Άντε πάμε πίσω πάλι!
Κατακαλόκαιρο μιας άλλης εποχής!
Πίο ήσυχης, πιο ήρεμης, πιο αθώας!
Ή τουλάχιστον έτσι την έβλεπα εγώ, άλλωστε τι ήμουν τότε; Ένα παιδί, εντελώς παιδί, ένα παιδί πολύ πίσω σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Λίγο "κλειστό", λίγο παιδί της πόλης που έφτανε στο Βλυχό και νόμιζε ότι εκεί είναι ο παράδεισος...και ήταν...
Αθώα καλοκαίρια λοιπόν, τότε δεν είχαμε φοβίες, να κλειδώνουμε πόρτες, παράθυρα, να βάζουμε σιδεριές... Τότε κοιμόμασταν με ανοιχτές τις πόρτες, με διάπλατα τα παραθύρια. Θυμάμαι τους γονείς μου ακόμα και εδώ στον Πειραιά, να κοιμούνται στρωματσάδα στο μπαλκόνι, (κατσαρίδες τότε δεν υπήρχαν....αυτός ναι ήταν, είναι και θα είναι φόβος...).
Ο παππούς λοιπόν ο Παπανός, κοιμόταν πολλά βράδια και μεσημέρια... έξω στο πεζοδρόμιο, (που να βρεις αυλή στο Βλυχό;). Οι πόρτες των σπιτιών στο δρόμο είναι. έστρωνε το σεντονάκι του σε ένα ραντζάκι και κοιμόνταν ...θορυβωδώς βεβαίως βεβαίως! Το Βλυχό, ως γνωστόν είναι ζεστό μέρος, και τότε δεν είχαμε ανεμιστήρες και κλιματιστικά, έτσι έξω ήταν μια χαρά...ερχόταν το αεράκι από τη θάλασσα και ο ύπνος ήταν...ονειρεμένος!
Έλα όμως που ο παππούς είχε ένα φόβο.... τα φίδια! κοιμόνταν μεν έξω αλλά είχε πάντα το άγχος ότι θα του έπεφτε από τα κεραμίδια κάνα φίδι. Το ΄λεγε συνέχεια!
Έχω έναν "μπάρμπα", τρία τέσσερα χρόνια μεγαλύτερο μου, ο γιος του μικρότερου αδερφού του παππού! Πειραχτήρι τότε (και τώρα άμα έχει όρεξη....)! Αυτός λοιπόν ο νεαρός είχε ένα μικρό λαστιχένιο σαμιαμίδι, που ήταν το άτιμο ίδιο με αληθινό! Επειδή εκτός από τις κατσαρίδες, φοβόμουν και οτιδήποτε σε ζωντανό γενικά...με φόβιζε συχνά με αυτό το σαμιαμίδι!
Ένα μεσημέρι λοιπόν, που ο παππούς είχε ξαπλώσει στο ράντζο και κοιμόταν αρχοντικά ...με τα απαραίτητα ηχητικά εφέ (ροχαλητό) φυσικά, ανεβαίνει στο μπαλκόνι του σπιτιού (υπήρχε και υπάρχει εξωτερική σκάλα) και ρίχνει το σαμιαμίδι, επάνω στον παππού και φυσικά γίνεται...μπουχός!...
Το τι ακολούθησε....δεν περιγράφεται...ξυπνά ο παππούς,φωνές "φίδι.........", πετάγεται επάνω, ψάχνει το φίδι, πουθενά το φίδι, που πήγε το φίδι; Ξυπνάει η γιαγιά, τρέχει έξω φωνάζοντας, το μισό χωριό μαζεύτηκε να δει τι συμβαίνει ..ενώ ο ένοχος...εξαφανισμένος! Βέβαια όλοι στο τέλος κατάλαβαν τι είχε συμβεί...και τον ένοχο φυσικά!
Ο παππούς, εξακολούθησε φυσικά να κοιμάται έξω και φυσικά ποτέ δεν έπεσε φίδι από τα κεραμίδια!
Τώρα δε θυμάμαι αν έπεσε καμία τιμωρία....
Γέλιο πάντως έπεσε!!!
Ωραίες εποχές!
Ο ύπνος του παππού σου πάντα , εκτός από θορυβώδης ήταν και επεισοδιακός. Θυμάμαι μια φορά που κοιμόταν στο κατώι και είχε πολλές μύγες και πάει η άλλη Σούλα ,πιάνει τη μυγοσκοτώστρα και αρχίζει να σκοτώνει μύγες στην πλάτη του παππού σου. Ο Χαμός !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ "μπάρμπας" μας. τώρα. Ζουρλός με όλη τη σημασία της λέξης. Ήταν η παρέα μου, μαζί παίζαμε τη βιονική γυναίκα (εγώ) και βιονικός άντρας ( αυτός). Αυτός μου έμαθε τη Bonnie Tyler, ήταν ο φίλος μου, ο αδερφός μου. Όταν ερχόμουν στον Πειραιά πάντα σπίτι του έμενα, πριν μετακομίσει βέβαια.Μια φορά λοιπόν, έκανε το μεγάλο, ως συνήθως, και παίρνει το αυτοκίνητο του πατέρα του για να οδηγήσει και κάνοντας όπισθεν τρακάρει πάνω σε ένα δέντρο. Θες από ντροπή , θες από φόβο εξαφανίστηκε. Πουθενά ο Γιάννης. Ένα χωριό ολόκληρο έψαχνε το Γιάννη. Κι ο Γιάννης κρυμμένος στο βουνό μας κοίταζε και μας κορόιδευε.Το θυμάσαι αυτό; Αχ! νοσταλγίες πάλι.