Δεν μπορώ να το εξηγήσω...

Δεν είναι παρά ένα άψυχο πράγμα, μια μεταλλική γέφυρα που ενώνει δυο κομμάτια γης.
Ένα "στεριανό" και ένα "νησιώτικο".

Κι όμως αυτό το άψυχο πράγμα, και άσχημο μπορώ να πω, έχει τη δύναμη να σε κάνει να νιώσεις τα πιο δυνατά συναισθήματα, που έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση μεταξύ τους, αν το προσεγγίζεις από ανατολή ή από δύση.

Από ανατολή, είναι σα να γίνεσαι πάλι παιδί και τρέχεις να πάρεις ένα τεράστιο δώρο, που το κρατά κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, οι γονείς, οι παππούδες, οι νονοί ... εκεί απέναντι, τυλιγμένο με πράσινο, με άσπρο, με γαλάζιο, με χρυσό χαρτί που μοιάζει να έχει ζωή, να αναπνέει, να κινείται, σαν τα φύλλα των δεντρων, σαν τη θάλασσα, σαν την άμμο που γλιστρά απαλά με το κύμα, σαν το βότσαλο που λαμπυρίζει με τη λάμψη του ήλιου και θαμπώνει με το αλάτι. Και εσύ σαν το παιδί τρέχεις, και γελάς και αρπάζεις το δέμα και σκίζεις με μανία το περιτύλιγμα για να βρεις αυτό που ζητά (το νησί μου) και μετά χαρούμενο και ευτυχισμένο, χοροπηδάς πέρα δώθε και τα μάτια σου λάμπουν και αυτή η χαρά δεν εξαγοράζεται με τίποτα!

Από δύση, είναι σα να χάνεις κάτι που αγαπάς, κάτι που το κρατούσες σαν φυλαχτό και  έτσι απλά  σε μια κίνηση έπεσε από τα χέρια σου και έφυγε με το  φύσημα του ανέμου. Και εσύ μένεις και το κοιτάς να απομακρύνεται, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι εκεί, ακίνητο και σε κοιτά. Εσύ φεύγεις και έχεις συνέχεια το κεφάλι σου γυρισμένο πίσω και τα μάτια σου έχουν μια υπόσχεση μόνο καθώς το κοιτάς: "Θα σε ξαναβρώ"!

Εντάξει το ξαναβρίσκεις, αλλά κάποιες φορές αργείς, και σου φαίνονται μέρες οι στιγμές και χρόνια οι μέρες και αιώνες οι μήνες.

Μόλις όμως αγγίξει η ρόδα του αυτοκινήτου το τραχύ δρόμο με τις αυλακιές και αρχίζεις να τραντάζεσαι και να ακούς εκείνο το γκραν γκραν .... τότε ξεχνάς και τις μέρες, και τα χρόνια και τους αιώνες και νιώθεις ότι χορεύεις με το ρυθμό της πιο όμορφης μελωδίας που άκουσες ποτέ ....
Θα με κοροϊδεύεται σίγουρα, όσοι μπείτε στον κόπο να διαβάσετε τούτες τις γραμμές, αλλά είμαι σίγουρη  ότι πολλοί από σας, έτσι νιώθετε! Το ξέρω. Ο ενοχλητικός για τους μη .... ερωτευμένους με τη Λευκάδα ... ήχος, για σας όπως και για μένα είναι η καλύτερη μουσική!
Και συνεχίζεις το χορό ... εκεί στη μικρή στεριά σου, το νησί σου, στη Λευκάδα σου!

Και τι αστείο! Όταν φεύγεις η μουσική μεταμορφώνεται σε αυτόν τον ενοχλητικό ήχο! Γιατί τότε πονάς και τίποτα δεν σε "κάνει καλά", μόνο η ελπίδα και η αναμονή ότι ...."πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι εκεί θα είσαι......"!!!!

Στη Λευκάδα μου που μόλις πέρασα την γέφυρα της!

Καλό Πάσχα σε όλους!