Τα τελευταία δυο τρία χρόνια, πρέπει να το παραδεχτώ ότι έγινα αυτό που λένε addicted! Addicted στο διαδίκτυο, addicted στα νεύρα, addicted...ιδιαιτέρως στην Λευκάδα! Αυτό το τελευταίο παράγινε, με έπιασε ένας πανικός ότι δεν ξέρω τίποτα για το νησί μου και πρέπει να μάθω! Πρέπει να γνωρίσω κάθε γωνίτσα του!

Σκέφτηκα λίγο να γνωρίσω, σε πρώτη φάση, τα μοναστήρια του! Αυτά τα μισογκρεμισμένα εκκλησάκια με τα βοηθητικά επίσης μισογκρεμισμένα κτίσματα τους, τα σκορπισμένα στο νησί, τα ξεχασμένα από τον χρόνο (και τους ανθρώπους κάποια) που περιμένουν να τα ανακαλύψεις και τα επισκεφτείς, πέρα από τη μέρα που γιορτάζουν, όταν στέκουν εκεί, σε πείσμα του χρόνου, του καιρού και της βλάστησης! Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι οι υπεύθυνοι (οι της Μητρόπολης τέλος πάντων...δεν τα πάω καλά με το θέμα), ξεκίνησαν προσπάθειες να αναστηλώσουν, να "ξυπνήσουν", να δώσουν ζωή και αίγλη σ΄ αυτούς τους θησαυρούς, στα πλαίσια μάλλον της ανάπτυξης του θρησκευτικού τουρισμού.

Το πιο κοντινό σε μένα, στο Βλυχό δηλαδή είναι η Ιερά Μονή του Ασώματου Μιχαήλ στη Βαυκερή! Το συμπάθησα αυτό το χωριό, ίσως γιατί το επισκέφτηκα πρώτη φορά με καύσωνα και εκεί απόλαυσα έναν παγωμένο καφέ μέσα στην απόλυτη δροσιά!. Παίρνω λοιπόν την ανηφοριά από Ράχη, προσπερνώ το χωρίο και βλέπω μια ωραία πινακίδα που με προέτρεπε να στρίψω αριστερά! Να τονίσω εδώ ότι η οδική σήμανση στη Λευκάδα ουδέποτε με είχε απασχολήσει, όπου πήγαινα ήξερα τον δρόμο, δεν έμπλεκα με δάση και βουνά! Φέτος που έμπλεξα..χάθηκα!

Ακολουθώ λοιπόν το στενό, αλλά ευτυχώς ασφαλτοστρωμένο δρομάκι σίγουρη ότι κάποια πινακίδα πιο κάτω θα μου υποδείκνυε το μοναστήρι και αν όχι θα το έβλεπα μπροστά μου! Έχω μια εξωφρενική λογική ώρες ώρες, μπιτ για μπιτ χαζή!

"Προχωράει" λοιπόν το δρομάκι και εμείς το ακολουθούμε και το ακολουθούμε και το ξαναακολουθούμε...ψάχνοντας για μια διασταύρωση, μια πινακίδα, ένα σήμα από το υπερπέραν, κάτι τέλος πάντων.... τίποτα, Το δρομάκι είχε τον ατελείωτο, και εμείς φυσικά βγήκαμε στην Εγκλουβή, από ένα δρόμο που φυσικά δεν θα διάλεγα ποτέ για να φτάσω στο συμπαθητικό αυτό χωριό! Τι έγινε ρε παιδιά; Τόση στραβωμάρα πια; Που είναι αυτό το μοναστήρι; Υπάρχει; Γελάκι ειρωνικό για απάντηση... Τελικά το εντοπίσαμε ...χιλιομετρικά, περίπου, λέει, ενάμιση χιλιόμετρο από τη Βαυκερή! Καφές ελληνικός και γλυκό του κουταλιού στην πλατεία της Εγκλουβής και απόφαση την επόμενη να μη μου ξεφύγει!

Πάμε πάλι λοιπόν! Αυτή τη φορά αργά αργά, να μετράμε τα μέτρα που διανύουμε. Μετά το πρώτο χιλιόμετρο να σταματάμε κάθε εκατό μέτρα και να κοιτάμε δεξιά και αριστερά, ανάμεσα στα δέντρα, τα αμπέλια, τα χωράφια! Και ναι αριστερά μας το εντοπίσαμε, μα καλά πως δεν το είδαμε χτες; Εκεί ήταν! Κοιτάζω και για πινακίδα, κάπου θα υπάρχει, την εντόπισα και αυτή! Πίσω από κάτι θάμνους, εκτός δρόμου,  μετά το μοναστήρι, να δείχνει ένα ανύπαρκτο μονοπάτι που θεωρητικά οδηγούσε εκεί! Ξεκάθαρη..μα πως δεν την είδα αμέσως;

Εντάξει, όλα αυτά τα ξέχασα και μεταφέρθηκα αιώνες πίσω! Τριγυρνούσα στα χαλάσματα, έγινα ένα με την ηρεμία, την ησυχία! Ήταν σα να ΄μουν κι εγώ μια πέτρα, πάντα αφημένη εκεί! Ηρέμησα τόσο που δεν ήθελα να φύγω! 

Το μόνο που ακούγονταν ήταν το κλικ της μηχανής μου και αφέθηκα.....