Έχουμε και απ΄ αυτόν! 

Εντάξει δεν είναι Μικ Τζάκερ.... (άλλωστε ο Μικ είναι άσχημος..αυτός είναι κουκλί), αλλά είναι το δικό μας αστέρι! Από μικρός ..το πρώτο από τα τρία πιο όμορφα παιδιά που έχω δει!

Βέβαια ξανθός γαλανομάτης.... κανένας δεν είναι τέλειος (έχω ένα θέμα με τους ξανθούς...). Ξεκίνησε από μικρός να ασχολείται με τη μουσική, κιθάρα! Είχε το στυλ, του πήγαινε. Άφησε τα μαλλιά μακριά ...πολύ μακριά και έπαιζε ροκιές και όχι μόνο, με ένταση και πάθος στο σχολείο, σε μικρά γκρουπάκια. Μέχρι να προσθέσει και αυτός τις ώρες του στις....48 ώρες και να κάνει τη δική του αρκετά αξιοπρεπή και ικανοποιητική πορεία στο μουσικό χάρτη...

Αλλά εμένα δε με νοιάζουν αυτά! 

Θυμάμαι ένα μικρό ξανθό παιδάκι ..ήσυχο σχετικά,  να ΄ναι στο μπαλκόνι  στο σπίτι στο Βλυχό! Εγώ κάτω, ούτε θυμάμαι με ποια παιδιά. Φωνάζαμε, μαλώναμε ποιος θυμάται γιατί; Και ξαφνικά από το πουθενά, σηκώθηκε το ξανθό κεφαλάκι μας κοίταξε με απορία και με μια φωνούλα που μόλις ακούγονταν μας ρώτησε: "Γιατί γαλώνετε παιζάκια". Κόκαλο τα παιζάκια......

Μετά μεγάλωνε και γινόταν πιο ξανθός και μου την έμπαινε συνέχεια, ήμουν και η συντηρητικούρα της οικογένειας..(τώρα χάλασα)! Και είχαμε μόνιμες κόντρες.  Άσπρο αυτός, μαύρο εγώ.

 Άσε που μου 'λεγε ότι ήμουν ίδια ή γιαγιά και γινόμουν τούρμπο. Μόνιμα. μουρμούρα, ξινισμένο μουτράκι, καυγάδες! 

Αλλά τον αγαπούσα και ακόμα δηλαδή, τώρα μάλλον πιο πολύ! 

Νομίζω ότι έχουμε βρει ένα κώδικα επικοινωνίας. Τι κώδικα δηλαδή.ο προσωπικός μου εξομολογητής έχει γίνει και προσπαθεί να μου βρίσκει λύσεις λες και δεν έχει άπειρα στο κεφάλι του άλλα να σκεφτεί.

Σ΄αγαπάω ρε μικρέ και σένα και τον άλλο τον πρασινομάτη και την άλλη την ελσουλ...