Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κάνω πάντα το ίδιο λάθος. Μετράω τη ζωή μου με καλοκαίρια.
Όχι, δε βγαίνει λιγότερη σε χρόνια, ίδια βγαίνει, 47.


47 καλοκαίρια, 47 χρόνια. Το φθινόπωρο, ο χειμώνας, άντε και η άνοιξη μέχρι ένα σημείο, ήταν κάτι σαν χειμερία νάρκη για μένα.

Τι λάθος αντίληψη!


Πολλά από αυτά τα καλοκαίρια πέρασαν έτσι, απλά, ένα ανεπαίσθητο χάδι, που σε ανατριχιάζει για μια στιγμή και μετά χάνεται και το ξεχνάς.

Κάποια άλλα, είχαν πιο έντονη παρουσία, κι άφησαν αναμνήσεις γλυκές και πικρές, ακόμα και ξινές κάποιες φορές.
Άφησαν εικόνες και λέξεις. Ανθρώπινες παρουσίες - φίλους και μη - και γέλια και τραγούδια και χορό. Εικόνες πράσινες και μπλε. Διαδρομές στο παρόν και το παρελθόν. Μυρωδιές από μνήμες που σβήνουν, που χάνονται σαν σκόνη, στο πέρασμα του καυτού αέρα του καλοκαιριού, ανάμεσα σε πέτρες χορταριασμένες και ξύλα σπασμένα και καρφιά που χάσκουν επικίνδυνα εκεί που κάποτε κρατούσαν τη ζωή σταθερή. Καλοκαίρια δημιουργικής κούρασης που γέμιζαν με ικανοποίηση την ψυχή, που άφηναν χαμόγελα σιγουριάς στα χείλη, που ρούφαγαν τη γνώση του χτες αχόρταγα.

Και ύστερα είναι και εκείνα που άφησαν σημάδια, ανεξίτηλα, βαθιά, ματωμένα.  Άφησαν πάθη που δεν έσβησαν ποτέ και έρωτες μισοτελειωμένους. Χαρές και χάδια της στιγμής, αγκαλιές ψεύτικες και φοβισμένες. Ματιές που ποτέ δεν είπαν αυτό που θέλουν. Που άφησαν στιγμές βιαστικές, γεμάτες τύψεις, γεμάτες καταπιεσμένα "θέλω" και βάρβαρα "πρέπει".

Καλοκαίρια που έστησαν παραμύθια και αλήθειες. Που το "δίνω" έφτασε στον κορεσμό (ναι φτάνει κι εκεί κάποτε, δεν είμαι αγία, ούτε θα γίνω ποτέ, είμαι άνθρωπος και οι δυνάμεις μου κάποτε με εγκαταλείπουν), που δοκιμάστηκαν φιλίες και σχέσεις και που μπήκαν αυστηρά όρια που τις καθόρισαν σχεδόν για πάντα.

Καλοκαίρια που πάντα έστηνα τις βάσεις για να είναι στέρεος ο χειμώνας. Για να κινούμαι στη "βαρετή" (;)  ευθεία του, τη γεμάτη μικρο... ή μεγάλο... προβλήματα που αναζητούν λύσεις που τις περισσότερες φορές δεν έχουν καν νόημα, καθώς η όλη κατάσταση όπως για την πλειοψηφία των φίλων και γνωστών μου θυμίζει λίγο το "ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει".

Κι όμως οι χειμώνες ήταν αυτοί που με έβαζαν σε τάξη, όσο αυτό είναι δυνατό βέβαια, καθώς φημίζομαι για την απόλυτη αταξία μου. Μου έβαζε όρια και μου έδινε τόσο όσο χρειαζόμουν σε ο,τιδήποτε, σε χαρά ή λύπη, σε γέλιο ή δάκρυ.

Χρόνο με το χρόνο μέσα μου συνειδητοποιώ πόσο λάθος κάνω και πόσα χάνω κάθε φορά από αυτά που ο χειμώνας μπορεί να μου προσφέρει, αλλά έξω μου, αρνούμαι να το παραδεχτώ. Είμαι παιδί του Αυγούστου εγώ, του ήλιου, της ζέστης, αλλά όχι της ανεμελιάς. Τα φόρτωνα τα καλοκαίρια μου, τα φόρτωνα με βάρη, ωραία βάρη δε λέω, με έκαναν να νιώθω δυνατή, με έκαναν να νιώθω χρήσιμη, με γέμιζαν στη σκέψη. Κυνηγούσα το χτες, βίωνα το σήμερα, μάντευα το αύριο.

Στη Λευκάδα, στη Λευκάδα που ανακάλυπτα σιγά σιγά και που όπου πατούσα μου άνοιγε πληγές και το επόμενο λεπτό τις έγλειφε να περάσουν. Στη Λευκάδα που με ανακάλυπτε σιγά σιγά, με φώναζε με τ΄ όνομά μου, με χτυπούσε φιλικά στην πλάτη, που με καθοδηγούσε, με μόρφωνε και με κρατούσε σε εγρήγορση. Στη Λευκάδα που υπάρχουν γωνιές της που με αντιπάθησαν, που δε μου ξαναμίλησαν ποτέ, που έψαχνα να βρω την αιτία και εκείνη κρατούσε το στόμα της κλειστό πεισματικά.

Φέτος έκλεισα 47 καλοκαίρια στη Λευκάδα. Και έφυγα ξαφνικά πιο ήρεμη, έχοντας συνειδητοποιήσει έτσι απλά, ότι να .... ένα καλοκαίρι ήταν, πέρασε ήσυχο, χαρούμενο, πραγματικά διασκεδαστικό, γεμάτο και τώρα ο χειμώνας μου χαμογελά, με περιμένει ...

Σκούπισα τα δάκρυα μου, κατέβηκα τις σκάλες του σπιτιού μου, μπήκα στο αυτοκίνητο και είπα  ... οκ ... ας μετρήσω και τον χειμώνα φέτος .... έτσι για αλλαγή!