Σε ένα μικρό ύψωμα, μόνος του.
Στέκεται εκεί παράμερα και παρατηρούσε παλιά τα πάντα γύρω του που άλλαζαν.
Αλλά βαρέθηκε.
Κανείς δεν παρατηρούσε εκείνον.
Ήταν εκεί σαν αόρατος ... σαν φάντασμα.
Χρόνια και χρόνια.
"Πώς περνά η ώρα σου;" τον ρώτησα. "Πώς περνούν οι μήνες, οι εποχές και τα χρόνια σου;"
"Περνάνε εύκολα!
Παλιά κοίταζα γύρω μου! Τώρα πια κοιτάω μέσα μου!
Περνάνε εύκολα, σαν αεράκι που ανεπαίσθητα σε αγγίζει, αλλά σου αφήνει χαρακιές. Αυτές μετράω, μέσα μου, τις χαρακιές που ανοίγουν κι άλλο, κι άλλο με το πέρασμα του αέρα - χρόνου και γίνονται πληγές βαθιές.
Και κάθε βράδυ τις μετράω ξανά και ξανά, κάθε βράδυ βαθαίνουν όλο και πιο πολύ και εγώ παίρνω τον γνώμονα και τις μετράω και τι περίεργο ... νιώθω αγαλλίαση με κάθε χαρακιά που βρίσκω πιο βαθιά. Με κάθε χαρακιά που μεταμορφώνεται σε πληγή και βλέπω το αίμα μου να κυλά από τις ταλαιπωρημένε φλεβίτσες που μου ΄χουν απομείνει. Αγαλλιάζει η καρδιά μου γιατί ίσως με πάει προς το τέλος .... και μέσα μου ...αυτό βλέπω . Το τέλος!"
Ο Αη Νικόλας στο Κατετκό, (παλιά ονομασία της Νικιάνας), σε ένα λοφάκι στα σύνορα Επισκόπου Νικιάνας.
Λένε ότι είναι χτισμένος πάνω σε παλαιοχριστιανικό ναό.
Λένε .... αλλά αυτόν τον ακούνε ..... τι λέει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου