Αύγουστος 2013. Ήρθα Σάββατο, φεύγω Σάββατο, μια εβδομάδα! Μια εβδομάδα μόνο και τρέχω, σαν το Βέγγο στις παλιές ελληνικές ταινίες. Τι να πρωτοπρολάβω; Τι να δω, να γνωρίσω, να ζήσω...

Όλα μισά τελικά!

Και να το πρώτο τηλεφώνημα και το δεύτερο και το τρίτο..."Άντε τι θα γίνει; Θα σε δω;" Εννοείται!

Ο χρόνος βρέθηκε, άμεσα, έπρεπε να βρεθεί! Και απαραίτητη προϋπόθεση οι δυο μας, μόνες.. 

Πάμε λοιπόν στο Γένι, σε ένα πολύ όμορφο μέρος, δίπλα στη θάλασσα, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Λίγο πριν τη δύση. Ούτε που φανταζόμουν ότι ο ήλιος που θα κρυβόταν πίσω από το βουνό θα ήταν τόσο όμορφος από αυτό το σημείο του νησιού!

Και καθίσαμε η μια δίπλα στην άλλη, να κοιτάμε η μια τα μάτια της άλλης, μετά από ένα χρόνο που είχαμε να βρεθούμε! Και απλά μιλάγαμε, μιλάγαμε, μιλάγαμε και δεν τελείωνε η κουβέντα. Παλιά, νέα, αναμνήσεις, εξομολογήσεις, σχέδια..... Όλα, μαζεμένα, ανακατεμένα, από το ένα θέμα στο άλλο, για να προλάβουμε! Πώς μπορείς να κλείσεις ένα χρόνο σε δυο ώρες; Δεν μπορείς....

Και στο τέλος το συμπέρασμα ένα: Είμαστε ίδιες, σχεδόν ίδιες...με κοινά , με πολλά κοινά, κοινά που δεν φανταζόμαστε ότι έχουμε, κοινά που από δω και πέρα θα μας κυνηγάνε...

Α ρε Μάχη, ωραίες είμαστε, η μια σχεδόν συμπληρώνει την άλλη, τόσο μακριά και τελικά τόσο κοντά ... Σε άκουγα και είναι σα να άκουγα εμένα! 

Τουλάχιστον, όπως είπες και εσύ "είμαστε νέες και ωραίες" ( Και εγώ εκεί γέλασα....) όχι για σένα για μένα...δεν ξέρω τι είμαι αλλά ξέρω τι αισθάνομαι και απέχει πολύ απ΄αυτό...

Τώρα θα  έρθεις εσύ, θα ΄χουμε λίγο χρόνο πάλι, αλλά κάτι θα προλάβουμε....

Άντε μην αργείς, σε περιμένω!