Η Φρόσω είναι η πριγκιπέσα μου. Είναι η φύλακας του κάστρου της Αγίας Μαύρας και κατά κάποιον τρόπο αυτό την κάνει και φύλακα του νησιού.


Είναι πριγκιπέσα γιατί θα μπορούσε με άνεση να κοιμάται σε κάποιο από τα ερείπια του γιατί απλά εκεί, στο κάστρο, είναι η μισή της ζωή.

Η Φρόσω είναι φίλη μου, είναι το πρόσωπο που πρώτο με καλωσορίζει κάθε φορά που μπαίνω στο νησί και η τελευταία που με αποχαιρετά όταν φεύγω. Είναι αυτή που όταν δεν αφήνεται στην καθημερινότητά της, μπορεί να μπει με μια τρελή στο αυτοκίνητο (εγώ είμαι η τρελή) και να κάνει καμιά 300 χμ έτσι για πλάκα.

Η Φρόσω είναι φωτογράφος, ερασιτέχνης φωτογράφος, από την άποψη ότι η φωτογραφία δεν είναι το επάγγελμά της.

Είναι όμως "Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ", γιατί φωτογραφίζει με την καρδιά της και ξέρει ότι αυτό που δίνει σαν εικόνα στους άλλους ξεχειλίζει από άρωμα, χρώμα, δροσιά και συναίσθημα, δίνει τον εαυτό της μέσα από τις φωτογραφίες της.

Έτσι δεν φασκιώνει τις εικόνες της με χίλια φίλτρα, δεν παίζει με κολπάκια για να κάνει τις φωτογραφίες της πιο "ΟΥΑΟΥ" και γι΄ αυτό καταφέρνει να κερδίζει πάντα τις εντυπώσεις, παραμένοντας ωστόσο (εκνευριστικά ώρες ώρες) ταπεινή.

Η Φρόσω μέσα στο χειμώνα που μας πέρασε, έθεσε στους διαδικτυακούς της φίλους δυο "διαγωνισμούς". Ζήτησε με αφορμή δυο φωτογραφίες της και τρεις λέξεις για την κάθε μια να γράψουν ένα ποίημα, ή μια σκέψη τέλος πάντων. 
Αρκετοί ανταποκρίθηκαν σε αυτό και ανάμεσά τους και εγώ.

Κυρίες και κύριοι σε δεύτερη παγκόσμια ( η πρώτη ήταν στο προφίλ της Φρόσως) σας παρουσιάζω εδώ τα αριστουργήματα που έγραψα με αφορμή τις φωτογραφίες της. Θα μπορούσα να τα δουλέψω λίγο παραπάνω, καθώς ήταν τότε καθαρά εμπνεύσεις της στιγμής, της μισοκοιμισμένης στιγμής, αλλά προτίμησα να τα μεταφέρω έτσι. Άλλωστε δεν διεκδικώ δα και το Νόμπελ Ποίησης =D
Παιχνίδι ήταν για να περάσει όμορφα η ώρα μας.



Οι ρίζες της ψυχής μου