Απόψε, μου ΄ρθε πάλι μια ανάγκη να ξαναγίνω παιδί. Τρομάζω λίγο, γιατί αυτή η ανάγκη έρχεται συνέχεια και συνήθως την πνίγω. Αυτό το ρήμα έχει γίνει δεύτερη φύση μου τελευταία! Όλο πνίγω..αισθήματα, σκέψεις, "θέλω", επιθυμίες, ανάγκες.... Τα πιάνω από το λαιμό και τα σφίγγω δυνατά για να χάσουν την ανάσα τους, να πάψουν να υπάρχουν. 

Απόψε όμως, είπα να αφήσω αυτήν την ανάγκη να με ταξιδέψει λίγο πίσω,  να με παρασύρει... Άλλωστε το χρωστάω και στη Μάχη, έχω καιρό να την πάω πίσω!

Κάτι σπασμένα κουζινικά λοιπόν, σε μια παράγκα στο Βλυχό. Παράγκα.... Βασικά τέσσερις κολώνες ήταν τυλιγμένες με μουσαμά. Εκεί ήταν σαν κρησφύγετο για τα μεσημέρια. Μαζευόμαστε και παίζαμε "να μη μας φάει ο ήλιος"! Και ένα σπαστό ξύλινο τραπεζάκι από αυτά τα μικρά που πολυκυκλοφορούσαν τότε στα σπίτια. Δεν έχω καταλάβει ποιος ήταν ο ρόλος του αλλά εμένα μια χαρά με βόλευε. Εκεί τακτοποιούσα, έβαζα σε σειρά τα κουζινικά μου, ξέρετε αυτά τα πλαστικά που παίζουν τα κοριτσάκια όταν φαντάζονται ότι κάπως έτσι θα είναι και η κουζίνα του σπιτιού τους όταν θα παντρευτούν! 

Βέβαια, να πω την αλήθεια τέτοιες σκέψεις εμένα δεν με απασχολούσαν! Κάτι τυχοδιωκτικές περιπέτειες είχα στο κεφάλι μου, αλλά τις κράταγα εκεί, για΄τι φοβόμουν ότι θα με κορόιδευαν και τελικά τις ανακάλυψα πρόσφατα σε μια ανασκαφή.... και ναι, το χάρηκα, αλλά είναι αργά πια να τις ζήσω, οπότε πήγε στράφι η χαρά.....

Τα τακτοποιούσα για την πλάκα και μετά έκανα ένα έτσι με το χέρι μου και τα διέλυα όλα..Γι΄αυτο και τα μισά ήταν μόνιμα σπασμένα. 

Τέλος πάντων , θεωρούσα ότι ποτέ δεν τα τακτοποιούσα όπως έπρεπε, οπότε αγγάρευα δυο άλλα κοριτσάκια, λιγότερο κακομαθημένα και τεμπέλικα από εμένα, τη Μάχη και τη Ρήνα. Λίγο μεγαλύτερες, τις θεωρούσα περισσότερο ικανές από μένα να τακτοποιούν την αταξία μου. 

Να τα λοιπόν τα κορίτσια στην παράγκα, μπροστά από το ξύλινο σπαστό τραπέζι να τακτοποιούν τα κουζινικά.  Τότε τα κουζινικά δεν είχαν παιδικές ηλεκτρικές κουζίνες, είχαν πετρογκαζάκια. Ένα τέτοιο λοιπόν πετρογκαζάκι, θυμάμαι να κάνει τη διαφορά! Η μια το έβαζε μπροστά μπροστά και πίσω και γύρω του τακτοποιούσε τα υπόλοιπα. Η άλλη το έβαζε πάντα πίσω και μπροστά του όλα τα άλλα. Και εγώ κάθε φορά να μην μπορώ να αποφασίσω που το θέλω...και εκείνες να ψιλοτσαντίζονται και η κάθε μια να ρίχνει το μπαλάκι στην άλλη. Βέβαια όλο το σκηνικό έγινε μια δυο τρεις..ε κάποτε βαρέθηκαν και η μια με έστελνε στην άλλη. Η Μάχη τα τακτοποιεί καλύτερα... Όχι...η Ρήνα τα τακτοποιεί  καλύτερα.... 

Και εγώ στο τέλος πάντα να τα ρίχνω όλα κάτω. Δε βαριέσαι! Τα κουζινικά, παιχνίδια ήταν, και αυτός ο ρόλος τους. Να τα τακτοποιείς και μετά να τα διαλύεις! 

Μου ΄μεινε όμως κουσούρι φαίνεται και από τότε ψάχνω ακόμα πώς στο καλό πρέπει να είναι τακτοποιημένα όλα γύρω μου. Έτσι ή αλλιώς; Και το έτσι δεν μ΄αρέσει και το αλλιώς με τσαντίζει και το παραλλιώς με χαλάει. Άντε να βγάλεις άκρη. Και δεν έχω και τα κορίτσια να μου τα τακτοποιούν...... 

Γι΄αυτό μάλλον πνίγω τα πάντα...για να ΄χω λίγότερα για τακτοποίηση......