Τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα;

Πεντέμισι.... έξι παρά! Πάλι ξύπνια!



Πάλι να αναπολώ περασμένα μεγαλεία! Πάλι κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους, να μην μπορώ να δω ούτε την ανατολή! Σάμπως φαίνεται και τίποτα από αυτό το μπαλκόνι; Μόνο οι γείτονες απέναντι..και πραγματικά δεν με εμπνέουν να τους δω! 
Και να βγω έξω.... στο δρόμο...να πάω που; Εδώ φοβάσαι να κυκλοφορήσεις μέρα και θα βγω μες στα σκοτάδια; Και πες ότι βγαίνω..... βόλτα ανάμεσα στο τσιμέντο..υπέροχα!
Και μετά μου λένε, ότι το μυαλό μου είναι κολλημένο εκεί , πίσω στο νησί, στο Βλυχό, στη θάλασσα! Πώς να μην είναι; Αφού εκεί όλα είναι διαφορετικά. Οι τέσσερις τοίχοι,  ανοιχτοί,  οδηγούν τα μάτια σου κατευθείαν στη θάλασσα. Οδηγούν στις χιλιάδες αποχρώσεις που παίρνουν τα νερά της ανάλογα με τις διαθέσεις της, ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού και των εποχών!


Βγαίνεις στο μπαλόνι και κοιτάς πέρα από τη θάλασσα, απέναντι,  τις αποχρώσεις του πράσινου, των δέντρων. Κοιτάς ψηλά τον ουρανό και μπορείς να διακρίνεις τα αστέρια που τρεμοσβήνουν καθώς χαράζει, μπορείς να δεις το φως που έρχεται, τη νύχτα που φεύγει... Όλα ζωντανά μπροστά σου, σαν ταινία με την καλύτερη εικόνα, με τον καλύτερο ήχο...
Κι αν θες να φύγεις, να κατέβεις τα σκαλιά, να περάσεις απέναντι, να πας και να κοιτάξεις κατάματα τη θάλασσα, είναι απλό...λίγα μόνο βήματα... λίγα βήματα και μπορείς να δεις το είδωλό σου πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας! Να κάνεις ένα περίπατο στην ηρεμία, δίπλα στις βάρκες. Ακόμα και ο θόρυβος από κάποιο πολύ πρωινό διερχόμενο όχημα, δεν θα σε ενοχλήσει, θα περάσει και θα φύγει ..
Μπορεί να είσαι και τυχερός και να ακούσεις πάνω στο χάραμα και τον ήχο μιας βάρκας που ξεκινάει......να πάει που; Δεν έχει σημασία..ψάρεμα.... βαρκάδα για την ανατολή... Ένας τόσο μελωδικός ήχος που με κυνηγά από τα παιδικά μου χρόνια, από τα μαγικά καλοκαίρια τότε... Πόσο ανέμελοι ήμασταν τότε...όλοι.... Πόσο έχουμε αλλάξει σήμερα...όλοι...Πώς μας κυνηγά έτσι η ζωή; Γιατί; Τι της κάναμε;



Και αν θες να φύγεις από κει, αν θες να δεις τι σου κρύβει το Γένι, πάλι απλό είναι... σε πέντε λεπτά είσαι αλλού... Θες στη Δεσίμι; Θες στη Άγια Κυριακή, να δεις τον ήλιο να βγαίνει...Θες πιο ψηλά; Στο δρόμο για το Νιχώρι, ή τη Βαυκερή; Θες να ανέβεις ψηλά προς Κατοχώρι; 'Ολη η ομορφιά του κόσμου εκεί μαζεμένη ! Και σε απόσταση λίγων λεπτών.
Τι να μου πούμε εμένα τα χρώματα της ανατολής στην πόλη;
Σαν το νησί μου πουθενά!




Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

2 σχόλια: