Σε ένα παιδικό βιβλίο * διάβασα πρόσφατα μια υπέροχη φράση: "Πατρίδα είναι εκεί όπου μπορεί και ανθίζει το χαμόγελό σου".

Πατρίδα της καρδιάς, συνηθίζουν να λένε έναν τόπο που έχεις αγαπήσει, αλλά δεν έχεις δεσμούς αίματος με αυτόν. Εγώ πάλι πατρίδα της καρδιάς θεωρώ τη Λευκάδα, κι ας έχω δεσμούς αίματος με αυτήν. Γιατί είναι ο τόπος που κάνει το χαμόγελο, αλλά και το δάκρυ μου να ανθίζει.

Στη Λευκάδα, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γονείς μου.

Η μητέρα μου σ΄ ένα πισωχώρι ... το Μαραντοχώρι, ένα ημιορεινό χωριό της νότιας Λευκάδας, που δε βλέπει μπλε, αλλά πράσινο σε κάθε απόχρωσή του, καθώς περικλείεται από καταπράσινα βουνά και λόφους και μικρές, γόνιμες πεδιάδες. Η θάλασσα είναι κοντά του, μπορεί κι ακούει την ανάσα της, μυρίζει το ιώδιο της, αλλά δε μπορεί να τη δει. Η μητέρα μου επαγγέλλεται αυτό που λένε ... οικιακά.

Ο πατέρας μου γεννήθηκε σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, το Βλυχό, χωριό νέο, χωριό καραβοκύρηδων. Στο καΐκι του παππού, έμαθε τα πρώτα του βήματα και να ζει από τη θάλασσα, ό,τι έκανε μέχρι τη συνταξιοδότησή του.


Η Λευκάδα, ήταν για μας ο τόπος των διακοπών μας. Σαν παιδιά, ήταν ο παράδεισος. Στο δρόμο και στο χώμα, στο παιχνίδι, με φίλους, ξαδέρφια, γδέρναμε τα γόνατα μας κι ύστερα η θάλασσα, έκαιγε με το αλάτι τις πληγές.

Τις πληγές που αφήνουν οι μεγάλοι δεσμοί. Οι μεγάλοι έρωτες και τα μεγάλα μίση. Και κάπως έτσι, οι πληγές από τα γόνατα μετακόμισαν στην ψυχή και η Λευκάδα έμεινε για κάμποσο καιρό μια πατρίδα μακρινή, που όπου την άγγιζα με πόναγε.


Μα ο χρόνο παίζει παιχνίδια αλλόκοτα και έτσι ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπη με τα παιδικά μου καλοκαίρια και αντί για ξένο το νησί, μου ΄γινε βάλσαμο.


Και άρχισα δειλά να το γυρνάω, να το γνωρίζω, να του μιλάω, να το μυρίζω, να αφουγκράζομαι την ανάσα του.
Να νιώθω τις αγωνίες του, να βλέπω τις σκιές του, να σκουπίζω το αίμα από τις πληγές του, να ψάχνω και να ψάχνομαι πώς μπορώ να το γιατρέψω.
Άρχισα να διακρίνω ότι Λευκάδα, δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται.
Κι όσο περισσότερο καιρό έμενα εκεί, όσο πατούσα την άμμο του, όσο βρεχόμουν από το κύμα του, όσο γυρνούσα, όσο έβλεπα και άκουγα, άρχιζα και νοιάζομαι, να προβληματίζομαι.
κι άρχιζα να σκέφτομαι ότι ο ρόλος μου θα πρέπει να είναι ενεργός, θα πρέπει να προσφέρω με όποιον τρόπο μπορώ στον τόπο που τελικά δεν είναι μόνο ο τόπος καταγωγής μου, αλλά είναι η πατρίδα της καρδιάς μου.


Έτσι ξεκίνησε το προσωπικό μου blog, το "Λευκάδα η πατρίδα μου" και η έρευνα μου για τα χωριά, τις εκκλησίες, τη λαογραφία, τα μικροτοπωνύμια του νησιού.

Μια έρευνα που απαιτούσε ώρες πολλές να περπατάς στα δάση, στα χωριά, στους κάμπους, να γνωρίζεις κόσμο, να ακούς τα όμορφα και τα άσχημα για τούτον τον τόπο.

Μια έρευνα που με έφερε κοντά και στο θησαυρό του νησιού μας, τις βιβλιοθήκες και τα αρχεία. Μια έρευνα που με έβαλε στη διαδικασία να γνωρίσω το χτες για να κατανοήσω το σήμερα.

Και εκεί σε μια συζήτηση, κάπου σε ένα χωριό, άκουσα και αυτή τη φράση, που έμεινε βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου.

"Όσο ευλογία είναι να ζεις σε αυτό το νησί, άλλο τόσο είναι κατάρα. Σου δίνει τόσα και εσύ δεν τα παίρνεις, τα αφήνεις να χάνονται".

Σε αυτήν την προσωπική δουλειά, μπλέκονται αναμνήσεις, γνώσεις, προβληματισμοί.
Μπλέκεται η αγάπη για αυτόν τον τόπο με την αγωνία να γίνει καλύτερος, να γίνει για όλους ιδανική πατρίδα.


Κι ύστερα ήρθε η ενασχόλησή μου με το Ψηφιακό Λεξικό του Λευκαδίτικου Γλωσσικού Ιδιώματος, η ιδέα του φίλου και συνεργάτη μου Νίκου Καββαδά, που με έβαλε σε έναν νέο κόσμο που του αφιέρωσα ώρες και ώρες, ημέρες και νύχτες και που συνεχίζω και θα συνεχίσω για να κάνω αυτό το όραμα πραγματικότητα: Να μη σβήσει ο γλωσσικός πλούτος του νησιού μας και να περάσει στις νέες γενιές.

Πρόσφατα προώθησα την όλη αυτή προσπάθεια μας στους Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου της Β/θμιας Εκπαίδευσης σε μια προσπάθεια η ντοπιολαλιά να μπει στα σχολεία μας και να γίνει κτήμα των παιδιών μας.


Κι ύστερα ήρθε και η ενασχόλησή μου με τον ψηφιακό τουριστικό οδηγό της Λευκάδας, το Go Lefkas, ιδέα επίσης του Νίκου Καββαδά, στο οποίο επιμελήθηκα την ύλη και διαχειρίστηκα το blog του.

Αυτή η δουλειά, ήταν για μένα πραγματικά κάτι σαν παιδί μου, αφού μου έδωσε τη δυνατότητα να πάρω μέρος στη "γέννησή του".

Μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω καλύτερα το σήμερα (στο τουριστικό κομμάτι της Λευκάδας), να εντοπίσω τα καλά και τα άσχημα, να οραματιστώ προτάσεις και ιδέες που θα κάνουν το νησί μας να φτάσει τουριστικά εκεί πραγματικά που του αξίζει. Έψαξα, διάβασα, είδα, έζησα τις δυνατότητές του νησιού. Το Go Lefkas είναι για μένα ένα μεγάλο σχολείο.

Κι ύστερα ήρθε και η πρώτη ενασχόλησή μου με αυτό που λένε ... "τα κοινά", μέσω του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού μου, τον "Θέαλο". Έγινα μέλος μια δυναμικής ομάδας, που πασχίζει να δώσει το χωριό μας, το ρόλο που του αξίζει, την ομορφιά που χάνει. Ένας ευλογημένος τόπος που θέλει αγάπη και δυναμισμό για να πάρει τη θέση που του αξίζει.


Να ΄μαι τώρα λοιπόν υποψήφια δημοτική σύμβουλος στον συνδυασμό "Δίαυλο", του Κώστα Γληγόρη. Ενός νέου και καλά διαβασμένου ανθρώπου με δυναμική παρουσία εκεί που πρέπει και παράλληλα διακριτική όταν πρέπει. Ενός ανθρώπου που έχει οραματιστεί ένα νησί που θα εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητές τους και θα γεννά νέες.


Δυσκολεύτηκα να αποφασίσω, αν θέλω πραγματικά να εμπλακώ σε όλο αυτό. Αν πραγματικά είμαι έτοιμη να έχω έναν ρόλο ενεργό σε ένα χώρο που δεν γνωρίζω τους κανόνες του.

Από την άλλη σκέφτηκα βέβαια, ότι σε ό,τι έχω εμπλακεί έως τώρα στη ζωή μου, το έκανα χωρίς να γνωρίζω τους κανόνες. Το έκανα κάθε φορά με αγάπη, με πολύ δουλειά, με δίψα να μάθω, με λαχτάρα να δώσω. Και θεωρώ ότι δεν τα έχω πάει άσχημα!

Και αυτό θα κάνω και τώρα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα έχει η όλη αυτή διαδικασία.


Θα μπω στη μάχη, θα μάθω, θα δουλέψω, θα δώσω ό,τι μπορώ και ίσως και παραπάνω από αυτό που μπορώ. Ούτως ή άλλως αυτό κάνω ήδη, με τις δικές μου δυνάμεις, μόνη μου!

Φαντάζομαι, όταν παλεύεις με ανθρώπους που έχετε κοινούς στόχους, τα πράγματα είναι σίγουρα ευκολότερα!


Η Λευκάδα για μένα είναι ο τόπος που με κάνει να γελάω και ο τόπος που με κάνει να πονάω. Είναι το σπίτι μου!

Κι αυτό είναι η δύναμή μου, αυτό που με κάνει να προχωράω και να του προσφέρω


Κατά τα άλλα, μιας και εδώ γράφω υπό μια έννοια το βιογραφικό μου, είμαι νηπιαγωγός και εργάζομαι στη δημόσια εκπαίδευση. Επίσης είμαι μητέρα δυο εφήβων.

Καλή επιτυχία στον Δίαυλο, στο Κώστα Γληγόρη, καλή επιτυχία στους συνυποψήφιούς μου.

Καλή επιτυχία σε όλους τους υποψήφιους που τους συνδέει η αγάπη για τον τόπο τους και η πρόθεσή τους να δώσουν σ΄ αυτόν τη δύναμη τους, όπου κι αν ανήκουν!


Χρυσούλα Σκλαβενίτη (Παπανού)


Υποψήφια δημοτική σύμβουλος δημοτικής ενότητας Ελλομένου






* τη φράση δανείστηκα από το βιβλίο της Εύης Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου, Ο Αντίλ έχει πατρίδα, Ελληνοεκδοτική