Σαν γίγαντας, θεόρατος, σηκώθηκε, μαύρος, σα να κουβαλούσε το θάνατο!
Πάτησε πάνω στο φόβο μου και έκρυψε ό,τι αγαπούσα...
"Παύει το φως... Θα φύγει!
Τώρα εγώ θα είμαι άρχοντας εδώ"
Φώναξε, και τα πουλιά λούφαξαν από τρόμο!
Κι ο ήλιος χαμήλωσε ηττημένος:
"Θα γυρίσω"...ψιθύρισε! "Περίμενε με! Θα γυρίσω..."
Όταν ο ήλιος δύει στον Άη Δονάτο. 6 Αυγούστου.
Όταν ο χώρος μπροστά στο εκκλησάκι ήταν γεμάτος κόσμο, που περίμενε να γευτεί τον καρπό του οροπεδίου, στη δύση ο ουρανός είχε βαφτεί κόκκινος, σαν αίμα, και ο ήλιος αποχαιρετούσε τη μέρα, παλεύοντας "στα τελευταία" του, με τα σύννεφα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου