Λένε ότι κάπου εκεί στα βουνά υπάρχει μια σπηλιά.
Οι παλιοί τη λένε "η σπηλιά του δράκοντα".
Εκεί, μέσα, στο πιο βαθύ σημείο της, υπάρχει μια τεράστια αίθουσα που φωτίζεται με ένα τρόπο μαγικό. Εκεί είναι το βασίλειο ενός δράκοντα.
Ενός τεράστιου δράκοντα που λένε ότι άμα τον δεις και τύχει να σε κοιτάξει με τα μάτια του, που ξερνάνε φως, χάνεις το μυαλό σου και ποτέ ξανά δεν γυρνάς στη λογική!
Και έτσι ζεις, με το βλέμμα του καρφωμένο στο δικό σου, να τραγουδάς μέρα νύχτα ένα τραγούδι στη δικιά του γλώσσα που ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει και εσύ απελπισμένος θα γυρνάς και θα γυρνάς .... στα δάση και στις λαγκαδιές, μέχρι να ΄ρθει ο θάνατος να σε λευτερώσει!
Οι παλιοί, λένε ότι αυτό το ΄παθαν στα χρόνια τα περασμένα, τα γενναία χρόνια, πολλά παλικάρια που αψηφώντας το θεριό και την κατάρα του, θέλησαν να το αντιμετωπίσουν! Αλλά χάθηκαν στις ερημιές, τραγουδώντας με πόνο το μαγεμένο τραγούδι.
Ο δράκοντας αυτός τη μέρα κάθεται στη σπηλιά του! Τάχα κοιμάται, αλλά τα μάτια του δεν κλείνουν ποτέ! Μένουν ορθάνοιχτα. Και βγάζουν φως!
Τη νύχτα όμως ξεδιπλώνει το τεράστιο φιδίσιο κορμί του, και σέρνεται αργά προς την έξοδο της σπηλιάς που ξαφνικά μεγαλώνει και γίνεται μια πύλη από χρυσάφι, που φεγγοβολά! Και τότε, μόλις το φως των άστρων και του φεγγαριού τον λούσει, γίνεται ολόκληρος μια λάμψη τρομακτική, με τόσο φως που μπορεί να τυφλώσει και το Θεό.
Και βγάζει μια κραυγή μεγάλη, μια και μοναδική κάθε βράδυ, και σείεται η πλάση συθέμελα και λουφάζει ο κόσμος στα σπίτια και τρέμουν τα ζωντανά!
Ο δράκοντας δε τρώει ζώα, δεν τρώει ανθρώπους.
Ο δράκοντας ρουφά το φως των αστεριών, από αυτό τρέφεται, των αστεριών όμως, όχι του ήλιου.
Με αυτόν μόνο δεν τα βάνει! Γιατί το φως του ήλιου καίει και αυτός σαν πλάσμα δαιμονικό θα καεί, θα γίνει σκόνη και θα χαθεί!
Και μετά την κραυγή, η σιωπή! Σέρνεται σαν αερικό, και ούτε φύλλο δεν κουνιέται στο πέρασμα του.
Μόνο εκεί, ψηλά στα βουνά με τα μάτια πάντα στραμμένα στα αστέρια, να ρουφά το φως και τη δύναμη τους!
Λίγο πριν το ξημέρωμα, πριν φανεί η πρώτη αχτίδα του ήλιου, έχει ήδη γυρίσει στη σπηλιά του. Η πύλη έχει γίνει πάλι μια τρύπα μικρή που ίσα ένας άνθρωπος χωρά να περάσει. Και κουλουριάζεται πάλι και μένει έτσι ακίνητος με τα μάτια ορθάνοιχτα, τάχα ότι κοιμάται....
Να, εκεί, απόψε .... Βλέπεις; Βγήκε πάλι! Κοίτα τη λάμψη του! Φεγγοβολάει το βουνό! Φυλάξου!
Ευχαριστώ πολύ τον Ανδρέα Στραγαλινό για την παραχώρηση της φωτογραφίας του και τον τίτλο της ιστορίας. Καρυά.
τι υπέροχη ιστορία ,...τι θα έλεγες να την εικονογραφήσεις ...και να την δούμε ολοκληρωμένη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα καλή αφορμή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝηπιαγωγός είσαι;
Υπέροχα! Με τις όμορφες εικόνες και τα γλαφυρά σχόλια ξυπνούν αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας στην πατρίδα του αγαπημένου μου πατέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχες παιδικές αναμνήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το δράκο δεν τον σκοτώνεις, τον λατρεύεις......
ΑπάντησηΔιαγραφή