Το είδα εκεί να χάσκει στο γκρεμό!

Ψηλά, πάνω από μένα! 

Ένας τοίχος, πίσω ερείπια. 

Κλειστά παράθυρα, ανοιχτή πόρτα και να φαίνεται ο ουρανός.

Και να φωνάζει ... να ουρλιάζει στα αυτιά μου! 

Ένας ήχος που δεν έβγαζε νόημα! Μια κραυγή από πίσω! Σα να ΄ρχονταν από χρόνια πριν. Ή από πολύ μακριά! 

Ίσως από τον ουρανό! Από τα αγαπημένα μου σύννεφα. Από τα αγαπημένα μου ερείπια. Και τα δυο μαζί γίνανε ένα. 

Και φωνάζουν, με φωνάζουν να ταξιδέψω κι εγώ, να περάσω την "πύλη" και να γνωρίσω τα μυστικά τους, να με ξεναγήσουν σε εκείνον τον κόσμο τον ξεχασμένο! Που χαρά και λύπη, που γέλιο και δάκρυ γίνονταν ένα, μια κοινή πορεία, μέχρι το τέλος! 

Και σήμερα, μια γελάμε, μια κλαίμε, αλλά αυτή η πορεία δεν είναι όπως εκείνη την παλιά. Το σήμερα είναι αλλιώς. Βίαιο, σκληρό, σου δίνει ένα χαστούκι και σ΄αφήνει εκεί!

Εκείνη, η παλιά,  σου αφήνει ίχνη ... πατημασιές στη σκόνη, στο χώμα ..ανάμεσα σε πέτρες και σπασμένα δοκάρια και μοιάζει με σκηνικό, με παραμύθι, μια γοητευτική διαδρομή, που τη βλέπεις απ΄ έξω, θεατής, και θες να ΄σαι μέρος της αλλά δεν σ΄αφήνει. Σε προστατεύει, με εκείνη τη θολή σκιά που ρίχνει το δέντρο την ώρα της δύσης, σαν κουρτίνα από φως και σκόνη που δε βλέπεις καθαρά και γι΄αυτό φαντάζεσαι ... ονειρεύεσαι!

Αλλά μένεις απ΄ έξω, να κοιτάς το άλλοτε γεμάτο ζωή ερειπωμένο σπίτι,  να φτιάχνεις παραμύθια κοιτώντας το γκρι της συννεφιάς, μέσα από τη σπασμένη πόρτα του  και να "ακουρμαίνεσαι" τους ψιθύρους της φυλλωσιάς του δέντρου που το ΄χει αγκαλιάσει σφιχτά, να μην κρυώνει!

(Ανοιξιάτικη φωτογραφία από το χωριό της μάνας μου, το Μαραντοχώρι)