Η δική μου Βασιλική



Η δική μου Βασιλική! Η Βασιλική των παιδικών μου χρόνων! Αγαπημένο μέρος, με γλυκές αναμνήσεις. Και μέσα σ΄αυτές τρία ονόματα ανακατεμένα με αλμύρα και αστερόσκονη: Βάσω, Ρίτα, Άρια! Αλμύρα από τη θάλασσα και αστερόσκονη από τα αστέρια που κοιτούσαμε όλες μαζί τα βράδια!



Οι δυο πρώτες, σχεδόν με μεγάλωσαν (όχι ότι έχουμε και καμιά σημαντική διαφορά ηλικίας, απλά από μικρές, ήταν πάντα "μεγάλες" - κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσω μαζί τους γι΄αυτό-), , μιας και τα σπίτια μας στη Νίκαια ήταν ...σαν ένα! Η τρίτη συνομήλικη, οχτώ μέρες διαφορά. Ξάδερφες δεύτερες, ο παππούς μου και η γιαγιά τους αδέρφια!
Έτσι κάποια καλοκαίρια, για μερικές (λίγες) μέρες, με φιλοξενούσαν. 'Ημουν και ήσυχο παιδί, δεν δημιουργούσα προβλήματα τότε... (Σήμερα άλλαξαν τα δεδομένα...).Γραφικό ψαροχώρι, πριν πέσουν οι φωτεινές πινακίδες με τα "taverna-grill" και "bar restaurant". Βέβαια το ΄χε το τουριστικό από πάντα αλλά όχι όπως σήμερα.
Έμενα λοιπόν σπίτι τους και τα περνούσα...."ζάχαρη". Μπάνιο στα Κολυβάτα και στο Αγιοφίλι, παγωτό ή γλυκό στον "Λιβανάκη", ατέλειωτο παιχνίδι. Θυμάμαι πως κάναμε μπάνιο μετά τη θάλασσα, στο πίσω μέρος του σπιτιού, στον κήπο, με νερό ζεστό, καυτό από τον ήλιο,και η μέρα τελείωνε πάντα με το "ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα", δηλαδή με βόλτα στο μόλο, που τότε χωρίς φωτισμό, μέσα στο σκοτάδι είχες το προνόμιο ...να μετράς τα αστέρια. Έτσι και έκανα....τα μέτραγα (ήταν και η εποχή που διάβαζα Λουντέμη.....) κάθε βράδυ και αυτά ατελείωτα να με κοιτάζουν ειρωνικά. Και εγώ ποτέ να μην προλαβαίνω.... Και το επόμενο βράδυ, πάλι από την αρχή και η "φωνή' τους στα αυτιά μου κοροϊδευτική: "δεν θα προλάβεις ποτέ, είμαστε πολλά και θα είμαστε για πάντα, εσύ είσαι ένα τίποτα".... Και εγώ κάθε βράδυ να φεύγω με παράπονο... Είχα και άλλη στενοχώρια σχετική με τα αστέρια, ποτέ δεν προλάβαινα να κάνω μια ευχή κάθε φορά που έβλεπα ένα αστέρι να πέφτει, μέχρι να αποφασίσω ποια να επιλέξω αυτό είχε ήδη χαθεί. Μόνο κάποιες φορές..μισές ευχές..πάντα μισές...μέχρι να φτάσω στο τώρα που έχω πάψει να κάνω...Έτσι περνούσαν τα βράδια μου εκεί...


Και συζητήσεις πολλές συζητήσεις, ανόητες, απλές, σύνθετες..... Σήμερα τις βλέπω σπάνια, αλλά τις αγαπώ το ίδιο. Μερικές φορές αναρωτιέμαι, πώς καταντήσαμε έτσι, να κάνουμε θέμα μια συνάντηση που τότε ήταν δεδομένη! Δε ξέρω τι φταίει, που μεγαλώσαμε; που μας πνίγει η καθημερινότητα; που αφηνόμαστε σε καταστάσεις ψυχοφθόρες;
Η Βασιλική σήμερα είναι διαφορετική, πάντα αγαπημένη βέβαια αλλά πολύ διαφορετική! Πηγαίνοντας για Κολυβάτα, δεξιά υπήρχε ένας βράχος στη θάλασσα, ένα μικρό νησάκι. Σήμερα δεν είναι νησάκι..μια μάζα είναι στη μέση της ασφάλτου, δεν το αναγνωρίζω πια και η άσφαλτος έχει καλύψει τη θάλασσα σε πολλά σημεία, για να κερδηθεί χώρος για τη στάθμευση των αυτοκινήτων ...για ..για....  Και φώτα παντού φώτα, πολλά φώτα. Πώς να δεις τα αστέρια με τόσα φώτα; Η αλήθεια είναι ότι τελειώνω τη βόλτα μου στην παραλία κάθε φορά στο μεγάλο άνοιγμα που τελειώνει το παλιό λιμανάκι, δεν πάω πιο πίσω, δεν θέλω, κάτι θα μου λείπει αν το κάνω. Πες το ελάττωμα , πες το άμυνα, αλλά προσπαθώ να αποφύγω ό,τι θα μου θυμίσει ευχάριστες στιγμές, δε θέλω να δω τι άλλες αλλαγές έχουν γίνει. Θέλω να γυρίσω στη Βασιλική των παιδικών μου χρόνων και να βρω εκεί και τα τρία κοριτσάκια να με περιμένουν..


Γίνεται;
(Άρια πρέπει να ψάξω για δική σου φωτογραφία....)



Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου