Πριν ένα χρόνο περίπου, επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές μου, είπα να σας επιδείξω το καινούριο μου απόκτημα, μια σειρά φωτογραφιών από πέτρινα κυρίως εικονοστάσια που διάσπαρτα σε όλο το νησί με τραβούσαν σαν μαγνήτης, αν και ήξερα ότι μάλλον ποτέ δεν θα μάθαινα κάτι παραπάνω γι΄ αυτά πέρα από αυτό που έβλεπα.
Φέτος λοιπόν, έχοντας διανύσει μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπάνω, συμπλήρωσα τη συλλογή μου με περισσότερες φωτογραφίες και κάλυψα περισσότερα χωριά. Τα εικονοστάσια όμως είναι παντού, είναι και εκεί που δεν μπορώ να φτάσω. Έτσι δεν μπορώ να πω ότι η προσπάθεια αυτή σταματά εδώ. Θα συνεχίσει και θα ανακαλύψω ακόμα περισσότερα.
Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον π. Ιωαννίκιο Ζαμπέλη που πέρα από την πολύτιμη βοήθεια που μου έχει προσφέρει στην (ερασιτεχνική) έρευνα μου που αφορά στις εκκλησίες και τα μοναστήρια του νησιού, επέλεξε και δικές μου φωτογραφίες καθώς και τα σχετικά με το θέμα κείμενα από το Λευκάδα η Πατρίδα μου για να "ντύσει" το ημερολόγιο τσέπης του 2016 της Ι.Μ.Λ.Ι. με θέμα "Τα προσκυνητάρια των δρόμων μας".
..................................................................................................................................................
" ...Και τι ΄ναι το κόνισμα δηλαδή να το φτιάξεις, και γιατί. Ποιος το ΄χει ανάγκη σήμερα; Μόνο για ν΄ αναπαύονται οι ψυχές που έφυγαν από τροχαία, γίνονται πια. Εσύ γιατί να φκιάσεις ένα;"
"Ξέρω ΄γω; Να έτσι μου ΄ρθε, τόσα είδα όλο το καλοκαίρι και τα ζήλεψα. Ξέρεις είναι παράξενο. Δεν είναι παρά ταπεινά εκκλησάκια, αλλά ταυτόχρονα βγάζουν ένα δυναμισμό και φυσικά σεβασμό και μια παράξενη γοητεία που σε μαγνητίζει. Τα πλησιάζεις και βλέπεις τις πληγές του χρόνου επάνω τους, την αδιαφορία του σύγχρονου ανθρώπου μιας και δεν είναι γι΄ αυτόν παρά απομεινάρια ενός ταπεινού παρελθόντος και σιγά μην ασχοληθεί μαζί τους ..... Νιώθεις ότι είναι λησμονημένα, βλέποντας τις ξασπρισμένες από την ήλιο εικόνες τους που σε κάποια δεν αναγνωρίζεις καν τον άγιο ή την αγία στους οποίους είναι αφιερωμένα. Την νιώθεις στα σβηστά καντήλια τους, στο σωσμένο λάδι τους και στο μαυρισμένο από την κάπνα γυάλινο πορτάκι τους.
Λίγα αντέχουν ακόμα, και εξωτερικά και εσωτερικά. Συνήθως βαβάδες, θειάδες και μπαρμπάδες στον απογευματινό περίπατό τους θα ανάψουν το καντήλι και θα κάνουν ευλαβικά το σταυρό τους μπροστά του. Λίγοι πια! Και ακόμα λιγότερο νεότεροι , παιδιά ή αγγόνια. Αυτοί συνήθως περνάνε αδιάφορα από μπροστά τους και κάποιοι ούτε καν ίσως ξέρουν ποιος ήταν ο ρόλος τους, εκεί στην άκρη συνήθως του χωριού, ή στη μέση του κάμπου, ή κοντά στο σταυροδρόμι που οδηγεί σε ένα ξωκλήσι. Ξερω κι εγώ, να έτσι μου ΄ρθε ...εκεί καθώς άναβα τα καντηλάκια τους στο δρόμο ....."
Πάμε μια βόλτα λοιπόν .....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου