Της Σπυριδούλας Σ. με καταγωγή από το Νιχώρι.

Η θέα από το Νιχώρι

Σύντομη η αφήγηση, μικρή  ιστορία, αλλά αληθινή! 

Πήγα κάποιο απόγευμα να επισκεφτώ τους θείους μου για αυτόν ακριβώς το λόγο, να μου πουν καμιά ιστορία, από τη Λευκάδα, από τα παιδικά τους χρόνια..

Τυχαία ήταν εκεί το μικρό αγόρι μιας δικής μου ιστορίας, (http://lefkadapatridamou.blogspot.gr/2013/09/blog-post_15.html ) και η ξαδέρφη μου, η κόρη τους, με αποτέλεσμα να γελάμε ασταμάτητα, και το θείο μου να δίνει ρεσιτάλ αλλά ολοκληρωμένη ιστορία να μη λέει.

Ωστόσο πρόλαβε, ανάμεσα στα γέλια, να πει η θεία μου τη δική της ιστορία, μια ιστορία των παιδικών της χρόνων, να περιγράψει με πολύ λίγα λόγια ένα μικρό προσωπικό θαύμα:
Η θεία μου κατάγεται από το Νιχώρι, εκεί πέρασε τα παιδικά της χρόνια και πάντα μιλά με πολύ αγαπη για το χωριό της. Θυμάται πολλές κατστάσεις από εκείνα τα δύσκολα χρόνια και συχνά τα μοιράζεται μαζί μας.

Να λοιπόν η ιστορία της:

"Οι Άγιοι Πατέρες είναι πολύ θαυματουργοί! (πρόκειται για το ασκητήριο των Αγίων Πατέρων στους Σκάρους).
Έχει μια εκκλησία, που μέσα από το ιερό..., έχει ένα βράχο, που έχει μια λίμπα, μες το βράχο δηλαδή, κάνει μια  λεκανίτσα, μια γούβα και μες απ΄το βράχο αναβλύζει αγίασμα.

Και έπαιρνε ο κόσμος...

Γιορτάζουν πριν των Άγιων Πάντων....αυτό πάει με  το Πάσχα είναι κινητή εορτή....είναι ανάλογα με το Πάσχα...την πρώτη Κυριακή είναι των Αγίων Πατέρων, της Πεντηκοστής και μετά των Αγίων Πάντων.

Και μια χρονιά είχε πέσει ένα μικρόβιο στο μάτι ....στο Νιχώρι ξέρω ...δεν ξέρω αλλού....και ήταν τα παιδάκια του σχολείου καμιά εικοσαριά παιδάκια, το μάτι τους πρησμένο και πόναγε πάρα πολύ...και τα πηγαίνανε ... στην Πάτρα ήτανε τότε ... δεν ήτανε στη Λευκάδα, δεν είχε νοσοκομείο στη Λευκάδα. Πήγαν όλα τα παιδάκια, εγώ όμως δεν ήταν ο πατέρας μου εκεί, ήταν οικοδόμος στα χωριά και δε με πήγαν αυτή τη μέρα, θα με πηγαίναν την άλλη μέρα. Και το βράδυ η μάνα μου που μ΄ έβαλε να κοιμηθώ, μου το σταύρωσε με το αγίασμα των Αγίων Πατέρων το μάτι μου και μ΄ έβαλε να κοιμηθώ. Το πρωί σκώθηκε να με πάει στην Πάτρα κι εμένα που πήγανε και τα άλλα ...και όπως σκώθηκε και με ξεσκέπασε που είχε κουνουπιέρα, έβαλε μια φωνή..και της λέει ο πατέρας μου..λέει "τι έγινε...λέει πέθανε;"........ Και λέει ...όχι λέει ... έλα να ιδείς....

Εγώ ...τα ματάκια ήταν όπως ήταν το καλό ήταν και το πονεμένο..τελείως ξεπρησμένο και γελούσα λέει και έπαιζα. Δεν με πήγαν πουθενά!.....τρίω χρονών... δεν με πήγανε πουθενά.

Τα άλλα παιδάκια, τα οποία πήγανε στο νοσοκομείο με αντιβιώσεις και μ΄ αυτά κάνανε ένα μήνα να τους περάσει το μάτι. Και η μάνα μου είχε τάξει μια λειτουργία τότε και πήγαμε μετά από κάνα δυο χρόνια....με τα πόδια πηγαίναμε ..με τα γαϊδουράκια από το Νιχώρι ίσα πηγαίναμε μέσα από τη Βαυκερή, το Αλέξανδρο και πηγαίναμε...στους Άγιους Πατέρες..... Δεν έχω ξαναπάει και θέλω να ξαναπάω...."