Και ναι..επιτέλους!
Είναι πρωί, κοντά 7, και ένας γνώριμος ήχος από διερχόμενα αυτοκίνητα σε συνδυασμό με το ρυθμικό "κελάηδισμα" μιας βάρκας, με ξυπνάει...Ανοίγω τα μάτια...κοιτάζω αριστερά: κορυφές δέντρων, ευκάλυπτοι, μπλε χρώμα, μικρά ιστιοπλοϊκά. Κοιτάζω ταβάνι, ξύλινο! Τρίβω τα μάτια μου, τσιμπιέμαι....ανασηκώνομαι. Βλυχό! Είμαι στο Βλυχό! Δεν χάνω χρόνο, όρθια σε δευτερόλεπτα, μαγιό, φωτογραφική και έφυγα. Πάω Φύκι, βολεύομαι στον ήλιο, πίνω παγωμένο καφέ. Όλα μου φαίνονται μαγικά ακόμα και τα αυτοκίνητα που περνάνε. Βγάζω φωτογραφίες τον πρωινό κόλπο και χαμογελάω με αυτό το χαμόγελο που έχουν τα παιδιά όταν τους δίνεις ένα τεράστιο παγωτό!

Κάνω ένα περίπατο στο μώλο και νιώθω ότι έχω φτερά στα πόδια μου! Κάνω σχέδια, που θα πάω σήμερα, ποιον θα δω....

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Πάω νότια κι όπου με βγάλει...και με βγάζει Πόρτο Κατσίκι! Είναι πρωί ακόμα, σκιά ησυχία. Κατεβαίνω τη σκάλα και έχω την αίσθηση ότι την ανεβαίνω, ότι πάω στον παράδεισο. Ο ήχος από το κύμα χαϊδεύει τα αυτιά μου, το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας ντύνει τα μάτια μου, το γκρι των βράχων με αγκαλιάζει ..και βάζω τα κλάματα!

Περπατάω στο βοτσαλάκι και πλησιάζω τη θάλασσα,,,δροσερή, γαμάτη ζωή..αυτό που μου λείπει δηλαδή. Βουτάω και είναι σα να ξαναγεννιέμαι, σα να κερδίζω ζωή. Συνήθως δεν κολυμπώ πολύ κι όμως τώρα δε θέλω να βγω. Θέλω να μείνω εκεί για πάντα! Να παίρνω ενέργεια!

Κάποια στιγμή βγαίνω και πιάνω να περπατάω εκεί που σκάει το κύμα από τη μια άκρη ως την άλλη, αργά αν και ο κόσμος που έχει αρχίσει να φτάνει μου χαλάει το όνειρο...







Απομονώνω φωνές και φασαρίες, είμαι μόνο εγώ εκεί... και με πιάνει ένας φόβος ένας φόβος ότι όλο αυτό δεν το ζω! Η θάλασσα δεν μ΄ αγγίζει, ο ήλιος που δειλά δειλά άρχισε να πετά τις αχτίδες του πάνω από τα βράχια δεν με ζεσταίνει. δε νιώθω τα βότσαλα στα πόδια μου...
Και φυσικά δεν τα νιώθω..μπροστά σε μια οθόνη είμαι, και απλά ονειρεύομαι και γράφω τα όνειρα μου, τα όνειρα του ...ξύπνιου, μου αυτά που βλέπεις με τα μάτια ανοιχτά...
Αυτά που σε προσεγειώνουν απότομα!