Μια σκιά, μια φιγούρα μέσα στην ερημιά!

Την κοίταξε έντονα! Αγριεμένα!

Σταμάτησε, ασυναίσθητα έκανε ένα βήμα πίσω.

- "Τι γυρεύεις μικρό παιδί σε τέτοιο μέρος , τέτοια ώρα; Χάθηκες;"

- "Εσύ μ΄ έφερες εδώ, το ξέχασες; Αφού φοβάσαι να μείνεις μόνη σου, με κουβαλάς παντού! Κουράστηκα πια! Θα φύγω! Και άντε να με βρεις! Να μείνεις μόνη σου στ΄ αλήθεια και τότε θα δεις τι σημαίνει φόβος!"

- "......."

- "Δε μιλάς ε; Τι να πεις; Βέβαια, πάντα έτσι, στα δύσκολα το βούλωνες, λέξη δεν έβγαζες!" Ήρθε η ώρα όμως να πεις, μίλα!"

- "Ποια δύσκολα; Με κοροϊδεύεις; τι κάνεις εδώ παιδί πράμα; Θα σε ψάχνουν!"

- "Άκου εδώ, άστα αυτά, ξέρεις καλά ποια είμαι, και από που έρχομαι! Βαρέθηκα να κάθομαι εκεί μέσα που με καταχώνιασες και φεύγω! Δεν θα με τρελάνεις εσύ, τόσα χρόνια, να με κρύβεις πίσω από δάκρυα, από καταπιεσμένα θέλω, από ηλίθιες συνήθειες, από τα "δεν μπορώ" σου! Ξύπνα! Όλα αυτά τώρα θα είναι άχρηστα! Και ξέρεις γιατί; Γιατί αυτά τώρα δεν υπάρχουν,έφυγα εγώ και κείνα λιώσανε! Α! και  πριν φύγω σου άφησα ένα δώρο. Ξύπνα λοιπόν, κοίτα εκεί που με έκρυβες, και δες το! Εγώ σε χαιρετώ"

To βρήκε! Ένα μικρό κουτάκι, μπλε! με μια τεράστια άσπρη κορδέλα! Το κοίταζε για ώρες! Δε δυσκολεύτηκε να το βρει, ήξερε που ήταν, απλά στη θέση αυτή είχε μια σωρό σαβούρα. Τώρα δεν υπήρχε τίποτα, μόνο το κουτάκι!

Το άνοιξε μετά από ώρες! Προσπαθούσε να συνηθίσει το άδειο του χώρου!

Στην αρχή δεν κατάλαβε! Ήταν γράμματα! Εφτά γράμματα! Λαμπερά, σαν καθρέφτης!

Τα ΄βαλε κάτω: Ξ Α Ζ Ι Ι Ε Σ

Τι θέλουν να πουν; 

Λες; Λες να ΄ξερε εκείνο το κοριτσάκι περισσότερα από ΄κείνη;