Στην άκρη του χωριού, εκεί που ξεκινούσε το μονοπάτι για το ξωκλήσι της Παναγίας, ήταν χτισμένο το καλύτερο σπίτι.

Δίπατο, αρχοντόσπιτο, με μεγάλες πόρτες και παράθυρα που ρούφαγαν το φως του ήλιου το πρωί και τις ασημένιες κλωστές του φεγγαριού τη νύχτα.

Από τη μεγάλη καμάρα στο πλάι του έμπαινες στην αυλή και στο περβόλι, το γεμάτο με λεμονιές και πορτοκαλιές και κερασιές και βερικοκιές και όλου του Θεού τα καλούδια και παραπίσω ο κήπος. Και μπροστά στην πόρτα του ένα μικρό δεντράκι.  Όλα τα ΄χε τ΄ αρχοντικό μα το πιο ωραίο του στολίδι ήταν η κόρη του αφέντη, η Μάγια.

Παράξενο τ΄ όνομα της, πρωτάκουστο στα χωριά.

Έτσι την είπε η μάνα της, αρχόντισσα από τα Γιάννενα που ο έρωτας την έριξε, αφέντρα κι εδώ βέβαια, σ΄ αυτό το χωριό, εδώ στο νησί, που πίσω του το αγκαλιάζουν τα βουνά και μπροστά του, ανοίγει το μάτι, ο κάμπος και ο ουρανός και παραπέρα, πίσω, από τα άλλα τα βουνά η θάλασσα.

Πολύ τον αγάπησε τον άντρα της η κυρά, και για χατίρι του άφησε τα πλούτη του πατέρα της και εκείνο το μεγάλο δωμάτιο με τα βιβλία που μαζί τους ταξίδευε και ονειρεύονταν και έζησε ένα χρόνο εδώ και πέθανε μετά τη γέννα της μονάκριβης. Μόνο το όνομα της πρόκαμε να πει .... Μάγια μου....

Και τη μέρα που γεννήθηκε φύτεψε λυπημένος ο αφέντης στην πόρτα του εκείνο το δεντράκι, εκεί που ΄θαψε τη μάνα της. Μια αγάπη έχασε μια νέα βρήκε.

Και ήταν άνθρωπος καλός, με χρυσή καρδιά, και τηνε μεγάλωνε όπως θα το ΄θελε η μάνα της. Και ένα δωμάτιο του σπιτιού, το ανατολικό, το γέμισε βιβλία που της τα ΄φερνε από τη χώρα, κάθε φορά που κατέβαινε να στείλει τα λαθούρια του στα Γιάννενα.

Εκεί καθότανε ώρες και ώρες και διάβαζε η Μάγια, και μόνο το βραδάκι, τις νύχτες με φεγγάρι έβγαινε από κει. Και έπαιρνε το μονοπάτι μέχρι το μικρό ξωκλήσι και εκεί καθότανε στο ξέφωτο μέχρι την ώρα που το φεγγάρι κρυβόντανε πίσω από τα βουνά. Και τότε έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής, στο σκοτάδι, μα λάμπανε τα μάτια της σαν αστέρια και δεν την ένοιαζε.

Κανείς δεν ήξερε τι κάνει εκεί με το φεγγάρι, μέχρι που κάποτε μια γριά την παραφύλαξε και είδε ....

Καθότανε σ΄ ένα κοντρί, κάτω από τον πλάτανο που κράταγε στα κλαδιά του την καμπάνα. Μόλις το φεγγάρι άγγιξε με τη λάμψη του τη καμπάνα, εκείνη αρχίνισε να χτυπά και  ένας δρόμος ασημένιος φάνηκε που κατέβαινε στη γη και τον περπάταγε ένα μαύρο άλογο με ένα ασημένιο παλικάρι. Το ίδιο το φεγγάρι ήταν εκεί και έσμιξε με τη Μάγια και μετά όλα χάθηκαν και εκείνο έφυγε και πριν χαθεί της φίλησε τα μαλλιά και της ψιθύρισε να το ψάξει στις σελίδες των βιβλίων της. Και εκείνη με μάτια που λάμπανε σαν αστέρια πήρε το δρόμο του γυρισμού.

Και η γριά γύρισε στο χωριό και ΄πεσε και κοιμήθηκε και το πρωί επήγε στο αρχοντικό και βρήκε τον αφέντη και του τα ΄πε χαρτί και καλαμάρι. Και είπανε τότε η κόρη να νηστέψει και να ξομολογηθεί και να μεταλάβει και να κάψουν τα βιβλία.

Την αφήκανε νηστική δώδεκα μέρες και εκείνη έλιωσε και έγινε σαν αχτίδα φεγγαριού και σηκωτή την πήγανε στον παπά να ξομολογηθεί. Εκείνος, άγιος άνθρωπος, την άκουσε και τη μετάλαβε και της είπε να ΄χει του Θεού τη χάρη και να προσέχει.

Στο γυρισμό, ο αφέντης που νόμιζε ότι έχανε την κοπέλα του, έβαλε και μαζέψανε τα βιβλία της σωρό στο κέντρο της αυλής και αρχίνισε να τα καίει και τότε βγήκε το φεγγάρι και έλουσε τη Μάγια με το φως του και εκείνη μπήκε στη φωτιά και η φλόγα δυνάμωσε και αγκάλιασε την αυλή και το σπίτι και το φεγγάρι και τον πατέρα της. Και όταν όλα καήκανε , κατέβηκε ο δρόμος του φεγγαριού και από τις στάχτες να η Μάγια, όρθια, ασημένια ανέβηκε το δρόμο και έφυγε μαζί με το φεγγάρι.

Και έμεινε το σπίτι ερειπωμένο και μισοκαμένο και όποτε έχει φεγγάρι , αυτό πάει και στέκεται πάνω από το δέντρο της μάνας της και αφήνει το φως του στα χαλάσματα για να θυμάται η Μάγια τα βιβλία της ....