Να λοιπόν, άλλη μια χρονιά τελειώνει κι εγώ  εδώ να επιμένω να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου και τους λίγους αλλά εκλεκτούς αναγνώστες μου, με τα γραφόμενα μου που κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να αποφασίσω που θέλω να τα οδηγήσω. 

Πιο αραιά βέβαια πλέον γράφω  εδώ μέσα. Όχι γιατί έχω σκοπό να το αφήσω, αλλά γιατί έμπλεξα τρομάρα μου με πολλά.

Προσπάθησα απεγνωσμένα να αφιερωθώ στην Λευκάδα, με πολλούς τρόπους και έχω δοθεί με όλη μου τη δύναμη και ενέργεια και όλη την αγάπη μου, σε πράγματα πρόσωπα και καταστάσεις που μπορεί και να μη μαθευτεί ποτέ ότι έχω βάλει το χεράκι μου ή κάτι παραπάνω (συνήθως κάτι παραπάνω).
Και το κακό είναι ότι κάθε φορά πορώνομαι και μένω μόνη μου συχνά για μέρες και εβδομάδες να παλεύω με ιδέες που ποτέ δεν θα γίνουν πράξεις και με κατεβατά ολόκληρα που δεν δείχνουν τη Λευκάδα που θέλω εγώ να δείξω.

Τη δική μου Λευκάδα, που δεν ξέρω αν θα μου επιτρέψει ο χρόνος μου να γνωρίσω μέχρι τέλους, που δεν ξέρω αν θα με αφήσουν οι δυνάμεις μου να ανακαλύψω μέχρι το μεδούλι της.

Έχω μοιραστεί λοιπόν σε κομμάτια και αφιερώνω πολλά από αυτά σε εκείνη που αγαπώ πολύ.

Όμως αυτό εδώ μέσα θα παραμείνει , τουλάχιστον όσο κι εγώ υπάρχω. Και θα συνεχίσει να βγαίνει στον αέρα πότε σαν παραμύθι, πότε σαν αφιέρωμα, πότε σαν ταξίδι στο παρελθόν  ή και το μέλλον.

Τέρμα τώρα αυτά!
Εδώ για ευχές μπήκα στα λίγα λεπτά που διαθέτω αυτό το παγωμένο πρωινό πριν αρχίσει το τρέξιμο της ημέρας.

Ευχές λοιπόν για τη Λευκάδα, τον κόσμο της, αλλά και παραπέρα για τον κόσμο όλο και αυτούς που δεν έχουν κατά το κλισέ (τόσο αληθινό !!!) στον ήλιο μοίρα.

Για μια όμορφη και δυνατή χρονιά.

Για υγεία κυρίως και αντοχή.

Για αγάπη που λένε ότι είναι γύρω μας αλλά σπάνια την βλέπουμε να μας αγγίζει.

Για υπομονή και επιμονή σε ό,τι βάζουμε με το νου μας να κάνουμε.

Για να βρούμε όλοι μας ό,τι όμορφο μας αξίζει.

Για να έχουμε δίπλα όσους αγαπάμε και μας αγαπούν γερούς, δυνατούς, υγιής, ευτυχισμένους.

Για να ζούμε όμορφες μικρές στιγμές με τους γονείς, τα παιδιά, τα αδέρφια, τους φίλους μας.

Για να χαμογελάμε ξορκίζονταν τον πόνο και το φόβο.

Για να πάμε μπροστά και όχι πίσω.

Για να ζήσουμε κάποτε εκεί που θέλουμε (στη Λευκάδα φυσικά!)

Για να μπορούμε να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια.

Για να μπορούμε να λέμε αυτά που κρύβουν τα μονοπάτια της ψυχής μας χωρίς να φοβόμαστε ότι κάτι θα χάσουμε.

Για να είμαστε καλά!

2016 ευχές και ακόμα περισσότερες!

Καλή χρονιά.