Ανατολή

Καθημερινές, στην πόλη, ξυπνάω πάντα πριν την ανατολή, αλλά ποτέ δεν τη βλέπω. Πάντα στο τρέξιμο είμαι και άλλωστε πού να τη δω πίσω από τα ντουβάρια; Τίποτα δε φαίνεται. Από το παράθυρο μόνο βλέπω το φως που σιγά σιγά διώχνει το σκοτάδι. Πώς μπορεί λοιπόν να ξεκινάς τη μέρα σου με ευχάριστη διάθεση αν δε δεις τον ήλιο κατάματα να ... "σου κλείνει το μάτι";
Πάλι υπερβολική.. Και όταν έχει συννεφιά; Και όταν βρέχει; Πάλι δεν τον βλέπεις τον ήλιο. Αλλά εντάξει, δε με μάθατε πια; Μου αρέσει να γκρινιάζω, κατάλοιπο μιας γκρινιάρας παιδούλας!
Κι όμως για αναρωτηθείτε; Και εννοώ όλους εσάς, που σπάνια βλέπετε την ανατολή... Καθώς έρχεστε αντιμέτωποι με τη λάμψη του ήλιου που εμφανίζεται λίγο λίγο, δεν ανοίγει η ψυχή και το μυαλό σας; Δε βλέπετε τη μέρα πιο φωτεινή, πιο όμορφη, δεν την αντιμετωπίζεται με περισσότερη αισιοδοξία;


Η τελευταία ανατολή που είδα ήταν φυσικά στη Λευκάδα! Τελευταίες μέρες Αυγούστου και η καθιερωμένη πλέον εκδρομούλα στο Μεγανήσι! Μόνο που αυτή τη φορά ξεκινήσαμε πολύ πρωί. Ψυχρούλα, και ησυχία. Λίγος κόσμος στο πρωινό δρομολόγιο! Η θάλασσα "λάδι", λουσμένη με ένα ονειρικό χρώμα ανάμεσα από τα Πριγκιπονήσια, σε καλεί σε ταξίδια που μόνο εκείνη ξέρει να σου προσφέρει και μέσα τους μπορεί να βρει ο καθένας  αυτό που ψάχνει..περιπέτεια, εμπειρίες, ηρεμία, χαλάρωση....


Εμείς πάντως ψάχναμε τι θα κάνουμε στο Μεγανήσι πρωί πρωί που ούτε καφέ δεν θα βρίσκαμε να πιούμε..μέχρι να ξεκινήσει το πλοίο. Στη συνέχεια απλά αφεθήκαμε στη θέα της θάλασσας και του νησιού.  Δεξιά η Αγία Κυριακή και η συνέχεια της που μας "χάλασε" λίγο μιας και τα "απλά και ταπεινά" σπίτια "γνωστού διακοσμητικού πολιτικού" και όχι μόνο τάραζαν το απόλυτο πράσινο. Αριστερά τα νησάκια, η θάλασσα, και τα στεριανά βουνά που σε λίγο θα μας προσφέρουν το θαύμα της μέρας... την ανατολή! Ήδη τα χρώματα προετοιμάζουν τα μάτια μας. Κοκκινίζουν τα πάντα!
Πραγματικά σα θαύμα είναι. ειδικά αν δεν το βλέπεις συχνά.
Μια βαρκούλα αφήνει το σημάδι της πάνω στη θάλασσα και είναι σα να βγήκε από άλλο κόσμο. Και τα βλέμματα μας στραμμένα στα βουνά που ήδη έχουν αρχίσει να λούζονται στο φως!


Και να..φάνηκε... ένα μικρό φωτεινό σημαδάκι στην αρχή και σε δευτερόλεπτα το χρυσό του μας θαμπώνει, να μας κλείνει η λάμψη του τα μάτια, αλλά εμείς εκεί με μισόκλειστα βλέμματα να τον παρακολουθούμε , μη χάσουμε ούτε μια στιγμούλα του.




Ο ήλιος ο ηλιάτορας και εμείς στο τρελοβάπορο....
 
Κάθε ανατολή είναι μια μαγική στιγμή, το θέμα είναι να μπορούμε κάθε φορά να ζούμε τη μαγεία της, να την αφήνουμε να μας τυλίγει με τη μαγική της σκόνη μπας και δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι, πιο αισιόδοξο, πιο όμορφο, πιο προσιτό, πιο ζεστό!

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου