Τι σχέση έχει τώρα το ηπειρώτικο με τον Μύλο; Καμία...απλά μου αρέσει και το ένα και το άλλο. Το "άλλο" είναι η παραλία. Αυτή η τέλεια ανάμεσα Άγιο Νικήτα και Κάθισμα! Έχω να πάω χρόνια, πολλά χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάει μόνο δυο φορές και κάθε φορά από διαφορετικό μονοπάτι!

Συνόδευα ένα τσούρμο μικρά. Εγώ ήμουν η μεγάλη! Μου εμπιστεύτηκαν τα κουτσούβελα να τα πάω για μπάνιο, σε μια ασφαλή παραλία. "Να τα προσέχεις!" "Όχι στον ήλιο!";;;;; (Άσχετη συμβουλή...πάντα στον ήλιο καθόμασταν.....δεν υπήρχε αυτό το..."όχι στον ήλιο"..τότε!) "Μην πάτε μακριά!"....Α! Και το θεϊκό του παππού, που το ΄χε το  θεματάκι του με το νερό: "Νερό να πίνετε. Μη πάθετε τίποτα στην παραλία και σας μαζεύουν"!

Φυσικά ακολουθήσαμε όλες τις συμβουλές! Τα πρόσεχα σαν τα μάτια μου....παραλίγο να αφήσω τον Άκη στη Λευκάδα, στην αλλαγή του λεωφορείου! Φάγαμε τόσο ήλιο όσο δεν είχαμε φάει όλο το καλοκαίρι....... Πήγαμε στην άλλη άκρη του νησιού........Και καταντήσαμε να περάσουμε όλη τη μέρα στη  παραλία χωρίς νερό!

Κανονικά ξεκινήσαμε για Κάθισμα. Πήραμε το λεωφορείο από Βλυχό, βγήκαμε Λευκάδα...καθυστερήσαμε το λεωφορείο κάνα δεκάλεπτο γιατί ο μικρός είχε πάει μια βόλτα και τον έχασα...και στην διαδρομή, δεν θυμάμαι πως και γιατί αποφασίσαμε να κατέβουμε Άγιο Νικήτα!

Μάλλον σκεφτήκαμε ότι εκεί θα τα συνδυάζαμε όλα, μπάνιο και φαγητό.... Κατεβαίνοντας λοιπόν και καθώς ο κόσμος ήταν λίγος... μας σταματάει μια γιαγιά και μας ρωτάει τα κλασικά..."Ποιανού είστε εσείς παιδάκια μου;"....."Α και από το Βλυχό ήρθατε εδώ;"... κλπ κλπ.... Το ΄φερε λοιπόν η κουβέντα και μας είπε ότι έχει μια ωραία παραλία εδώ δίπλα..."σε πέντε λεπτά θα ΄στε εκεί..έχει μονοπάτι...!

Ε λέμε εμείς τα  έξυπνα ωραία ας πάμε να τη δούμε....Πήραμε το μονοπάτι , το οποίο στην πορεία εξαφανίζονταν σε διάφορα σημεία και το ψάχναμε... Για να μην πολυλογώ η αλήθεια είναι ότι κάναμε βόλτα σε όλο το λοφάκι μέχρι να καταλήξουμε στον μύλο στην άκρη του γκρεμού πάνω από τη θάλασσα.....(τότε δεν είχα υψοφοβία μάλλον...) και να κοιτάμε με τρόμο το όρθιο κομμάτι ξύλου που έπαιζε το ρόλο σκάλας για να κατέβεις στην παραλία το  οποίο όμως για να φτάσεις έπρεπε να συρθείς μερικά μέτρα πάνω σε από κοφτερά βράχια! Εκεί...χάσαμε και το νερό.....Είχαμε πάρει δυο μπουκάλια νερό, αλλά μας δυσκόλευαν στο κατέβασμα...Έτσι είχαμε τη φαεινή ιδέα να τα πετάξουμε από ψηλά στην αμμουδιά με αποτέλεσμα φυσικά να σπάσουν και να ποτίσουν τη διψασμένη άμμο. Ως μεγαλύτερη, εξυπνότερη και πιο ώριμη (...)  άρχισα να φωνάζω ή μάλλον να ουρλιάζω ότι θα πεθάνουμε από αφυδάτωση εδώ στην άλλη άκρη του κόσμου που ήθελαν να έρθουμε, και άλλα τέτοια χαριτωμένα! Με πολύ σεβασμό, τα μικρά μου γύρισαν μια ωραία πλάτη και άρχισαν να κατεβαίνουν τα βράχια αφήνοντας με να ωρύομαι μόνη μου! 

Αφού λοιπόν γεμίσαμε μελανιές, γρατσουνιές και άλλα διακοσμητικά σώματος, πατήσαμε το πόδι μας στην παραλία! ΤΗΝ παραλία....απέραντη, άδεια, δική μας όλη...!! Την ερωτευτήκαμε και μείναμε εκεί ώρες! Ξεχάσαμε νερά, φαγητό, καυγάδες, φωνές...Μπάνιο, άμμος, ήλιος , φωνές, παιχνίδια...για ώρες!

Σε λίγο θα ξεχνάγαμε να φύγουμε.... Δεν είχαμε φωτογραφικές τότε, ούτε κινητά και οι εικόνες απλά έμειναν αποτυπωμένες στο μυαλό μας, στη ψυχή μας! Για χρόνια τη θεωρούσα την πιο τέλεια παραλία του νησιού! Ίσως και να είναι!

Οι φωτογραφίες είναι φετινές!