Mε το που πέρασε τον Άγιο Νικόλα, και φάνηκε η θάλασσα στα δεξιά της, ένιωσε, ότι ο βράχος που ήταν πάνω στο στήθος της και την εμπόδιζε να αναπνεύσει, έσπασε σε χιλιάδες μικρά κομμάτια.

Όσο πλησίαζε η καρδιά της χτυπούσε όλο και πιο δυνατά! Ένας φόβος την έπιασε ξαφνικά εκεί μόλις αντίκρισε το κάστρο Τεκέ: Κοιμάμαι, όνειρο είναι ...όπου να ναι θα ξυπνήσω"! 

Μα κράτησε λίγο, πολύ λίγο... στα αριστερά της ένα ροζ σύννεφο μόλις ακούμπησε τα νερά πίσω από το κάστρο, το νησί μπροστά της τη φώναζε, το έβλεπε...όχι δεν ήταν όνειρο. Το αυτοκίνητο μόλις ανέβηκε στη γέφυρα..ο χαρακτηριστικός ήχος δεν άφηνε περιθώρια!

Το ΄χε στο μυαλό της χρόνια, σχεδόν δεκαετία σαν όνειρο, σαν μεγαλόπνοο σχέδιο που ωστόσο κράταγε και την επιφύλαξη ότι δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα!  Kαι να τώρα  είναι εδώ! 

Εδώ .... και νιώθει τον αέρα του νησιού να τη χαϊδεύει, ανοίγει διάπλατα τα μάτια της και ρουφάει εικόνες, εικόνες που μόνο μέσα από φωτογραφίες "ζούσε". Από δω και πέρα όμως θα τις ζει από κοντά! Θα την ταρακουνάνε κάθε μέρα και εκείνη απλά θα χαμογελά! 

Όπως τώρα...

Το δικό της παραμύθι αρχίζει..........