Πεθύμησα μια άσκοπη μετακίνηση

 



Από κείνες που μπαίνεις στο αυτοκίνητο αξημέρωτα για να ταξιδέψεις προς τη δύση, ξέροντας ότι θα σου χαμογελάει ο ήλιος πίσω σου, όταν θα ρίξει τις πρώτες αχτίδες της ανατολής του επάνω σου
 
Από κείνες που ξυπνάς αξημέρωτα για προλάβεις να δεις τον ήλιο να βγαίνει και να σε ζεστάνει καθώς προχωράς με ρυθμό στα σκιερά δρομάκια προς την Αγία Κυριακή
 
Από κείνες που μπαίνεις στο αυτοκίνητο για να φτάσεις στην άκρη του κόσμου σου και αγκαλιαζεις τη θάλασσα, ψηλά από το βράχο, νιώθοντας να σε τυλίγει η φωνή της Σαπφούς 
 
Από κείνες που φτάνεις αργά καταμεσήμερο σε εκείνο το κάτασπρο ξωκλήσι ψηλά και ο,τι βλέπεις γύρω σου είναι όλος ο κόσμος σου
 
Από κείνες που φτάνεις στην άκρη της αμμουδιάς και σε χαϊδεύει το κύμα και ακόμα και μες στο καταχείμωνο το νερό καίει, έχοντας πάρει τη θέρμη από τον ήλιο που μόλις βούτηξε κατακκόκινος μέσα στο άγιο Ιόνιο
 
Από κείνες που κάθεσαι κάτω από τα πλατάνια τον καυτό μήνα Αύγουστο, καταμεσήμερο και φοράς τη ζακετούλα σου πίνοντας μια παγωμένη μπύρα και τρώγοντας κεφτεδάκια και πατάτες τηγανιτές
 
Από κείνες που γεμίζεις πληγές το κορμί σου καθώς χάνεσαι στα χαλάσματα κυνηγώντας τα ξωτικά μέσα στις ρωγμές των τοίχων
 
Από κείνες που ακουμπάς το αυτί σου πάνω στην ξεθωριασμένη τοιχογραφία σε εκείνο το ξεχασμένο εκκλησάκι που ανακάλυψες πίσω από τις μάζες και ακούς τη μελωδία των αγγέλων
 
Από κείνες που έχεις τέρμα τη μουσική και κατεβαίνεις μεσάνυχτα από κείνον το στενό, φιδίσιο, έρημο δρόμο και πάνωθε σου έχουν χαμηλωσει τα αστέρια και σχεδόν σε αγγίζουν
 
Από κείνες που ξετρυπώνεις αγριολούλουδα μέσα απ΄τα βράχια κι αναρωτιέσαι που βρήκαν τη δύναμη να φυτρώουν εκεί 
 
Από κείνες που άλλοτε σε κοιτούσαν και σου χαμογελούσαν και τώρα απλώνεις τα χέρια να τις πιάσεις και γίνονται καπνός
 
 

 
Σκέψεις της 21ης Απριλίου  του 2020, όταν νόμιζες ότι του χρόνου θα είναι αλλιώς και όλα αυτά τα άσχημα  θα έχουν τελειώσει

20/4/2021
όταν ξέρεις πια ότι όλα αυτά θα αργήσουν πολύ να τελειώσουν και χάνεται κι η τελευταία ελπίδα να δεις σύντομα τον τόπο που αγαπάς, χωρίς να παρανομήσεις ή να υποχρεωθείς 

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου