Τα μικρά κουτάκια του μυαλού μας....


Είναι κάτι κουτάκια στο μυαλό μας, άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα, ανάλογα μ' αυτά που βάζουμε μέσα....και τι βάζουμε; Σκέψεις, αναμνήσεις, όνειρα, αγάπες, απωθημένα, πάθη, φόβους....
Και άλλα τα κλείνουμε ερμητικά και δεν τα ξανανοίγουμε. Άλλα τα κρατάμε μόνιμα ανοιχτά.
Άλλα τα έχουμε για χρόνια κλειστά και τα ανοίγουμε κάποτε, βγάζουμε το περιεχόμενό τους, το ξεσκονίζουμε, το γυαλίζουμε και μετά αφού το χορτάσουμε το ξαναβάζουμε μέσα, σαν καινούριο ένα πράγμα....Μερικές φορές βέβαια το αφήνουμε και έξω, έτσι για να το ζήσουμε λίγο, να το θυμηθούμε.
 Υπάρχουν και κάποια κουτάκια, πολύ μικρά, σκονισμένα, ξεχασμένα, που εκεί κρύβουμε ή μάλλον θάβουμε, τα πιο βαθιά μας μυστικά, αυτά που μας πληγώνουν, αυτά που ξέρουμε ότι αν βγουν έξω, θα μας κάψουν, θα μας ξυπνήσουν πράγματα που τα θέλουμε κοιμισμένα. Και που καλό θα είναι...(καλό για ποιον;) να μένουν κλειστά και τις περισσότερες φορές έτσι τα κρατάμε. Είναι όμως κάποια βράδια όταν μας λιώνει η μοναξιά, που τα κουτάκια  αυτά, τα σκονισμένα, τα κρυφά, τα ξεχασμένα, τα ανασύρουμε, τα αφήνουμε τρέμοντας μπροστά μας, σκουπίζουμε τις σκόνες με τα δάχτυλά  μας, και σκύβουμε το κεφάλι μας πολύ κοντά στο άνοιγμα τους. Ανοίγουμε το καπάκι τους τόσο λίγο...ίσα να μπει μια ματιά μας μέσα, και μετά το κλείνουμε με θόρυβο για να συνειδητοποιήσουμε το "λάθος" που κάναμε..ν΄ανοιξούμε το απαγορευμένο κουτάκι του μυαλού μας... Έλα όμως που το κακό έχει γίνει και αυτό που έκρυβε το κουτάκι μπαίνει στο μυαλό σου και σε τυραννά για καιρό, σφηνώνεται εκεί σαν σφαίρα και σε πονάει όσο δεν παίρνει και παρακαλάς και ικετεύεις να φύγει αλλά εκείνο, σε κοιτάει κατάματα και σου χαμογελάει με το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου.....


Κάπου μέσα στο μυαλό μου, στο δικό μου μυαλό είναι ένα τέτοιο κουτί, δεν είναι μικρό, είναι μεγαλούτσικο και κρύβει μέσα του έναν θησαυρό. Ένα κομμάτι στεριάς ριγμένο στη θάλασσα, το πιο όμορφο νησί του κόσμου, με καταπράσινη δαντέλα γύρω του που κάποτε, από τα φιλιά των κυμάτων γίνεται γκρίζα ή άσπρη ή χρυσή. Και η θάλασσα το αγκαλιάζει με λατρεία, το χαϊδεύει. Ακόμα και στη βαρυχειμωνιά , όταν φαντάζει άγρια και απειλητική, το χάδι απλά γίνεται πάθος, ηδονή! Αυτό το νησί είναι σε ένα από τα ομορφότερα κουτάκι μου. Όταν είμαι εκεί, μένει κλεισμένο. Όταν είμαι μακριά του ανοίγει, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, αυτόματα χωρίς να κάνω κάτι...έτσι απλά και μου βγάζει όμορφες στιγμές, μαγευτικές εικόνες, χρώματα και αρώματα. Έτσι για να περνάνε οι μέρες και οι νύχτες μου πιο όμορφα...

Λευκάδα!

Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Νηπιαγωγός με καταγωγή από τη Λευκάδα. Εδώ μέσα κάνω πράξη τα ελάττωμα μου: να φωτογραφίζω, να ερευνώ και να γράφω για το νησί μου, σ΄ ένα μείγμα ρομαντισμού και αυστηρού ρεαλισμού... γιατί πάντοτε ακροβατούσα ανάμεσα σ' αυτά τα δυο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου