Η Λάμια λένε, ήταν κάποτε βασίλισσα στη μακρινή Λιβύη. Ήταν η πεντάμορφη κόρη του του Ποσειδώνα, του θεού της θάλασσας και της Λιβύης. 

Ο Δίας ο κυρίαρχος σε θεούς και ανθρώπους την ερωτεύτηκε και από την ένωση τους γεννήθηκαν πολλά παιδιά. 

Η Ήρα όμως τα σκότωσε όλα και η όμορφη Λάμια από τη θλίψη της μεταμορφώθηκε σε τέρας. Τέρας που έτρωγε τα μωρά από ζήλια. Λένε μάλιστα, ότι αν κατάφερναν να την πιάσουν ποτέ, και άνοιγαν την κοιλιά της θα έβρισκαν ζωντανά τα μωρά εκεί και θα τα έσωζαν, όμως δεν την έπιασαν ποτέ. 

Η Ήρα που από τη μια έφταιγε για το κατάντημα της, θύμωσε για τα μωρά, λες και τα παιδιά της Λάμιας, όταν τα σκότωνε εκείνη, δεν είχανε ψυχή, και την καταράστηκε να μη κοιμάται ποτέ.

Κανείς δεν ξέρει λένε, τι έγινε μετά.........

Εγώ όμως ξέρω!

Η Λάμια περιπλανήθηκε χρόνια και χρόνια και στο πέρασμα της άφηνε πόνο και κλάμα και θάνατο, και όταν χόρταινε και ήθελε να ξαποστάσει, περίμενε να βγει το φεγγάρι για να κοιμηθεί. Τότε όμως θυμόταν ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί και καταριόταν το φεγγάρι που έβγαινε. 

Εκείνο της μιλούσε, και την παρηγορούσε γιατί έβλεπε πίσω από το τέρας τον πόνο της και την πληγωμένη ψυχή της και ήταν σίγουρο ότι κάπου εκεί κρυβόταν η παλιά της μορφή και η παλιά της καρδιά και το παλιό της μυαλό. Αλλά εκείνη θύμωνε περισσότερο και κάθε φορά που η ασημένια λάμψη του έπεφτε πάνω της γινόταν θεριό και ούρλιαζε και του φώναζε να φύγει και έπαιρνε πάλι τους δρόμους και ταξίδευε στα βουνά και στους κάμπους, μέχρι να μπορέσει κάποτε να κλείσει τα μάτια της και να ξεκουραστεί.

Το φεγγάρι την ακολουθούσε, κάθε βράδυ, πότε φανερά, πότε κρυμμένο στα σύννεφα. Δεν την άφηνε από τα μάτια του. Και πάντα, όταν καθόταν αποκαμωμένη στα ριζά κανενός βράχου, της μιλούσε, την παρηγορούσε, με την ασημένια φωνή του, που έμοιαζε με γλυκιά μελωδία από πλάσματα της νύχτας μαγικά.

Και εκείνη κάποτε κουράστηκε να του φωνάζει και να το καταριέται, Τι έφταιγε και δαύτο για το κατάντημα της; Και σιγά σιγά το τραγούδι του την ηρεμούσε και το άφηνε να φτάνει μέχρι τη σιδερένια πόρτα που  έκρυβε την παλιά της ψυχή.

Έτσι κάποτε έφτασε απέναντι απ΄ τη Λευκάδα. Και σκέφτηκε να περάσει κι εκεί να συνεχίσει το κακό που τάχτηκε από την ψυχή της να κάνει. 

Μα να το πάλι το φεγγάρι. 

Πάνωθε της να της τραγουδά το ασημένιο τραγούδι που την έκανε να ηρεμεί. Το κοίταξε και εκείνο έριξε τη λάμψη του επάνω της και λούστηκε στο φως του και του ΄πε να μην την αφήσει, να έρχεται να της μιλά πάντα.

Και μετά γονάτισε και λύγισε και κοίταξε τον ουρανό και φώναξε του Δία να τη λυπηθεί. Και εκείνος τη λυπήθηκε και την έκαμε βουνό. Και έγινε και θαύμα. Τα μωρά που είχε φάει τόσα και τόσα χρόνια βγήκαν πίσω από τα βράχια του, παλικάρια πια και κοπέλες και γύρισαν στις μανάδες τους. 

Και το φεγγάρι , κράτησε την υπόσχεση του και βγαίνει πίσω της και  την χαϊδεύει τρυφερά πριν πάρει το δρόμο του για τη δύση. 

Το φεγγάρι βγαίνει πίσω από τη Λάμια

Φωτογραφία του Ανδρέα Στραγαλινού.