Η Εγκλουβή φέτος, ήταν μέσα στο πρόγραμμα να την επισκεφτώ! Ονειρευόμουν ένα καφέ, ήρεμο, κάτω από πλατάνια, μακριά από φωνές και φασαρίες. Βέβαια δεν περίμενα ότι για να φτάσω εκεί δεν θα ακολουθούσα  για άλλη μια φορά τον...κανονικό δρόμο! 

Η πρώτη φορά ο δρόμος που με οδήγησε στο χωριό ήταν ένας φιδίσιος, θεόστενος με υπέροχους γκρεμνούς στο πλάι. Ήταν και λίγο πριν τη δύση, οπότε ο ήλιος μας τύφλωνε και δεν βλέπαμε τίποτα! Πήρα τη πρώτη διασταύρωση που βρήκα βγαίνοντας από Βαυκερή. 

Αυτή τη φορά είχα πει θα πάω από τον "κανονικό" δρόμο, αλλά ..... Βγήκα τυχαία από ένα δρομάκι που πάει στο μοναστήρι το Ασώματου Μιχαήλ! Έψαχνα το μοναστήρι, δεν το βρήκα και βρέθηκα στην Εγκλουβή! Δεν πειράζει..έμαθα ένα δρόμο ακόμα!

Ήπια λοιπόν τον καφέ στην πλατεία με τα πλατάνια, τον συνόδευσα με γλυκό του κουταλιού, και στη συνέχεια έκανα μια μικρή βόλτα ακολουθώντας το μονοπάτι που σε πάει στον Άγιο Δονάτο μέσα στα γραφικά σοκάκια της.

Η Εγκλουβή είναι το πιο ορεινό χωριό της Λευκάδας, χτισμένη σε υψόμετρο 730 μέτρων και φημίζεται για τις φακές της που καλλιεργούνται στο οροπέδιο του Αγίου Δονάτου πάνω από το χωριό. Διατηρεί τον παραδοσιακό της χαρακτήρα και αποτελεί μια όαση δροσιάς και ησυχίας τις δύσκολες μέρες του καλοκαιριού, αν εξαιρέσουμε βέβαια την γιορτή της φακής που γίνεται εκεί κάθε αρχές Αυγούστου!

Τελικά μου αρέσει πολύ η ορεινή Λευκάδα! Είναι που δεν ήξερα μέχρι πριν λίγα χρόνια ότι υπάρχει; Που συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο διαφορετικά πράγματα κρύβει το νησί μου; Δεν ξέρω αλλά την έχω λατρέψει! Και νιώθω σαν μικρό παιδί κάθε φορά που ανακαλύπτω ένα ακόμα χωριό, ένα ακόμα μονοπάτι, ένα ακόμα ξωκλήσι στη μέση του πουθενά. Έχω πάθει και έναν έρωτα με τα χαλάσματα, μη δω γκρεμισμένο τοίχο, τρέχω να τον αγκαλιάσω..(Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο γκρεμισμένους τοίχους αγκαλιάζω τελευταία...Ίσως να μου θυμίζουν κάτι.....)