Τα Φώτα στη Λευκάδα

Παρακολουθώ δυο τρία χρόνια τα δρώμενα στο νησί! Πριν, δεν είχα ιδέα! 
Για μένα το θέμα "Λευκάδα" τελείωνε με τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Νόμιζα ότι η ζωή εκεί έπαυε να υπάρχει! 
Έλα μωρέ, χειμώνας στο νησί ..... ερημιά, κρύο, υγρασία, χάλι μαύρο!

Τώρα φυσικά γελώ με αυτή τη σκέψη!
Γιατί τελικά, για μένα τουλάχιστον, η ζωή είναι εκεί! Από την άποψη φυσικά, ότι πιο πολλά πράγματα θα έκανα εκεί παρά κάνω εδώ!

Τα Φώτα στο νησί! 
Δεν τα ΄χω ζήσει!
Τα ζω μόνο μέσα από τις φωτογραφίες, που απλόχερα (και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό) αναρτούν οι φίλοι σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης (ναι, μην κοροϊδευόμαστε .., για το facebook μιλάω), αλλά και από τα πλούσια φωτορεπορτάζ των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης του νησιού. 
Μέσα από αυτά, είναι σα να είμαι εκεί! 
Σα να περπατάω στην παραλία, κρατώντας τα πορτοκάλια μου έτοιμα για βούτηγμα!
Σα να βλέπω την Κυρούλα από την παραλία στο Νυδρί!
Σα να με γλύφει το κύμα στην Αμμούσω! 
Σα να με κάνει μούσκεμα το κύμα στον Άγιο Νικήτα! 
Σα να γεύομαι το αλάτι στις Αλυκές!
Αλλά και στα ορεινά, να κρυώνω και να γελάω! Να βλέπω τη φύση στο νησί μου, ντυμένη τα χειμωνιάτικά της και να νιώθω ότι είμαι κομμάτι της!

Πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι εκεί! 

Το έθιμο των πορτοκαλιών
Με την τρίτη κατάδυση του Σταυρού, όλοι βουτάνε στη θάλασσα δυο-τρία πορτοκάλια δεμένα από ένα σπάγκο. Ύστερα τα παίρνουν στο σπίτι τους για ευλογία και ένα από αυτά μένει για έναν ολόκληρο χρόνο στα «΄κονίσματα» του σπιτιού, χωρίς να μουχλιάζει. Μαζεύει από την πολυκαιρία , αλλά δεν μουχλιάζει. 
Τα πορτοκάλια αυτά όταν έχει φουρτούνα, τα ρίχνουν στη θάλασσα για να ηρεμεί. Επίσης, πριν την τελετή της κατάδυσης του Τ. Σταυρού ρίχνουν στη θάλασσα τα παλιά πορτοκάλια.
Πρόκειται για έθιμο – κατάλοιπο της Ενετοκρατίας. Τότε, σύμφωνα με την παράδοση, τελούσαν τον καθιερωμένο Αγιασμό στη «Μεγάλη Βρύση» (υδραγωγείο της πόλης), κοντά στο Ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Σ΄ αυτήν την περιοχή υπήρχαν τα γεμάτα εσπεριδοειδή «Περιβόλια», κτήματα των πλουσίων γαιοκτημόνων. Σε αυτά οι πορτοκαλιές καλλιεργούνταν κατά προτεραιότητα. Οι ευγενείς, λοιπόν θα είχαν μάλλον την πρώτη θέση πάνω στην εξέδρα, δίπλα στον επίσκοπο και αυτοί θα καθιέρωναν το έθιμο των πορτοκαλιών, για να ευλογηθεί η παραγωγή τους.


Φέτος, στο σχολείο έκανα ένα ταξίδι με τα παιδάκια μου στα έθιμα του Δωδεκαημέρου όλης της Ελλάδας και φυσικά στάθηκα και στη Λευκάδα! 
Και "παίξαμε" μέσα στην τάξη μας με υλικά λίγα πορτοκάλια και κορδέλες τα "πορτοκάλια" των Φώτων! 
"Σιγά κυρία! Θα με ρίξεις στη θάλασσα" Μου είπε ένα μικρό! Και γελάσαμε! Γελάσαμε πολύ! Και γέλασα ακόμα περισσότερο όταν, αφού τους μίλαγα, τους μίλαγα για τη Λευκάδα (τα ΄χα ξεχάσει τα έθιμα) πετάχτηκαν τα δυο τρία αγρίμια μου, και μου είπαν "Μας έπρηξες ρε κυρία με τη Λευκάδα"!
Ναι μωρέ τα έπρηξα τα καημένα!





Τουλάχιστον έκανα Φώτα αλά Λευκάδα στην τάξη μου, ψεύτικα, χωρίς θάλασσα, αλλά, ε...πες τα ΄ζησα  κι εγω!

Ευχαριστώ πολύ πολύ τους καλούς μου φίλους που μου επέτρεψαν να χρησιμοποιήσω τις φωτογραφίες τους για να "ντύσω" τα δικά μου Φώτα!

 Την Καίτη Κακαβούλη









τον Νίκο Ζαμπέλη :




και τον αγαπημένο Λευτέρη Ζακυνθινό:





Χρόνια πολλά! Καλή φώτιση σε όλους!

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου