Αυτό που αγαπώ με τα "αυτόματα" κλικ της μηχανής μου (και σ΄ όποιον αρέσει ...)

Οι φίλοι μου με πειράζουν, για την ακρίβεια, κάποιοι από αυτούς με κοροϊδεύουν.
Οι επαγγελματίες δεν σχολιάζουν, δεν έχουν λόγο άλλωστε.
Οι "επαγγελματίες" γελούν ειρωνικά.
Κάποιοι που με αγαπούν λίγο παραπάνω, χαμογελούν.
Κάποιοι με λένε "φωτογράφο του νησιού" και τότε χαμογελώ εγώ και εξηγώ κι εξηγώ ...
Έχω βαρεθεί να εξηγώ.
Στην Ελλάδα του "Ο,τι δηλώσεις είσαι", εγώ δηλώνω αυτό που δεν είμαι: "Δεν είμαι φωτογράφος, ούτε θα γίνω ποτέ".
Δεν έχω ιδέα πώς βγαίνει μια "καλή" φωτογραφία, και δεν έχω το χρόνο να το μάθω, όχι τώρα τουλάχιστον.

Ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες για να καλύψω τις ανάγκες μια ερασιτεχνικής έρευνας και στη συνέχεια να καλύψω τα κενά μου τους δέκα μήνες που είμαι μακριά από τον τόπο που αγαπάω.
Το ότι κοινοποιούσα (δεν το κάνω πια) άπειρες φωτογραφίες και μάλιστα από τοποθεσίες σχεδόν άγνωστες, δημιούργησαν αυτή τη λανθασμένη εντύπωση σε αρκετό κόσμο που με γνωρίζει ή που δεν με γνωρίζει.

Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά; ...
Γιατί άρχισα να πληγώνομαι από τα αστεία.
Γιατί άρχισα να πληγώνομαι που ξαφνικά κάποιοι γελούν πίσω μου, που ξαφνικά κάποιοι σκέφτονται και λένε  και κρίνουν έναν άνθρωπο για έναν τίτλο που ποτέ δεν διεκδίκησε.

Γιατί ρε παιδιά, δεν είμαι φωτογράφος. Τέρμα! Βάζω τη μηχανή μου στο αυτόματο και τραβάω με κλειστά μάτια. Αυτό που θέλω, αυτό που ξέρω ότι θα μου λείπει, αυτό που ξέρω ότι θα με κάνει να θυμηθώ κάτι που ψάχνω, αυτό που αγαπώ. Και το τραβάω κουνημένο, το τραβάω θαμπό, το τραβάω στραβό, αλλά είναι δικό μου και δε ζήτησα από κανένα άλλο να το αγαπήσει.

Γι΄ αυτό!
























Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

1 σχόλιο: