Εννοείται, ότι στη Λευκάδα, (δε γνωρίζω για άλλα μέρη , αλλά φαντάζομαι ότι ισχύει κάτι αντίστοιχο), αν δε ξέρεις το .."παρατσούκλι" κάποιου δεν υπάρχει περίπτωση να τον βρεις εύκολα. Έτσι λοιπόν, στο Βλυχό, όποιος ήθελε να βρει τον παππού ή τον αδερφό του, έπρεπε να πει το όνομα: "Παπανός" ! Το πως βγήκε...άλλη φορά!
'Εχουμε λοιπόν την Παπανέικη γειτονιά (αποτελούμενη από δυο σπίτια), που το 1971 (είναι σίγουρα λάθος η χρονολογία, η φωτογραφία είναι πολύ παλαιότερη), σύμφωνα με το πολύ ενδιαφέρον μπλογκ " Ο Νεολόγος " από όπου και η φωτογραφία που ακολουθεί, είχε αυτή τη μορφή:
Όποτε και να είναι πάντως, σύμφωνα με τον πατέρα μου, πρόκειται για ένα
σπίτι που ξεκίνησε να χτίζεται στην πρώτη πενταετία του 50 από πέτρα
όπως μπορείτε να δείτε.
Οπότε υποθέτω ότι η φωτογραφία που έχω εγώ πρέπει να είναι λίγα χρόνια αργότερα.
Το "κατώι" ήταν ένας μεγάλος ενιαίος χώρος, που περιελάμβανε κουζίνα, τραπεζαρία και αποθήκη . Ήταν χαμηλοτάβανο και για να μπεις έπρεπε να κατέβεις ένα μεγάλο σκαλοπάτι. Δυο τεράστια δοκάρια συγκρατούσαν το ξύλινο ταβάνι και παράλληλα έπαιζαν το ρόλο αποθήκευσης για καλάμια , καμάκια, κλπ σύνεργα ψαρέματος...! Δυο τραπέζια, (το πρόχειρο και το "καλό") τρία ντιβάνια, μια "κοκέτα" (σιδερένιο κρεβάτι), ένα φοβερό ψυγείο, (νομίζω KELVINATOR, αλλά δεν είμαι και σίγουρη), ένα ξύλινο έπιπλο ("αρμάρι") με βιτρίνα και μια ξυλόσομπα συμπλήρωναν το σκηνικό του κυρίως δωματίου. Αργότερα μπήκε ο πολιτισμός και προστέθηκαν πλυντήριο και ηλεκτρική κουζίνα. Ένα μικρός χώρος έκρυβε το πετρογκάζ. Στο πίσω μέρος υπήρχε ο νεροχύτης κάποια ντουλάπια και πίσω από ένα ξύλινο διαχωριστικό μια αποθήκη, την οποία ως παιδί δεν πολυπλησίαζα καθότι σκοτεινό μέρος και εγώ αφόρητα. φοβητσιάρα. Ο παππούς όσο θυμάμαι κοιμόταν πάντα κάτω στην "κοκέτα". Η γιαγιά θυμάμαι να κοιμάται και στον επάνω όροφο , αλλά όταν μαζευόμασταν όλοι αναγκαστικά μετακόμιζε κάτω.
Για να πας επάνω υπήρχε μια ξύλινη εξωτερική σκάλα, στο μέρος που στέκεται ο παππούς στην πιο πάνω φωτογραφία. Τρία υπνοδωμάτια με παλιά σιδερένια κρεβάτια και μια επίσημη τραπεζαρία στον ενιαίο χώρο ( η οποία από όσο θυμάμαι δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ) πλαισιωμένη με "ντιβανομπάουλα" (κοινώς ντιβάνια με αποθηκευτικό χώρο και ένα παμπάλαιο "κομό" (έπιπλο, δηλαδή με συρτάρια) ήταν το σκηνικό του επάνω ορόφου. Α! είχε και μπάνιο! Τα καλοκαίρια δεν υπήρχε φυσικά κρεβάτι ελεύθερο...ή στρωμένο γενικά. όπως το αφήναμε το πρωί το ξαναβρίσκαμε το βράδυ!
Αυτό λοιπόν ήταν το σπίτι των καλοκαιρινών διακοπών μου! Σήμερα είναι χωρισμένο στα δύο και μένουν τα καλοκαίρια ο θείοι μου και τα ξαδέρφια μου, όμως δεν έχει χάσει την αρχική του μορφή Και φυσικά με κάθε ευκαιρία εκεί μαζευόμαστε πάλι όλοι!
Ο παππούς σου κοιμόταν στην "κουκέτα" και πήγαιναν οι μύγες πάνω του. Η μικρή ξαδέρφη μας η Σούλα, άρπαζε τη μυγοσκοτώστρα και προσπαθούσε να σκοτώσει τις μύγες πάνω στη πλάτη ή την κοιλιά του παππού σου. Και άρχιζε το πανηγύρι .... Θυμάσαι: πολλή πλάκα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜυγοσκοτώστρα..απαραίτητο αξεσουάρ......όπως και το "ξυστήρι" πλάτης!
ΔιαγραφήΧρυσούλα καλημέρα,όπως σου είχα ξαναγράψει με αφορμή την φωτό σου(στον ευκάλυπτο)μας ξυπνάς όμορφες παιδικές μνήμες. Μόλις είδα την ανάρτηση σου για το σπίτι του παππού σου ,τον οποίο θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν φίλοι και αν δεν κάνω λάθος (υπάρχει και κάποια συγγένεια) με τον δικό μου παππού του οποίο το παρατσούκλι ήταν (δεν ζει δυστυχώς) "Δεκανιάς".Θυμάμαι τα αστεία και τα πειράγματα των παππούδων μας και γενικότερα των ανθρώπων εκείνων των χρόνων ποτέ δεν χόρταινα να ακούω τις ιστορίες τους απο το ψάρεμα,τα ταξίδια τους...είχαν την δική τους χαρακτηριστική `διάλεκτο` που όμως έχουν μείνει χαραγμένες στο τότε παιδικό μυαλό μου .Θυμάμαι κρυβόμουν κάτω από το τραπέζι όταν μαζεύονταν συχωριανοί,φίλοι του παππού στο σπιτι μας κι έτρωγαν μεζεδάκια και κρασάκι απαραίτητα, κι άκουγα τις αμέτρητες ιστορίες τους.Το σπίτι μας όπως και πολλά σπίτια τότε είχαν περίπου την ίδια επίπλωση και διαρρύθμιση που περιγράφεις. Το δικό μας είχε και έχει διότι υπάρχει ακόμα πέτρινο, στην εξωτερικη του μορφή περίπου όπως το θυμάμαι από παιδι,κατώι το ισόγειο και με σκάλα φαρδιά τσιμεντένια από το πλάι ανέβαινες στο σπίτι και είχε και εσωτερικη σκάλα ξύλινη με καταπακτή που από το εσωτερικό του σπιτιού κατέβαινες (το χειμώνα συνήθως)στο κατώι και δίπλα μεσοτοιχία,ο αδερφός του παππού μου στο ίδιο στυλ περίπου κι αυτό...`Ετσι για να βρει κάποιος ξένος κάποιον ή το σπίτι του ή να στείλει γράμμα ακόμα στο χωριό μας έπρεπε να ξερει το παρατσούκλι του ...Παπανέικα,Δεκανέικα και τόσα άλλα..ήταν κάτι σαν τους ταχυδρομικούς κώδικες σήμερα ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά ,καλή σου μέρα και καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνεις ...
Οι παππούδες μας, δεν ήταν απλά φίλοι, ήταν κολλητοί και κουμπάροι! Το θυμάμαι τον παππού σου, αν δεν κάνω λάθος ο δικός μου τον φώναζε "Ρόζο". Ήταν σχεδόν κάθε απόγευμα μαζί, έπιναν τα ουζακια και τα κρασάκια τους, έκαναν αστεία ο ένας στον άλλο...'Ηξεραν να περνάνε καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα Χρυσούλα ..."Ρόζος" ήταν ο αδερφός του παππού μου ...τον παππού μου τον έλεγαν "Ζώη Δεκανιά".οι τρείς τους οταν έσμιγαν ηταν το κάτι άλλο
ΔιαγραφήΗ Μαρία , η σύζυγος του Μάκη, όταν ήρθε πρώτη φορά στη Λευκάδα νόμιζε ότι το όνομα του μπάρμπα Νιόνιου ήταν πράγματι "Ρόζος". Έτσι προέκυψε το αμίμητο: " Κύριε Ρόζο, θέλετε καφέ;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά αυτή η φράση έγινε φράση κλισέ και όλοι την πείραζαν.
Πολύ καλό κείμενο.Μυρίζει "λαογραφία" πραγματικά. Είναι..!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ Γιάννη! Είναι από τα πρώτα κείμενα του μπλογκ μου και η περιγραφή του είναι μάλλον παιδική και αυθόρμητη. Δεν ξέρω αν μυρίζει Λαογραφία, αλλά σίγουρα μυρίζει νοσταλγία.
Διαγραφή