"Κι ένας παλιός ανεμόμυλος λησμονημένος απ᾿ όλους ...

          ... Με μια βελόνα δελφινιού ράβει τα σάπια του πανιά μοναχός του ..."

Και στη Λευκάδα τη δική μας τι;

Τι στ΄ αλήθεια να κάνουν οι ανεμόμυλοι στο νησί μας; Πώς να κυλάει ο χρόνος για κείνους, ο χρόνος που περνά τόσο γρήγορα "σαν ίσκιος πουλιών" *; Πώς αντέχουν να στέκονται βουβοί, λησμονημένοι απ΄ όλους;

Έχω δει κάποιους. 

Στις κορφές των λόφων γύρω από τα χωριά, σε ανοίγματα - περάσματα του αέρα, που σαν ξεκίναγαν μαζί του να μιλούν, τότε, παλιά, σταματημό δεν είχαν.

Στέκονται εκεί ακίνητοι γίγαντες, γερασμένοι και πληγωμένοι, αμίλητοι, καμπουριασμένοι, με τα μέλη τους κομματισμένα τριγύρω, να βαστούν δεκανίκια σαθρά που τρέμουν, χωρίς να ΄χουν δύναμη να σταθούν, χωρίς να ΄χουν κουράγιο να ορθωθούν, χωρίς να ΄χουν ψυχή να φωνάξουν, να υπενθυμίσουν την παρουσία τους, να φανούν, να "ζήσουν".

Γιατί φυσικά δεν ζουν πια,  απλά υπάρχουν αφημένοι εκεί, ανάμεσα στα χορτάρια που θεριεύουν γύρω τους, και μέσα τους και πάνω τους. Που σιγά σιγά τους ρουφούν την ενέργεια, που τους στερούν την ίδια τους την ύπαρξη καθώς μεγαλώνουν και αγκαλιάζουν εγωιστικά τα σακατεμένα κορμιά τους, να τα πνίξουν θαρρείς, να τα εξαφανίσουν από προσώπου γης.

Οι δικοί μας ανεμόμυλοι εδώ, δεν μπορούν να ράψουν τα πανιά τους. Η βελόνα από δελφίνι, δεν έχει χρήση πια και χάθηκε θαμμένη στο χώμα και στις πέτρες.

Τα πανιά τους αφέθηκαν στον άνεμο που τα παρέσυρε σε άλλους κόσμους, καλύτερους ίσως και έμειναν πίσω γυμνά τα φτερά τους. Και γυμνά τα καημένα, έπεσαν, κόπηκαν, χάθηκαν. Δεν πετούν πια. Ούτε τον ονειροπαρμένο Δον Κιχώτη, δεν θα τρόμαζαν πια, δεν θα ΄βλεπε σ΄ αυτούς γίγαντες με απλωμένα χέρια, αλλά κουφάρια από πέτρες, χωρίς χέρια και θα ΄φευγε, χωρίς να τους ρίξει ούτε μια τόση δα ματιά.

Μα εκείνοι παραμένουν γίγαντες, άμορφοι και κουρασμένοι.

Που  κρυώνουν και τρέμουν από την παγωνιά. Ακόμα και το κατακαλόκαιρο, όταν ο ήλιος ρίχνει ανελέητα τις καυτές κόρες του επάνω στο κορμί τους, εκείνοι τρεμουν από το κρύο. Μα πώς να ζεσταθούν; Με τι φτερά να αγκαλιάσουν το κορμί τους, με τι φτερά να κινηθούν να ζεστάνουν το "αίμα" τους; 

Όπως κάθε τι παλιό, κάθε τι ερειπωμένο και μονάχο τους ανεμόμυλους του νησιού μου τους αγαπώ. Δεν έχω προλάβει να τους γνωρίσω όλους, λίγους μονάχα. Και σε όλους έχω ακουμπήσει δειλά το χέρι μου επάνω τους, για να νιώσω, να "ακούσω" αν τους έχει απομείνει καρδιά να χτυπά. Και κάθε φορά που "έπιανα" εκείνο το ανεπαίσθητο χτύπο της, ηρεμούσα κι έφευγα από φόβο μήπως κι η παρουσία μου δίπλα τους, τους τάραζε και άθελά μου αντί καλό, να τους κάνω κακό.

Ως πότε θα μένουν έτσι λησμονημένοι, ως πότε θα περιμένουν μόνο το θάνατο κι αυτός ακόμα να τους τυραννά για χρόνια πριν έρθει;

Μετά διάβασα κι αυτό, ότι σε ένα νησί του Αιγαίου, τη μακρινή Αστυπάλαια, ένας τέτοιος λησμονημένος γίγαντας, ξύπνησε από τη λήθη του και μεταμορφώθηκε σε κάτι όμορφο, σε βιβλιοθήκη. Ενώ κάποιος άλλος παραπέρα στο ίδιο νησί, έγινε για λίγες μέρες σπίτι για μαριονέτες. Και κάποιος τρίτος, πήρε λίγο πιο ... βαρετό ρόλο, σαν γραφείο πληροφοριών του Δήμου, αλλά παραμένει έστω και έτσι, ζωντανός.

Και μετά κάπου διάβασα ότι οι ανεμόμυλοι στη Λήμνο ετοιμάζονται να γίνουν Μουσείο Αλέσης.

Και για κείνον στην Πάρο που έγινε Art Gallery. Και για τους άλλους στη Μύκονο που αποτελούν πόλο έλξης, ντυμένοι στα καλά του και για άλλους και για άλλους .... 

Κι έπειτα έτρεξα σε εκείνες τις χιλιάδες κακοπαρμένες φωτογραφίες μου από το νησί για να ψάξω να βρω τους δικούς μας. 

Και βρήκα όσους είχα ... απλά λησμονημένους.

Ο Πανταζής Κοντομίχης αναφέρει ότι ανεμόμυλοι υπήρχαν στην Γύρα (7), στην Καρυά (4), στον Κάβαλο (2), στο Πινακοχώρι (2), στο Σπανοχώρι (1), στην Εγκλουβή (4), στην Εύγηρο (1), στον Άγιο Πέτρο (1), στο Μεγανήσι (6), στον Αλέξανδρο (2), στο Πλατύτομα (1), στο Δρυμώνα (1), στον Άγιο Νικήτα (1), στο Μαραντοχώρι (1). Συνολικά 34.