Το παραμύθι μου....."Μια μικρή ξύλινη βαρκούλα" (1)

 Μια μικρή αφορμή για να ανεβάσω φωτογραφίες με βάρκες....


Μια φορά κι έναν καιρό, σ΄ ένα μικρό αλλά καλά προστατευμένο κόλπο, ζούσε με την οικογένεια της μια μικρή ξύλινη βαρκούλα. Ήταν τόσο μικρή και αδιάφορη, που ποτέ, σχεδόν κανείς δεν την κοίταζε, κανείς δεν της έδινε ποτέ σημασία. Δεν ήταν καθόλου όμορφη, μια συνηθισμένη, σχεδόν άχρωμη βαρκούλα, σαν κάποιος να είχε βαρεθεί να της περάσει δεύτερο χέρι χρώμα. Όλες οι άλλες βαρκούλες γύρω της, είχαν κάτι,κάτι να τις κάνει ξεχωριστές...άλλη είχε ζωντανά, έντονα χρώματα, άλλη είχε ένα ζευγάρι δυνατά κουπιά να τη συντροφεύουν, άλλη είχε κατάρτι και πανί....Εκείνη δεν είχε τίποτα, σαν να ΄ταν μια βάρκα που φτιάχτηκε κατά λάθος! 



Μόνο η οικογένεια της...την προστάτευε, την κρατούσε εκεί στην άκρη, να μη ξανοίγεται πολύ, μη τυχόν και κάνει λάθος, μη μπλέξει με κακές παρέες... και έτσι η βαρκούλα όσο ήταν "μικρή" είχε συνηθίσει αυτήν την προστασία, αυτό τη γαλάζια υγρή γωνιά και βολεύτηκε εκεί και για χρόνια,  δεν είχε θάρρος να φύγει, να ταξιδέψει πέρα μακριά από τον μικρό κόλπο.




Μεγαλώνοντας, δειλά δειλά, άρχισε να πλησιάζει κάνα δυο βαρκούλες. "Εδεσε" μαζί τους, όμως το ταξίδι δεν το αποφάσιζε... Έμενε εκεί, στο βραχάκι της! Όμως το αποφάσισε η ζωή για κείνη. Και κάποια μέρα έκανε το πρώτο της ταξίδι ....στην ανοιχτή θάλασσα! Και έπεσε σε τρικυμία! Εκεί ,μέσα στον χαμό γνώρισε πολλές βάρκες, καΐκια, καράβια... όλα της έδωσαν κάτι, καλό ...κακό δεν έχει σημασία. Όμως και εκείνη, έχοντας λίγο θάρρος πια και προσπαθώντας να κερδίσει τον χρόνο που είχε χάσει δεμένη στο λιμάνι, προσπαθούσε να δίνει όσα μπορούσε.. Όμως έδινε χωρίς μέτρο,μέχρι που ένα βράδυ κινδύνεψε να βουλιάξει , κι αν δεν ήταν εκείνο το στιγμιαίο  πείσμα που την έπιασε, τώρα θα ΄ταν στο βυθό και θα έβρισκαν στο κουφάρι της καταφύγιο καβούρια και άλλα ζωντανά . Θα ΄χε ζεστασιά όμως εκεί γι αυτά. γιατί πάντα ζεστασιά είχε η ψυχή της μικρής βαρκούλας! Αυτό το πείσμα λοιπόν που εμφανίστηκε έτσι χωρίς να το περιμένει κανείς και έτσι ξαφνικά έφυγε και δεν ξαναφάνηκε τη γλύτωσε εκείνο το βράδυ...Έζησε!
Έζησε για να προχωρήσει στο ταξίδι της και να γνωρίσει κι άλλα......




Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου