Η ποδηλάτισσα του Ελύτη!
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένα ποίημα που μιλάει για μια απώλεια, έχει τόσο χαρούμενη μουσική!
Αλλά εδώ δεν θα το αναλύσω , ούτε θα το ψάξω.
Εδώ απλά δανείστηκα λίγο από το στίχο του για τίτλο!
Ποδηλάτισσα μετά από χρόνια, βρέθηκα φθινόπωρο στο νησί.
Από τα παιδικά μου χρόνια είχα να ανέβω σε ποδήλατο.
Τότε, παλιά, στο Βλυχό, το ποδήλατο ήταν ένα με τη ζωή μας, με την ώρα μας, με το παιχνίδι μας!
Είπα λοιπόν να θυμηθώ το τότε και πήρα ποδήλατο, δανεικό, κάποιας αγαπημένης, κάπου εκεί στα μέρη σας, που θα ΄θελα να ΄ναι πολύ και δικά μου!
Το πήρα και το ΄παιξα ποδηλάτισσα με τις ώρες!
Στη Γύρα, στον Αη Γιάννη, στο Κάστρο, στα στενά της χώρας.
Με βροχή, με συννεφιά, με τον αέρα να με ξυπνάει απότομα τα πρωινά!
Με το ποδήλατο!
Τι περίεργο μια βόλτα με ένα ποδήλατο να σου δίνει την αίσθηση ότι πετάς...γιατί αυτό ένιωσα...ότι πετάω!
Δεν ξέρω αν φταίει το ποδήλατο ή το νησί.... αλλά εσείς εκεί κάτω που το ζείτε καθημερινά...είστε απλά τυχεροί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου