Κι όμως αντέχω......




Για μας, τη γενιά μου,  αυτή η φιγούρα ίσως μας θυμίζει τη γιαγιά μας!
Για κάποιους στο νησί, λίγους πια, ίσως είναι η μάνα τους!

Μια μαύρη στητή φιγούρα, που πάντα, είχε κάτι να κουβαλήσει!
Νερό, αλάτι, στάχυα, ελιές.......
Μα περισσότερο τα βάρη της ήταν άλλα!
Πίκρα, πόνο, φόβο, βάρη δικά της, αλλά και των ανθρώπων της!
Χαρές, γέλια, αγκαλιές, "βάρη" δικά της, αλλά και των ανθρώπων της!
Γιατί εκείνη κουβαλούσε για όλους!
Για τον άντρα, τα παιδιά, τ΄ αγγόνια!
Η μάνα, η βαβά μας, η Παναγιά μας!

Στο Άλατρο, το καλοκαίρι, στη γιορτή του αλωνίσματος, μια τόση δα γυναίκα!
Γέμισε όλο το αλώνι!
Οι υπόλοιποι απλές σκιές.......







Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

3 σχόλια:

  1. Οταν αντικρισα αυτη την εικονα ειπα η Γιαγια μου η Αλτανη και γεμισε η καρδια μου πλουσια συναισθηματα ειμαι περηφανη που εχω το ονομα της αλλα και για τον τοπο καταγωγη της το Αλατρο ειναι δυναμικη και αληθινη "πολεμιστης αλατριτης"! ! !
    Η εγγονη σου Αλτανη Σολδατου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν τη γνώρισα προσωπικά, αλλά ήταν η πρωταγωνίστρια της γιορτής! Πρώτη φορά ανέβηκα στο Άλατρο και είναι τόσο κοντά και τόσο μακριά την ίδια στιγμή!

      Διαγραφή