Δεσίμι.
Η παραλία των παιδικών χρόνων. Ξεκινούσαμε τα μεσημέρια, ντάλα ο ήλιος πάνω μας, με τα πόδια από το Βλυχό. Ένα τσούρμο. Στο δρόμο αναστεναζαν οι συκιές και οι αχλαδιες. Τίποτα δεν αφήναμε. Φάναμε καταιδρωμένα και βουτάγαμε αμέσως. Κάποτε νοικιάζαμε θαλασσιο ποδήλατο και φτάναεμ ως τη σπηλιά. ή κάναμε βουτιές από αυτό στα ανοιχτά.Καθόμασταν μέχρι αργά το απόγευμα, για να φτασουμε ξεθεωμένα στο Βλυχό μόλις νύχτωνε....
Βρίσκεται στην εξωτερική πλευρά του κόλπου του Βλυχού. Νοτιοανατολικά. Τότε, το μόνο που υπήρχε, ήταν ένα κάμπιγκ. Τα τελευταία χρόνια, έχει ξεφυτρώσει και δεύτερο, και ενοικιαζόμενα δωμάτια, και ταβερνάκια...και κόσμος....μικρή παραλία, όπως όλες οι ανατολικές. Οικογενειακή. Παιδάκια, κουβαδάκια, ταπεράκια......! Τώρα πια πηγαίνω νωρίς το πρωί. Τότε έχει ησυχία. Και φεύγω πρίν μαζευτεί ο πανικός!
Πότε περνούσα καλύτερα;;;;;