γι΄ αυτό. Έτσι δεν με αποκαλούσε κανείς ακόμα κι όταν ήμουν παντρεμένη, και με αποκαλούν τώρα που χώρισα!) και τη συνέχεια "θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για το νέο ...", μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

Συνήθως απαντώ ευγενικά ότι δεν ενδιαφέρομαι, αλλά έχει τύχει να γίνω εκνευριστικά αγενής, σε κάτι στιγμές έντασης και απόλυτης κούρασης που με έχουν πετύχει, ενώ άλλοτε απαντώ με ιδιαίτερη παιχνιδιάρικη και άκρως κοροϊδευτική διάθεση.

Προχτές όμως το πήγα πολύ μακριά.

Δεν ήμουν τόσο κουρασμένη σωματικά, άλλα ψυχολογικά. Ήμουν απόλυτα απογοητευμένη, γιατί όλες οι αναμονές που είχα θέσει για το διάστημα αυτό, δεν είχαν καν πλησιάσει το μέρος μου. Τις έβλεπα κάπου απέναντι στον ορίζοντα και ανάμεσα σε μένα και σε εκείνες, ένας τεράστιος βαθύς, κατάμαυρος ωκεανός.

Αφορούσαν θέματα δουλειάς, αλλά κυρίως αφορούσαν θέματα καρδιάς.

Συνειδητοποιούσα αργά αργά, ότι είχα εμπλακεί σε ένα κυκεώνα σκληρής δουλειάς και ερωτικού παιχνιδιού παράλληλα, και μάλιστα μέσα τον εργασιακό μου χώρο, άρα το βίωνα καθημερινά, που άφηνε τα βράδια το μυαλό και την καρδιά μου μπερδεμένο, να σκέφτονται καταστάσεις που δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα, και για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωσα την ανάγκη να αγαπηθώ από αυτό που αγαπώ. Για λίγο βέβαια, σαν σκέψη στιγμιαία, σαν σπουργιτάκι περαστικό φαντάσου, ήρθε και έκατσε πάνω στο μυαλό μου κι ύστερα πέταξε μακριά κι επανήλθα στην πραγματικότητα, απλά να ... πριν επανέλθω για λίγα δευτερόλεπτα, καθώς έβλεπα το μικρό πουλάκι να φεύγει μακριά, μου ΄ρθε εκείνη η τάση να το πιάσω και να το κλείσω στο κλουβί για να μη φύγει.

Αυτό το σπουργιτάκι, το καλό είναι ότι δεν έρχεται συχνά, μάλλον σπάνια, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι επισκέψεις του, αλλά να ήταν μια κουραστική μέρα και είχα και ένα εκνευριστικό πονοκέφαλο από το πρωί και χτυπώντας το τηλέφωνο ταράχτηκα, πετάχτηκα σχεδόν στον αέρα.

"Ναι", σχεδόν φώναξα!

"Καλησπέρα σας, η κυρία τάδε; Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για τη σειρά οικιακών σκευών της τάδε εταιρείας ..."

"Έχω κατσαρόλες, τόσες που κάποιες δεν τις έχω καν χρησιμοποιήσει ποτέ, δε μου λείπουν" απάντησα λίγο άκομψα.

"Και τι σας λείπει;", συνέχισε, " η εταιρεία μας διαθέτει μια τεράστια γκάμα προϊόντων, σίγουρα θα το έχουμε"

Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να της απαντήσω ...

"Αγάπη, αγάπη, μου λείπει, έχετε; Πόσο την πουλάτε;"

Ένα κενό στην άλλη άκρη της γραμμής, άκουσα την άμοιρη πωλήτρια να ξεροκαταπίνει και να χαζογελά στο τέλος, λέγοντας "εμείς μόνο είδη οικιακής χρήσης έχουμε .."

"Κακώς", της απάντησα πολύ σοβαρά. "Κατσαρόλες και τηγάνια, έχει ο κόσμος, αν δεν έχει δέκα, θα έχει μια δυο να κάνει τη δουλειά του, τα υπόλοιπα είναι περιττά, πιάνουν και χώρο στα ντουλάπια, σκονίζονται. Μια σειρά από δέκα κατσαρόλες, θα πρέπει να μαγειρεύεις μουσακά μαζί με παστίτσιο κάθε μέρα για να τις χρησιμοποιήσεις, άχρηστες είναι! Ο κόσμος έχει ανάγκη άλλα πράγματα, αγάπη, σεβασμό, τρυφερότητα, τέτοια; ... έχετε;"

"Εμείς κατσαρόλες έχουμε ..." είπε αμήχανα η κοπέλα.

"Άκουσε με, ξέρω ότι θα περνάς για τρελή, αλλά δεν είμαι, απλά μπουχτισμένη είμαι. Μεγάλωσα μέσα στην εποχή της υπερκατανάλωσης. Για να ανοίξεις σπίτι, τότε έπρεπε να διαθέσεις μια ολόκληρη περιουσία, να αγοράσεις δεκάδες οικιακά σκεύη και μικροσυσκευές που στο τέλος δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ. Και έχανες κάπου την ουσία. Τι ζητάει ο κόσμος πια; Τα αυτονόητα, τα απαραίτητα, και κυρίως να αγαπάει και να αγαπιέται, βαθιά, ειλικρινά, αληθινά. Αυτό πες στα αφεντικά σου να πουλούν ... την αγάπη! Ο κόσμος θα την αγοράσει όσο όσο! Μπορεί και τη ζωή του να δώσει για αυτή, κυριολεκτικά και μεταφορικά".

Η κοπέλα έκλεισε το τηλέφωνο, το έκλεισα κι εγώ.

Αγάπη θέλω. Πόσο την πουλάτε;


"Ναι", σχεδόν φώναξα!

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου