Ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο χωρίς προετοιμασία. Πέρα από τις σκόρπιες αναμνήσεις μου, τις φωτογραφίες των τελευταίων χρόνων, και την απόφασή μου ότι πρέπει να κάνω κάτι δημιουργικό εδώ μέσα και όχι απλά να περιφέρομαι από σελίδα σε σελίδα, δεν είχα υλικό από παλιά. Άρχισα λοιπόν να ξεσκονίζω παλιά οικογενειακά άλμπουμ να βρω κάτι, ενώ παράλληλα έβαλα στο χορό και άλλους. Δεν βρήκα πολλά. 

Στάθηκα όμως σε κάποιες φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων. Τις κοιτούσα και χαμογελούσα. Πώς ήμουν Θε μου, Πώς έγινα; Πότε ήταν καλύτερα; Τώρα; Τότε; Σίγουρα τότε. Όταν είσαι παιδί, συνήθως, βιάζεσαι να μεγαλώσεις, να κάνεις ό,τι θέλεις.. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψευδαίσθηση από αυτό. Θεωρώ ότι λίγοι καταφέρνουν τελικά να κάνουν αυτό που θέλουν, οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί μπλεκόμαστε ανάμεσα στα θέλω, στα πρέπει, στα οφείλω.... και χάνουμε κάπως το νόημα.  Σαν παιδί έχεις σοβαρά θέματα  να λύσεις, (αν θα πας για μπάνιο, αν θα φας παγωτό, αν θα παίξεις ..) Εντάξει κάποιες στιγμές πληγώνεσαι και στενοχωριέσαι, έχεις  όμως  μέσα σου εκείνο το μαγικό κουμπάκι που το πατάς και ξεχνάς τα πάντα σε λίγα λεπτά και συνεχίζεις,  αφήνοντας πίσω αυτό που σε στενοχώρησε. Πόσο μου λείπει αυτό το κουμπάκι.....  Κάπου το έχασα στην πορεία...