... να πηγαίνω στο σχολειό ... Μια νοσταλγική βόλτα στα σχολεία του νησιού



Αρχή εβδομάδας, αρχή σχολικής χρονιάς. Και όλα σα ν΄ αλλάζουν.
Τα παιδιά μαζεύτηκαν νωρίς στο σπίτι τους το προηγούμενο βράδυ Κόπασαν οι γειτονιές από τις φωνές τους. Το σκοτάδι απλώθηκε πιο νωχελικό, τύλιξε τρυφερά τα σπίτια.
Θα ξυπνήσουν νωρίς βλέπεις. Κι όσο να ΄ναι θα δυσκολευτούν, μετά τα καλοκαιρινά πρωινά χουζούρια που έφταναν να μεσημεριάζουν.


 Τούτο το πρωινό θα ΄ναι αλλιώτικο. Το πρωινό του αγιασμού.
Θα μαζευτούν οι παρέες πάλι στη σχολική αυλή, θα καλημερίσουν με κατεβασμένο το κεφάλι, τάχα ντροπαλά, τους δασκάλους, θα κοιτάξουν με περιέργεια τους μαθητές της πρώτης τάξης, θα συνειδητοποιήσουν ότι μεγάλωσαν ένα χρόνο.


Θα μαζευτούν στην σειρά τους, στην ομάδα της τάξη τους. Θα υποκύψουν στο: "σςςςςς!" των δασκάλων, των γονιών και του παπά. Αλλά θα κοιτούν το παιχνίδι του ήλιου με τα σύννεφα, τα φύλλα των δέντρων που αχνοπαίζουν στο φθινοπωρινό αεράκι, θα ρίξουν μια ματιά στο αγόρι ή το κορίτσι που στο πέρασμα του χτυπάει λίγο γρηγορότερα η καρδιά, σε όποια ηλικία και να είναι πάντα υπάρχει αυτό το αγόρι ή το κορίτσι. Και φυσικά δεν θα καταλάβουν γρι από τα λόγια του παπά, ούτε θα τα ακούσουν καν, αλλά θα κάνουν υπομονή και ησυχία μέχρι να τελειώσουν οι ευχές, και να δροσιστούν με το ράντισμα του αγιασμού πάνω από τα κεφάλια τους.


Η ευωδιά του βασιλικού, τα γέλια καθώς το αγιασμένο νερό θα πέφτει στα κεφάλια τους, τα "καλή χρονιά" που θα αντηχούν γύρω τους, θα γίνουν ένα.
Η μυρωδιά των βιβλίων, η μεγάλη σάκα που όμως δεν θα τα χωρέσει, τα μολύβια, το καρδιοχτύπι στα πρωτάκια, η αγωνία για το πώς θα πάει η χρονιά, θα είναι η συντροφιά τους εκείνες τις πρώτες ημέρες.


 Κι ύστερα θα μπουν στις τάξεις.
Τα σχολεία θα ξυπνήσουν από τη θερινή ραστώνη και θα πάρουν πάλι ζωή, θα ακουστεί η καρδιά τους να χτυπά ξανά, θα βρεθεί σε εγρήγορση το μυαλό τους. Από άψυχα κτίρια, θα γίνουν ζωντανοί οργανισμοί, και θα βαδίσουν παρέα, θα γίνουν ένα με τις δεκάδες ψυχούλες που κρατούν σφιχτά στην αγκαλιά τους για τόσους μήνες.


Μα ... κάποια σχολεία θα παραμείνουν σιωπηλά αυτή την πρώτη μέρα. Και την επόμενη, και την μεθεπόμενη. Κι όλο το χειμώνα. Όλο το χρόνο θα τα βασανίζει η σιωπή.

Κάποια σχολεία παραμένουν σιωπηλά χρόνια τώρα.
Ποτέ ξανά, το πιθανότερο, να μην ξανανιώσουν τα πόδια των μαθητών τους να ανεβαίνουν τα σκαλιά τους.
Ποτέ ξανά δεν θα ακούσουν τις χαρούμενες φωνές τους να γεμίζουν το χώρο.
Ποτέ ξανά δεν θα ακούσουν το κουδούνι να τα καλεί στις τάξεις τους.
Ποτέ ξανά δεν θα ακουστεί η καρδιά τους.


Κάποια, περισσότερο τυχερά, ίσως μπορέσουν και έστω με τεχνητή καρδιά, να καταφέρουν να ζήσουν. Με άλλη μορφή, με άλλο σκοπό, με άλλη ουσία. Μα τι να το κάνεις;
Αν ένα σχολείο δεν έχει μέσα του παιδιά, αν ένα σχολείο δεν παίρνει οξυγόνο από τις παιδικές ανάσες, δεν ακούει τις καρδιές των μαθητών του, δεν είναι παρά ένα φάντασμα, καταδικασμένο να στέκει, όσο ο χρόνος και οι συνθήκες του επιτρέπουν, μέχρι να το πάρε ο άνεμος και να το σκορπίσει.
Κι είναι πολλά αυτά τα σχολεία στο νησί μας. Είναι πολλά αυτά που πια δεν άκουσαν το πρώτο κουδούνι της χρονιάς, και που παραμένουν κουφάρια άδεια, κενά, λυπημένα.

Σημείωση:

Οι φωτογραφίες είναι από τα καλοκαίρι του 2014 - 2015.
Κάποια από τα σχολεία των χωριών της Λευκάδας, έχουν αλλάξει εντελώς χρήση, όπως το σχολείο της Κοντάραινας, που φιλοξενεί την Πυροσβετική, ή το σχολείο του Πόρου που έχει μετατραπεί σε κατοικία, το σχολείο στον Κάβαλο ή την Καρυά που φιλοξενούν μουσεία.
Κάποια άλλα έχουν δοθεί στους πολιτιστικούς συλλόγους στων χωριών που προσπαθούν να τα αναστηλώσουν και να τα μετατρέψουν σε πολιτιστικά κέντρα ή βιβλιοθήκες ή απλά να τα σώσουν από την κατάρρευση.
Κάποια άλλα στέκουν ξεχασμένα, ετοιμόρροπα. 






































Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου