Γενέθλια ...τρία χρόνια Λευκάδα η πατρίδα μου

Να τελικά που εγώ, που έχω θέμα σοβαρό με τα γενέθλια, με τα χρόνια που φεύγουν δηλαδή, που έφτασα να τα γιορτάζω δυο φορές το χρόνο.
Η μία τον Αύγουστο και η άλλη σήμερα. 27 Μαΐου.

27 Μαΐου 2013.



Πριν τρία χρόνια.
Έζησα κι εγώ τότε, ένα Μάη επαναστάτη. Ένα Μάη που ήρθε και τα σάρωσε όλα. Που δεν άφησε τίποτα όρθιο και άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα και άφησε τον δυνατό αέρα να μπει και να σαρώσει στο πέρασμα του όλη τη σκόνη. Κι έτσι κι έγινε. Την σήκωσε ψηλά και εκεί που αιωρούνταν μετατράπηκε, σαν ένα μαγικό χάδι να την άγγιξε, σε χρυσόσκονη και ήρθε και γέμισε χρυσάφι τον αέρα που αναπνέω πριν φύγει για πάντα από τα ανοιχτά παράθυρα.
Και το χρυσάφι αυτό μπήκε στην ψυχή μου και εκεί ξύπνησε τις αναμνήσεις μου και ξύπνησε και μια αγάπη παλιά. Μια αγάπη που κοιμόταν βαθιά για χρόνια ολάκερα βυθισμένη σε πολιτείες μυστικές του ονείρου και της λήθης.
Την αγάπη μου για το νησί.



Έτσι χωρίς  πολλά πολλά ξεκίνησε τούτο εδώ το blog.

Να περιγράφει στην αρχή τα παιδικά μου βιώματα στη Λευκάδα, σκόρπιες αναμνήσεις που δυσκολευόμουν ( κι ακόμα δυσκολεύομαι) να βάλω σε σειρά.

Μετά προχώρησε, πήρε κι άλλες μορφές σαν ένα κομμάτι πλαστελίνη στα χέρια μου που το ΄πλαθα ξανά και ξανά σε μια προσπάθεια μου να φτιάξω κάτι μοναδικό, κάτι ξεχωριστό. Αλλά μετά σταμάτησα, γιατί σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς είναι μοναδικό γιατί περιγράφει εμένα και τις μνήμες μου.

Και μετά ήρθε η μεγάλη απόφαση!




Να μάθω το νησί, να το μάθω καλά, όσο φυσικά μπορεί να το μάθει κάποιος που δε ζει εκεί και που ξεκινά να το κάνει στα σαράντα του.

Κι είπα να δοθώ εκεί με πάθος και δύναμη και ένταση μεγάλη και έτσι ξεκίνησε το αλφαβητάρι μου. Μια καταγραφή των χωριών και της ιστορίας τους, των κρυφών γωνιών του νησιού, των χιλιάδων τοπωνυμίων του.  Μετά ήρθε και η καταγραφή των εκκλησιών και ακόμα παλεύω με δαύτα.

Κάποια στιγμή, σαν διάλειμμα στην μεγάλη αυτή έρευνα μου, άρχιζα να δανείζομαι και φωτογραφίες από φίλους και γνωστούς, αυτές που ζήλευα τρελά και ήξερα ότι εγώ ποτέ δεν θα έβγαζα και ξεκίνησα να τις ντύνω με λίγες δόσεις από φαντασία κι εκεί μέσα πέταγα και λίγα στοιχεία από τη λαογραφία του νησιού κι έτσι γεννήθηκαν τα παραμύθια μου.

Κι έπειτα να ... αφού έβλεπα την ομορφιά και με ζάλιζε τόσο και με χόρταινε πολύ, άρχισαν να διακρίνω και τα στραβά και τα ανάποδα κι σκέφτηκα τι καλά που θα ήταν να ήταν όλα ίσα και ορθά!
Κι έγινα και λίγο γκρινιάρα!

Αλλά ο έρωτας έρωτας!
Παραμένει θερμός, σαν την πρώτη μέρα, σαν την πρώτη ανάσα!
Η Λευκάδα, ο μεγάλος μου έρωτας!
Εκεί ζω, παίρνω δύναμη, παίρνω θέληση, παίρνω αγάπη από τη θάλασσα, τα βουνά τα δέντρα, τις πηγές, τα ξωκλήσια, τις παλιές ψαρόβαρκες, τα αγαπημένα ερείπια!
Η Λευκάδα που μου δίνει δύναμη να βγάζω τους μεγάλους χειμώνες και τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς μου.




Να λοιπόν που σε τούτο εδώ μέσα, κλείνω τον έρωτα μου αυτό, τον φυλακίζω να μη φύγει, να μη μου χαθεί.
Κι αυτή η "φυλακή",  έκλεισε ακόμα ένα χρόνο ζωής.
Και μπαίνει στον τέταρτο χρόνο του κι ακόμα αντέχει.

Και ευχαριστώ όλους εσάς γι΄ αυτό!

Γιατί ίσως μέσα εδώ να βρήκατε κι εσείς τα παιδιά που κρύβονται μέσα σας και να ανακαλύψατε κι εσείς τον ίδιο μεγάλο έρωτα.
Τον έρωτα για τη Λευκάδα!

Αγκαλιάσατε ένα προσωπικό blog και το κάνατε δικό σας.

Τρία χρόνια λοιπόν Λευκάδα η πατρίδα μου και είναι αφιερωμένα σε σας!

Σας ευχαριστώ!




Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

4 σχόλια:

  1. Αγαπημένη μου, χιλιόχρονο!!!!!!!! Αυτό μας έφερε ξανά κοντά και είμαι πολύ χαρούμενη γι΄αυτό.Σ΄αγαπάω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νά συνεχίζεις πάντοτε με τό ίδιο κέφι τήν ιδια δύναμη και τήν ιδια αστείρευτη φανατσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή