Γενέθλια

"Έχω γενέθλια", μου είπε παραπονεμένο. "Τι; Έτσι θα με αφήσεις¨"



Απίστευτο! 
Το φτωχό blog(άκι) μου, έκλεισε δυο χρόνια ζωής. 
Διαβάζω τις πρώτες αναρτήσεις και γελάω. Πώς ξεκίνησε, που πήγε, που έφτασε, για που ετοιμάζεται....

Κρύβει πολλά εδώ μέσα, αναμνήσεις, γέλιο, δάκρυ, όνειρα, ελπίδες.

Μα πάνω από όλα κρύβει ένα μεγάλο έρωτα, έναν έρωτα που κρατάει χρόνια (Τι κακό κι αυτό με τους έρωτες μου ...ζωντανοί ή νεκροί, κρατάνε χρόνια και χρόνια). 

Αυτός ο έρωτας είναι ολοζώντανος, καταπράσινος, γαλάζιος.....
Αυτός ο έρωτας κρύβεται σε χρυσές παραλίες, σε λογγωμένα μονοπάτια, σε πηγές και μύλους.
Κρύβεται καλά μέσα στα ερειπωμένα εκκλησάκια, στις ανθισμένες και ετοιμόρροπες σκάλες, στα ανοιχτά παράθυρα που κοιτούν τον ουρανό.
Αυτός ο έρωτας μου χαμογελά, κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω μαι ήρεμη θάλασσα που τη λούζει ο πρωινός ήλιος.
Μου κρύβεται στα χαλάσματα του κάστρου, και στα ξεχασμένα χωριά.
Φωνάζει δυνατά το όνομα μου από τον Άη Λιο και ακούγεται μέχρι κάτω στα Πριγκηπονήσια.
Με ταξιδεύει με πολύχρωμες ψαρόβαρκες σε ασημένιες ακτές....

Ο δικός μου έρωτας, που μένει όπως και όλοι οι έρωτες της ζωής μου ανεκπλήρωτος...
Ίσως γι΄αυτό να ΄χει αξία!


Η Λευκάδα μου...

Αυτή ζει εδώ μέσα, ζει αυτό που δεν μπορώ να ζήσω εγώ κοντά της!

Χρόνια της πολλά λοιπόν! 

Και χρόνια πολλά στο "Λευκάδα η πατρίδα μου". 

Σας ευχαριστώ θερμά όλους όσους το αγαπάτε και το επισκέπτεστε δυο χρόνια τώρα!



Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

2 σχόλια: