Οι αναμνήσεις συνήθως ξυπνάνε τα βράδια, τις νύχτες...Τότε που η ησυχία σε τυλίγει, τότε που η μοναξιά σε πνίγει. Έρχονται σαν φαντάσματα και πέφτουν πάνω σου, με δύναμη, και ψάχνουν στο κορμί σου, στη ψυχή σου για τις πληγές σου, και όταν τις βρουν...πως να κρυφτούν άλλωστε..... τις ξεσκίζουν με τα νύχια και τα δόντια τους! Και εσύ εκεί ανήμπορη, τα κοιτάς, τα νιώθεις, πονάς, ματώνεις......αλλά δεν μπορείς να αντιδράσεις, δεν μπορείς να τα σπρώξεις μακριά...ή μπορεί και να μη θες....γιατί ο πόνος τελικά είναι στο αίμα σου, κυλάει μαζί του..... και αναγκαστικά αφήνεσαι.... Και μετά όταν τα φαντάσματα-αναμνήσεις...χορτάσουν και φύγουν, ματωμένη, κλαμένη ψάχνεις παρηγοριά...μα δεν τη βρίσκεις!!!

Τότε είναι που στρέφεσαι στις φωτογραφίες , σε παλιές, νεότερες, οικογενειακές, φωτογραφίες του νησιού, στις άθλιες, κουνημένες, υπερβολικά φωτισμένες, σκοτεινές...φωτογραφίες ! Σ΄ αυτά τα μικρά κλικ που προσπαθούν να κλείσουν τις μικρές ελάχιστες ευτυχισμένες στιγμές σου!

Και απόψε .... στράφηκα στις τελευταίες, αυτές που πριν μια εβδομάδα έβγαλα στο νησί μου παρέα με αγαπημένα πρόσωπα. Εκεί που πέρασα τόσο όμορφες στιγμές, εκεί που ένιωσα να πετάω σαν τα πουλιά......