Το πώς στοιβαζόμασταν τόσα άτομα σε ένα τόσο δα μικρό σπιτάκι, ήταν ένα θέμα που τότε δεν με απασχολούσε καθόλου!. Μεγάλοι, μικροί, ο πάνω όροφος του πέτρινου σπιτιού των παππούδων, ένα απέραντο κρεβάτι, έτσι κι αλλιώς μόνο για ύπνο ανεβαίναμε, το βράδυ, γιατί το μεσημέρι, όσο είμαστε μικρά, γινόταν ο χαλασμός από τη φασαρία και τα γέλια. Κι ας χτύπαγε ο παππούς το ξύλινο πάτωμα από το κατώι με το σκουπόξυλο για να ηρεμήσουμε....! Αργότερα, απλά δεν υπήρχε η μεσημεριανή σιέστα, μιας και αμέσως μετά το φαγητό, πηγαίναμε Δεσίμι για μπάνιο! 

Η μέρα ξεκινούσε αργά, δεν ξυπνούσαμε ποτέ πριν τις 10...Ένα γάλα στα όρθια και βουρ στο δρόμο. Το πρόγραμμα ήταν τόσο απελπιστικά ίδιο, τώρα που το σκέφτομαι, όμως τότε μας φάνταζε συγκλονιστικό!  Παιχνίδι, παιχνίδι, παιχνίδι, μπάνιο, φαγητό, ύπνος (ας πούμε δηλαδή) και ξανά παιχνίδι ,παιχνίδι παιχνίδι, φαγητό, ύπνος. Η ρουτίνα άλλαζε το απόγευμα που και που όταν ο παππούς μας φόρτωνε στο γαλάζιο triumph και μας πήγαινε στο Νυδρί για παγωτό.  Έξοδος, όχι αστεία! Μια ολόκληρη ώρα..., μετά πάλι πίσω... 

Ακόμα θυμάμαι κάτι τεράστιους τσιμεντόλιθους ( τους έριχναν στη θάλασσα για να διαμορφώσουν το μώλο, αν θυμάμαι καλά, δεν έδωσα και ποτέ σημασία..). Δίνω όμως τώρα όταν βλέπω τα γόνατα μου. Μα καλά αυτά τα σημάδια δεν φεύγουν ποτέ; Γδαρμένα μόνιμα, όλο το καλοκαίρι, κόκκινα από το βάμμα που μας έβαζαν. Γόνατα και αγκώνες, και το αίμα να κυλάει μαζί με τα δάκρυα του πόνου, που ξεχνιόταν λίγα λεπτά αργότερα, καθώς οι υπόλοιποι σε φώναζαν να τρέξεις κοντά τους γιατί ήταν η σειρά σου να τα "φυλάξεις". Και εκεί που η πρώτη πληγή μόλις έκλεινε, αποκτούσες την επόμενη... 

Αλήθεια γιατί τώρα που μεγαλώσαμε δεν κλείνουν οι πληγές και απλά κάθεται ή μια πάνω στην άλλη και γιατί δεν σταματά ο πόνος όταν μας φωνάζουν οι άλλοι;;;