Έχω καιρό να γράψω για τη Λευκάδα ή για μένα.
Δεν  δημοσιοποιώ πια συχνά τη "δουλειά" μου γι΄αυτό. Ίσως γιατί δεν είναι δουλειά, αλλά έρωτας, πάθος και αυτά δεν κάνει να βγαίνουν προς τα έξω, τα ζεις μόνος σου!
Το πάθος δουλεύεται,  αργά, ήσυχα, πίσω, λέξη λέξη, γραμμή γραμμή.

Και ζω με τις φωτογραφίες που με ταξιδεύουν σε αυτό.
Κάποιες απ΄ αυτές, τρίτων, φίλων, τις ερωτεύομαι και γράφω παραμύθια πάνω τους, πάντα για το νησί, πάντα στο νησί.
Δεν ξέρω αν έχουν αξία, αλλά από μένα βγαίνει προς τα έξω αυτό που νιώθω, αυτό που με συντηρεί εδώ στην πόλη τους μήνες του χειμώνα, αυτό που κάνει αυτούς τους κρύους μήνες να αποκτούν λίγη ζεστασιά. Βγάζουν τη νοσταλγία μου, την αγάπη μου, την ανυπομονησία μου να βρεθώ πάλι εκεί. Είναι η συντροφιά μου, όταν είμαι μόνη μου!

Δεν ξέρω αν δίνω, πέρα από το χρόνο μου, σε αυτό το νησί κάτι!
Ξέρω όμως τι μου δίνει.

Ζωή και Δύναμη!

 Και εκεί ψηλά, στα σύννεφα, ένιωσα ότι τη δίνει και σε άλλα κομμάτια του εαυτού μου, σε τρία μικρά γλυκά κομμάτια.

Ελπίζω κάποτε να τη νιώσουν και τα παιδιά μου! Και να αγαπήσουν το νησί μου όσο το αγαπώ κι εγώ.
Εκεί ......στα σύννεφα, στην κορυφή του κόσμου μου,  ίσως βρω τον τρόπο να το καταφέρω!