Ο χρόνος ...




Όλοι αυτοί στην φωτογραφία σήμερα, είναι αυτό που λέμε...μεγάλοι! Ενήλικες! Ακόμα και το μωρό μας, σε ένα μήνα παντρεύεται!  Έχουν δουλείες, κάποιοι οικογένεια, χόμπι, νεύρα, προβλήματα! Απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή....
Για να βρεθούμε , όχι για κάτι σοβαρό, έτσι να πιούμε έναν καφέ, θα πρέπει να τηλεφωνηθούμε καμιά δεκαριά φορές , να βεβαιωθούμε πότε μπορεί ο ένας, που μπορεί ο άλλος, τι ώρα, για πόση ώρα.... Μερικές φορές κάνουμε να βρεθούμε μήνες κι ας μένουμε σε απόσταση πέντε λεπτών με αυτοκίνητο. Αυτά εδώ που ζούμε...στον Πειραιά!
Στη Λευκάδα είναι αλλιώς. Η μόνη δυσκολία  είναι να βρεθούμε την ίδια περίοδο κάτω. Από κει και πέρα αν συντονίσουμε λίγο το θέμα πότε ξυπνάς πότε ξυπνάω, τα πράγματα είναι απλά! Τα σχέδια καταστρώνονται από το πουθενά και πραγματοποιούνται σε χρόνο μηδέν.
Έτσι είναι ο χρόνος στη Λευκάδα, φίλος σου! Περνάει, σε χαϊδεύει απαλά, σε γεμίζει γλυκές και αλμυρές στιγμές, σε ταξιδεύει πίσω. Σου ζωγραφίζει στο πρόσωπο ένα μεγάλο χαμόγελο, ενίοτε στραβό και τσαχπίνικο σαν του Άκη στη φωτογραφία, άλλοτε αινιγματικό σαν της Χρύσας και του Φιλίππου, άλλοτε αθώο και αβίαστο σαν της Νατάσας και του Γιώργου. Η Έλσα δεν πιάνεται, Έχει καταφέρει και από τότε γελάει ότι και να συμβαίνει! (μωρό μου!).
Αυτός ο χρόνος.....μας ταλαιπωρεί! Να τρέξουμε, να προλάβουμε....τι; Τις δουλειές, τις υποχρεώσεις. Μας χώνει μέσα σε ένα τρυπάκι, μας μαστιγώνει αλύπητα, μας ποδοπατά, και φεύγει πάντα νικητής, αφήνοντας πάνω μας τα σημάδια του, στο πρόσωπο, στο σώμα, αλλά περισσότερο στη ψυχή μας! Σε κάποιους άτυχους αφήνει σημάδια ακόμη και στο μυαλό!  Λίγες , ελάχιστες είναι οι στιγμές που μπορούμε να τον ξεγελάσουμε, όταν γελάμε ίσως... όταν είμαστε με ανθρώπους που αγαπάμε και αφηνόμαστε. Κάθε πότε όμως το κάνουμε αυτό;
Εκτός κι αν είμαστε εκεί. Εκεί που πάγωσε αυτή η στιγμή για να τη βλέπω εγώ τώρα, δυο  μέρες πριν τα γενέθλιά μου και να κλαίω!
Καλοκαίρι, ήλιος, θάλασσα, γέλια, παιχνίδια και από πάνω τίτλος:
  ΛΕΥΚΑΔΑ

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

2 σχόλια:

  1. Χτες το βράδυ ήμουν με το Φίλιππα. Πόσο ωραία πέρασα! Είχα βέβαια πίεση χρόνου " Θ΄αργήσεις να πας σπίτι σου" , " είναι αργά" κλπ, αλλά εγώ πέρασα πολύ ωραία. Θα βρεθούμε και απόψε. Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι με ανθρώπους που αγαπάς. Καλά, η φωτογραφία με έστειλε. Εσύ έχεις ντοκουμέντα, ατράνταχτα στοιχεία της νιότης μας, της πρώτης γιατί τώρα διανύουμε τη δεύτερη νιότη , τη δεύτερη εφηβεία. χα, χα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζηλεύω! Το χαζό, μου γράφει στο facebook οτι ξεμωραθηκα χαχα! Δεν έχω πολλές φωτογραφίες, πρέπει να τους βάλω να ψάξουν... Άντε περάστε καλά....

      Διαγραφή